Τα "ΘΕΛΩ" και...

Όταν κάποιος εκφράζει, μια επιθυμία και αργότερα εκφράζει μια άλλη, συνηθίζουμε να λέμε "δεν ξέρει τι θέλει"... Και καμιά φορά έτσι είναι. Όμως, είναι επιθυμία και τι πιο λογικό, οι επιθυμίες μας να είναι συνυφασμένες με τη διάθεσή μας?

Επειδή, για παράδειγμα, σήμερα ξύπνησα με την επιθυμία να κάνω έρωτα, ενώ χθες ξύπνησα με την επιθυμία να πιω καφέ, σημαίνει πως "δεν ξέρω τι θέλω"? Σε μια σχέση, τώρα, τα "Θέλω" μου με τα "Θέλω" σου, μπορεί να είναι διαφορετικά, να συμπίπτουν ή ακόμα πολύ απλά, να διαφέρουν χρονικά. Όταν συναντώνται και διαφέρουν, το καλύτερο για όλους είναι να συνειδητοποιείς το συντομότερο δυνατό, πως ΔΕΝ υπάρχει Σχέση....
Όταν τα δύο "Θέλω" ταυτίζονται, τότε έχουμε ΧΗΜΕΙΑ. Πέρα του αυτονόητου, που λέγεται χημεία επειδή όταν συναντηθούν αυτά τα δύο, οι ορμόνες μας χορεύουν και αφού το 70% είμαστε υγρά, υπάρχουν αναταράξεις, που ορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη διάθεσή μας, υπάρχει και άλλος λόγος που "βαφτίζουμε" Χημεία αυτή τη συνάντηση, είναι πως η Χημεία δεν αμφισβητείται... Όταν δύο μόρια οξυγόνου, έρθουν σε επαφή έχουμε Νερό. Ότι και να ρίξεις μέσα, το νοθεύει αλλά νερό παραμένει. Σου αρέσει, δεν σου αρέσει η γεύση του, νερό παραμένει.
Ωστόσο, η Χημεία βασίζεται και στα ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Στα Μαθηματικά, τα πράγματα είναι λίγο πιο ρευστά. Υπάρχουν οι Απόλυτη αριθμοί, όπου ένα κι ένα κάνουν δύο, υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που μετά το πέντε, δεν είναι το έξι. Αυτό έχει να κάνει με την οπτική μας γωνία. Μάθαμε να μετράμε 1 2 3 4.... Υπάρχουν κι οι αριθμοί 1 1 2 3 5 8 13 (οι λεγόμενοι Fibonacci), υπάρχει και το Δυαδικό, όπου όλοι οι "αριθμοί" είναι συνδυασμοί του "1" και του "0".
Η οπτική γωνία, λοιπόν, παίζει μεγάλο ρόλο καθώς επειδή δεν βλέπουμε τον Ήλιο, λόγω κάποιου εμποδίου, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας.
Έτσι, ναι μεν μπορεί τα "Θέλω" να είναι κοινά, ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που την ίδια στιγμή, άλλα είναι τα "Θέλω" του ενός, άλλα του άλλου. Σημαίνει ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε? Όχι, βέβαια. Απλά, σημαίνει πως ΑΝ θέλουμε να έχουμε μια υγιής σχέση... θα πρέπει να νερώνουμε λίγο το κρασί μας ή αλλιώς, αυτό που πολλοί λένε, λίγοι εφαρμόζουν να κάνουμε "Αμοιβαίες Υποχωρήσεις". Υποχωρήσεις, το τονίζω, όχι Συμβιβασμούς....
Έτσι απλά, είναι τα πράγματα και δεν υπάρχουν άνθρωποι που "Ξέρουν" και άνθρωποι που "Δεν Ξέρουν" τι θέλουν. Υπάρχουν άνθρωποι, που ξέρουν και άνθρωποι που δεν ξέρουν, πως η ζωή, οι σχέσεις, ο Κόσμος είναι Μαθηματικά και Χημεία. Όσο συντομότερα το αντιλαμβάνεσαι, τόσο πιο γρήγορα νιώθεις ισορροπία και πληρότητα.
Τέλος, όταν η Χημεία των συναισθημάτων, ταυτιστεί με τα Μαθηματικά των επιθυμιών μας, έχουμε τη ΦΥΣΙΚΗ των πραγμάτων....

EVOLUTION

... από τότε πολλά άλλαξαν, οι μάχες κι οι διαφωνίες αμέτρητες.

Πάντα, όμως, γινόταν διάλογος. Άλλες φορές ήρεμα και καλά, άλλες πιο... άγρια. Τελικά, σήμερα μπορώ με σιγουριά να πω, πώς εκείνη την κουβέντα (αλλά κι άλλες) όχι μόνο την κατάλαβε, αλλά την έκανε και φύση του.

Σήμερα, μπορώ με σιγουριά να πω, πώς είμαι υπερήφανος (πάντα ήμουν, απλά πλέον έχω σοβαρούς λόγους) όχι για μένα, αλλά για το ΓΙΟΚΑΡΙΝΙ μου!
ΝΑΙ, κατάφερε μέσα σε εφτά χρόνια να γίνει "Άνθρωπος"... !!!

παραπομπή 

http://panos72.blogspot.gr/2007/08/blog-post_25.html

Χέρι - χέρι...

Οι δυσκολίες, είναι μέρος της ζωής μας. Μικρές ή μεγάλες, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Το θέμα είναι πώς τις αντιμετωπίζει ο καθένας. Κι αν έχουμε περάσει δυσκολίες... τρομάζω ακόμα και να το σκέφτομαι, πολλές φορές. Τις περάσαμε όμως. Και τις περάσαμε με επιτυχία. Μάθαμε να είμαστε δυνατότεροι και έτοιμοι για την επόμενη πρόκληση.

Ξέρεις γιατί? Γιατί ήμασταν ΜΑΖΙ! Πιασμένοι από το χέρι (όχι πάντα), αλλά κι αποφασισμένοι να μην κάνουμε πίσω. Θυμάσαι πόσο δύσκολο είναι να το περνάς μόνος? Θυμάσαι? Όταν, όμως, έχεις ένα χέρι, μια κουβέντα... εεε?
Όταν ένα πρόβλημα σε απασχολεί, πνίγεσαι μέσα του. Ο εγκέφαλος αρνείται να κοιτάξει αλλού, αλλά αδυνατεί και να δώσει λύση. Μπλοκάρει... Έτσι, βυθίζεσαι ολοένα περισσότερο μέσα στο πρόβλημα, χάνοντας κάθε διάθεση να σωθείς από αυτό. Είσαι στα όρια της κατάθλιψης και πολλές φορές πέφτεις και σε κατάθλιψη.
Εκείνη τη στιγμή είναι, που ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ένα χέρι να σε κρατήσει. Ένα χέρι, που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ νοιάζεται για σένα και δεν καιροσκοπεί για να το εξαργυρώσει. Με ανιδιοτέλεια κι αληθινό ενδιαφέρον. Κι εσύ, όμως, δεν φτάνει ΑΥΤΟ το χέρι να είναι έτσι, πρέπει κι εσύ να το χρειάζεσαι, να νιώθεις κάτι γι' αυτό. Γιατί αν σου είναι αδιάφορο, όσο κι αν θέλει, μόνο κακό μπορεί να σου κάνει. Έχεις που έχεις μπλοκάρει, έχεις και την αποστροφή γι' αυτόν που σου απλώνει το ΧΕΡΙ. Αν, όμως, ΑΝ τα πράγματα είναι όπως πρέπει, τότε έρχεται η λύτρωση!

Όταν σε αγγίζει, η καρδιά σου, σκιρτά. Αγαπάς τον άνθρωπο που σου το απλώνει και τότε γίνεται η ΜΑΓΕΙΑ...! Οι παλμοί σου είναι διαφορετικοί από αυτόν, η καρδιά σου αντιλαμβάνεται τον άλλο παλμό και απορυθμίζεται. Αυτή η αρρυθμία, προκαλεί υπεραιμάτωση στον εγκέφαλο κι αυτός με τη σειρά του καλείται να επαναφέρει στον οργανισμό, την ισορροπία.
ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή ακριβώς, είναι που ξεμπλοκάρεις. Ξαφνικά, "ξεκολλάς" και όλα γίνονται τόσο εύκολα, που καμιά φορά απορείς, πως είχες μπλέξει με κάτι τόσο "απλό"... Κοιτάς τον σύντροφό σου, που σε κοιτά στα μάτια και παίρνετε μαζί την ΑΠΟΦΑΣΗ....!!!
Όλα αυτά, όταν έχεις κάποιον να σε πάει Χέρι - χέρι....
....με το δικό σου ταίρι!!!

Come back

Έχω καιρό να γράψω κάτι. Όχι γιατί δεν είχα κάτι να πω, αλλά γιατί ήταν τόσα πολλά και μπερδεμένα... κουβάρι.
Στην πορεία της ζωής μου, ανακάλυψα πως σε όλα υπάρχει μια ισορροπία. Μια ζυγαριά, που ΠΑΝΤΑ πρέπει να μη γέρνει, με κάθε τρόπο. Έτσι, όταν κάτι πήγαινε πολύ καλά, κάτι άλλο (εξίσου σημαντικό) το "έχανα". Και ποτέ, μα ποτέ δεν είχα καταφέρει να έχω μια καλή δουλειά και μια σωστή σχέση, την ίδια περίοδο.
Τελικά, εντελώς ξαφνικά, ανακάλυψα ένα μεγάλο λάθος που έκανα... (ναι κάνω λάθη και αργά ή γρήγορα, τα ανακαλύπτω και τα παραδέχομαι). Ως γνήσιος Κριός, όταν κάτι με ενθουσίαζε έσκυβα το κεφάλι και όρμαγα με τα κέρατα προς αυτό το "κάτι". Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να "αγνοώ" οτιδήποτε άλλο υπήρχε γύρω μου. Όταν έβρισκα μια καλή δουλειά, παραμελούσα τη σχέση μου και τούμπα...!

Αυτά μέχρι πριν τρία χρόνια.... Ξαφνικά, λόγω συγκυριών, έπεσα σε "λήθαργο". Όλα στη ζωή μου ανάποδα και ένοιωσα να χάνομαι σε μια δύνη που με τράβαγε όλο και πιο βαθιά σε μια κατάσταση, που έμοιαζε με κατάθλιψη, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αδυναμία να αντιδράσω. Όλο αυτόν τον καιρό, πέρασα πολλά, τόσα πολλά που ακόμα και σήμερα απορώ πως άντεξα... δεν θα μπω στην παγίδα να πω τί και πώς, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα.
Σημασία έχει πως πλέον βγήκα από αυτό, πιο δυνατός, πιο έτοιμος και σίγουρα καλύτερος (για μένα) ! Σιγά σιγά άρχισα να έχω ξανά ενδιαφέρον να ΖΗΣΩ, να ΓΡΑΨΩ, να ΜΟΙΡΑΣΤΩ. Αποτέλεσμα αυτού που πέρασα ήταν να συνειδητοποιήσω, πως όταν περνάω το δρόμο, θα πρέπει να κρατάω από το χέρι, όλα όσα με συνοδεύουν στην πορεία μου και να τα περνάω κι αυτά απέναντι, γιατί αν εγώ δεν το κάνω, δεν θα το κάνει κανείς και κάποιο θα μείνει εκεί, ΑΠΕΝΑΝΤΙ....
Σήμερα πια, ΖΩ ξανά!!!
Έχω ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ που δεν είναι ότι σχεδίαζα, αλλά είναι αυτή που μου παρέχει τα απαραίτητα και ΝΙΩΘΩ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, γιατί βλέπω ξανά το χαμόγελο στον Άνθρωπό μου! Έχω ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, που μπορεί να μην είναι η καλύτερη, αλλά είναι ΙΔΑΝΙΚΗ για μένα, γιατί νιώθω γεμάτος και ευτυχισμένος όταν είναι στο πλάι μου.
Έχω ΜΙΑ ΖΩΗ έτοιμη για ΔΥΝΑΤΟ come back!!!

Στον στίβο (μου)

-->

Είμαι λίγο… πώς να το πω… καλομαθημένος ρε παιδάκι μου. Έχω μάθει να είμαι πρώτος και με διαφορά. Έχω μοχθήσει για να το πετύχω κι έχω χύσει πολύ αίμα και ιδρώτα. Έχω κάνει θυσίες (προσωπικές) κι έχω πολεμήσει με τον εαυτό μου μέχρις εσχάτον, για να καταφέρω να αναθεωρήσω ορισμένα πράγματα.

Με τον καιρό αναρριχήθηκα στην κορυφή και το χρυσό μετάλλιο στο στήθος με έκανε να πω «ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ». Έτσι είπα ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε να μην χάσω αυτή την αίσθηση.

Τελευταία… και λόγω κακής προετοιμασίας, μπήκα στον στίβο και είπα:

- Μάγκα, ξέχνα την πρώτη θέση. Κοίτα να εδραιωθείς στη δεύτερη και θα δούμε τι θα κάνουμε.

Κι έτσι, έτρεχα κυνηγώντας τη δεύτερη θέση.

Και ξαφνικά… ανακαλύπτω, ότι βρίσκομαι εκτός βάθρου.

Ε, ΟΧΙ…

Τα τριτοτέταρτα δεν είναι για μένα! Έχω δώσει πολύ ψυχή για να αρκεστώ εκεί. Η θέση μου είναι όχι απλά στο βάθρο, αλλά στην πρώτη θέση… ΚΙ ΑΜΑ Σ’ ΑΡΕΣΕΙ…

Και ξέρεις κάτι στην τελική?

ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΞΕΝΕΡΩΣΕΙ….

Μια... εκδρομή

Από τη λίμνη Τσιβλού

Σήμερα όλη μέρα, πάλευα με τη σφουγγαρίστρα και το μαγικό μου swiffer. Μια μανία που είχε να με πιάσει εδώ και πολύ καιρό.

Έτριβα, έτριβα, έτριβα. Ξεσκόνιζα, και ξανά έτριβα…

Χωρίς καν να το καταλάβω έπεσε η νύχτα κι εγώ εξαθλιωμένος, απλώθηκα στη μισογεμάτη μπανιέρα κι άρχισα να πλέω με το «καραβάκι» μου σε μέρη αλλιώτικα αλαργινά. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι ακριβώς μου έφταιγε.

Έχω καταρρεύσει ψυχολογικά και σωματικά θα ‘λεγα. Σκέφτηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά όμορφα. Με τρόμο ανακάλυψα ότι έπρεπε να πάω τουλάχιστον 5-6 μήνες πίσω. Εκεί, στην τελευταία φορά που με περίσσια χαρά περίμενα τα Σαββατοκύριακα.

Το ένα παρέα με «καλή» συντροφιά, ελπίδες και ανομολόγητα σχέδια, ξεκινούσα για μια εκδρομή, μια βόλτα, ένα μπάνιο στη θάλασσα. Το άλλο, με ΚΑΛΗ παρέα (τον γιο μου), να οργώνουμε τις θάλασσες και τις παραλίες και να τα «πίνουμε» συζητώντας ότι βάζει ο νους ανθρώπου.

Τελικά, αυτό μου λείπει. Μια εκδρομή. Να φύγω λίγο και να ΞΕ φύγω από… εμένα. Τελευταία, πίστευα πως υπήρχε μια μυστική συνωμοσία σε βάρος μου, κι όλοι είχαν βαλθεί να μου τινάξουν τα νεύρα στον αέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω… Κι αυτό που φοβάμαι, είναι ότι (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) θα ξεσπάσω σε κάποιον που δε φταίει, που δεν μου έκανε κάτι, απλά… έτυχε να είναι μπροστά μου τη λάθος στιγμή. Έτσι, υπομένω και ανέχομαι… μπόρα είναι, λέω, θα περάσει.

Μια εκδρομή… Μου αρέσει πολύ να καταφεύγω σε αποδράσεις. Να έχω αγκαλιά το άτομο που νιώθω ερωτευμένος. Πάνω στο βουνό, μέσα στο έλατο και το πεύκο. Με το χιόνι να απλώνει το πέπλο του κι Εμείς… καθισμένοι στο τζάκι να περνάμε τις ώρες ευχάριστα ή… διαφωνώντας για ανούσια πράγματα.

Πόσο δύσκολο γίνεται, αλήθεια, κάτι τόσο απλό. Και πόσο όμορφα σε κάνουν να νιώθεις τόσο μα τόσο απλές εικόνες.

Αυτό είναι…

ΕΥΡΗΚΑ….

φώναξα και γεμάτος ικανοποίηση, ανασηκώθηκα, φόρεσα το μπουρνούζι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, γεμάτος ικανοποίηση, που τουλάχιστον είχα βρει «τη ρίζα του κακού».

Τότε… ήρθε η απογοήτευση. Αυτός που με καθόλου παρήγορη ματιά με κοιτούσε, μου έθεσε το ερώτημα: Ωραία ρε μεγάλε, η «εκδρομούλα» σου λείπει. Πότε όμως θα αποφασίσεις να βγάλεις αυτά τα ΓΑΜΗΜΕΝΑ εισαγωγικά…?

Γιατί μπαμπά...? (Νο2)

- Μπαμπά, γιατί δεν βρίσκεις μια κοπέλα να παντρευτείς?

- Γιατί, Νίκο μου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

- Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σου, και στεναχωριέμαι που είσαι μόνος.

- (Χαμογελώ) Όχι Νικολάκη μου, δεν είμαι μόνος. Έχω φίλους, έχω παρέες… κι άμα τύχει υπάρχουν γυναίκες για «λίγη παρέα». ΑΝ ποτέ ξαναπαντρευτώ θα είναι γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζει. Ωστόσο, ΑΝ κάποια στιγμή, παρουσιαστεί μια σοβαρή σχέση, θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει… Μέχρι τότε, μη στεναχωριέσαι και να θυμάσαι ότι το να μένω μόνος είναι επιλογή μου.

…. Από τότε, έχουν περάσει τρία χρόνια. ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει.

Οι σχέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο Νίκος ακόμα περιμένει (χωρίς να το πολύ-αναφέρει πλέον), κι εγώ ελπίζω κάθε φορά να είναι «μια καλή αρχή».

Όταν έκανα την «επανάστασή μου», αποφάσισα ότι οι επιλογές θα είναι ΑΥΣΤΗΡΕΣ. Τέρμα στις εκπτώσεις, καμία ανοχή σε έλλειψη αξιών. Θα είναι ΑΥΤΟ που θέλω και θα με θέλει όπως ΕΙΜΑΙ.

Τελικά, όμως, μια απορία με βασανίζει τώρα τελευταία και με όσα έχουν μεσολαβήσει.

Άραγε η επιλογή να είσαι μόνος είναι δική σου ή απλά η μοναξιά επιλέγει ότι θα είσαι ΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ?

Μνήμη

Για σένα που έφυγες μια μέρα σαν κι αυτή. Ένα τραγούδι "γραμμένο", λες, για Σένα για Εμάς. Σημάδεψε την πρώτη μας φορά, τις καλύτερες στιγμές μας και τη διαδρομή που διάλεξες να χαράξεις...
Κι από τότε αιωρούμαι ανάμεσα στη ΖΩΗ που μου άφησες και τον ΘΑΝΑΤΟ που σε πήρε.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΙΡΗΝΗ....

ARIEL - Rainbow
I search for her in the dead of night
A silhouette lit by candle light
In a whispered word she is gone
Familiar stranger without a name
In a darkened room they all look the same...
Like the sands of time she slips away so far away
In the mirror you can see her face
An angel dressed in the blackest lace
A sip of wine and the game can begin
Just an image lost in fantasy
Then you touch her and you can't break free
Till you see your fate written there in her eyes
Oh Ariel,
Lost in a distant dream, take me home
Ariel

Γιε μου πού πας....

Αυτή τη φορά δεν θα κρύψω κίτρινες λέξεις... είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, που το θεωρώ πλεονασμό.

Έχω ακούσει χιλιάδες θεωρίες για το τι ακριβώς είναι μοναξιά. Έχω διαβάσει άπειρες σελίδες με προσπάθειες για την έννοια.
Αυτό που ανακάλυψα εγώ, όμως... είναι η αλήθεια για μένα. Και την έμαθα όταν η ίδια η Μοναξιά με επισκέφθηκε για μια νύχτα και έμεινε αχώριστα δίπλα μου.
ΚΟΙΤΑ ΜΕ, στέκω γυμνός μπρος σου, αφού δεν έχω και δεν θέλω να κρύψω κάτι...
ΑΚΟΥ ΜΕ, μόνο ότι αισθάνομαι λέω και όχι ότι θέλεις να ακούσεις...
ΝΟΙΩΣΕ ΜΕ, τα πράγματα δεν τα κάνω εγώ τραγικά, η απουσία σου τα κάνει...
ΜΙΛΑ ΜΟΥ, τα λόγια σου ίσως διώξουν τη μοναξιά που φωλιάζει στη σκέψη μου...
Κι αν όλα είναι τόσο δύσκολα, μπορούν -τουλάχιστον- να γίνουν λιγότερο επώδυνα.

..... μάνα θα πάω στα καράβια

Σκωτσέζικο ντους?

Από τη στιγμή που τα χείλη της ήρθαν σε επαφή με τα δικά μου, ξεκίνησε μια αδυσώπητη μάχη. Όχι η γνωστή… μια άλλη μάχη, (ΑΛΗΘΕΙΑ... "αυτός" πού είναι? Ούε μια ερώτηση ακόμα, ούτε μια επίκριση. Συμφωνεί ή περιμένει να φάω τα μούτρα μου, για να επιστρέψει ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ?) που είχα, πραγματικά, χρόνια να αντιμετωπίσω.
Χρόνια τώρα, φανταζόμουν αυτή τη στιγμή. Στοίχειωνε τα όνειρά μου και περιπλανιόταν στο μυαλό μου. Και τώρα…? Τώρα ζω με χιλιάδες (μην πω εκατομμύρια) ερωτηματικά να χτυπούν με όλο τους το πάθος το μυαλό και την καρδιά μου.
Δεν είναι προσδοκίες, δεν είναι καν σχέδια. Αυτά έχουν ξεκαθαρίσει μέσα μου. Απλά… δεν υπάρχουν. Οι συνθήκες ήταν γνωστές και απαγορευτικές εξ αρχής. Είναι κάτι άλλο, απροσδιόριστα βασανιστικό και φαρμακερά γλυκό.
Ερωτηματικά που δεν τολμώ να αντιμετωπίσω. Δεν έχω το κουράγιο να ξεδιαλύνω.
Τη μια… θερμή και υποσχετική τόσο, που η χαρά μου ξεχειλίζει πνίγοντάς με σε μια θάλασσα ευτυχίας. Και ξαφνικά… ψυχρή, απόμακρη και τόσο φαινομενικά αδιάφορη, που νοιώθω την καρδιά μου να ματώνει, πλημμυρίζοντάς με ωκεανοί κακοκεφιάς.
Νομίζω, πως παρ’ όλο που εγώ το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου, ξέρω που είναι τα όρια και που οφείλω να διακόπτω τις τρυφερές μου σκέψεις, εκείνη…
Εκείνη μοιάζει να φοβάται. Αντιδρά σαν έτσι και πει μια λέξη παραπάνω, αν εξωτερικεύσει κάτι πιο ερωτικό, θα δεσμευτεί με όρκους αιώνιας λατρείας.
Λες και αν ακούσω το ένα, έστω, εκατοστό από όσα έχω ανάγκη να ακούσω, θα το «δέσω» ως αλλαγή πλεύσης.
Ή μήπως…. πραγματικά είναι τόσο αδιάφορη?
Και τότε, τι ζητάει από μένα? Γιατί, να προβαίνει σε μια κατάσταση, που ομολογεί δεσμό? (με έναν δικό του τρόπο, βέβαια).
Το σίγουρο είναι πως είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ. Το βέβαιο, είναι πως θα κρατήσει, όσο και οι δυο περνάμε καλά. Το σαφές, είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί. Ξέρει, άραγε, ότι τα ΠΙΣΤΕΥΩ κιόλας? Γνωρίζει, πως όσο καλά κι αν περνώ μαζί της, αναζητώ κάτι πιο βαθύ, πιο Δικό μου, πιο απαλλαγμένο από ενοχές?
Αυτό που με ΣΙΓΟΥΡΙΑ γνωρίζω, είναι πως περνάω τις καλύτερες στιγμές των τελευταίων ετών, ακόμα και μέσα από όλα όσα με βασανίζουν.
Πως λέγεται να δεις…? Κάπου στη Σκωτία, νομίζω, το χρησιμοποιούσαν ως βασανιστήριο… αλλά είναι
ΓΛΥΚΟ σαν ΕΚΕΙΝΗ!!!