Από τη λίμνη Τσιβλού
Σήμερα όλη μέρα, πάλευα με τη σφουγγαρίστρα και το μαγικό μου swiffer. Μια μανία που είχε να με πιάσει εδώ και πολύ καιρό.
Έτριβα, έτριβα, έτριβα. Ξεσκόνιζα, και ξανά έτριβα…
Χωρίς καν να το καταλάβω έπεσε η νύχτα κι εγώ εξαθλιωμένος, απλώθηκα στη μισογεμάτη μπανιέρα κι άρχισα να πλέω με το «καραβάκι» μου σε μέρη αλλιώτικα αλαργινά. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι ακριβώς μου έφταιγε.
Έχω καταρρεύσει ψυχολογικά και σωματικά θα ‘λεγα. Σκέφτηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά όμορφα. Με τρόμο ανακάλυψα ότι έπρεπε να πάω τουλάχιστον 5-6 μήνες πίσω. Εκεί, στην τελευταία φορά που με περίσσια χαρά περίμενα τα Σαββατοκύριακα.
Το ένα παρέα με «καλή» συντροφιά, ελπίδες και ανομολόγητα σχέδια, ξεκινούσα για μια εκδρομή, μια βόλτα, ένα μπάνιο στη θάλασσα. Το άλλο, με ΚΑΛΗ παρέα (τον γιο μου), να οργώνουμε τις θάλασσες και τις παραλίες και να τα «πίνουμε» συζητώντας ότι βάζει ο νους ανθρώπου.
Τελικά, αυτό μου λείπει. Μια εκδρομή. Να φύγω λίγο και να ΞΕ φύγω από… εμένα. Τελευταία, πίστευα πως υπήρχε μια μυστική συνωμοσία σε βάρος μου, κι όλοι είχαν βαλθεί να μου τινάξουν τα νεύρα στον αέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω… Κι αυτό που φοβάμαι, είναι ότι (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) θα ξεσπάσω σε κάποιον που δε φταίει, που δεν μου έκανε κάτι, απλά… έτυχε να είναι μπροστά μου τη λάθος στιγμή. Έτσι, υπομένω και ανέχομαι… μπόρα είναι, λέω, θα περάσει.
Μια εκδρομή… Μου αρέσει πολύ να καταφεύγω σε αποδράσεις. Να έχω αγκαλιά το άτομο που νιώθω ερωτευμένος. Πάνω στο βουνό, μέσα στο έλατο και το πεύκο. Με το χιόνι να απλώνει το πέπλο του κι Εμείς… καθισμένοι στο τζάκι να περνάμε τις ώρες ευχάριστα ή… διαφωνώντας για ανούσια πράγματα.
Πόσο δύσκολο γίνεται, αλήθεια, κάτι τόσο απλό. Και πόσο όμορφα σε κάνουν να νιώθεις τόσο μα τόσο απλές εικόνες.
Αυτό είναι…
ΕΥΡΗΚΑ….
φώναξα και γεμάτος ικανοποίηση, ανασηκώθηκα, φόρεσα το μπουρνούζι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, γεμάτος ικανοποίηση, που τουλάχιστον είχα βρει «τη ρίζα του κακού».
Τότε… ήρθε η απογοήτευση. Αυτός που με καθόλου παρήγορη ματιά με κοιτούσε, μου έθεσε το ερώτημα: Ωραία ρε μεγάλε, η «εκδρομούλα» σου λείπει. Πότε όμως θα αποφασίσεις να βγάλεις αυτά τα ΓΑΜΗΜΕΝΑ εισαγωγικά…?
4 σχόλια:
Η ρίζα της δικής μου μοναξιάς διαφέρει πολύ από τη ρίζα της δικής σου κι όμως τα συναισθήματα μοιάζουν μεταξύ τους τόσο... βγάλε τώρα τα εισαγωγικά, πάρε το γιο σου και καν’ την, έρχεται Σαββατοκύριακο! Κι αν θες τη γνώμη μου, ποτέ να μη μικραίνεις τη λέξη εκδρομή με υποκοριστικά κι ούτε να της βάζεις εισαγωγικά, δεν αξίζει ούτε σε σένα ούτε σε εκείνη!
Καλό απόγευμα!
:-)
Μπορεί και νά 'χεις δίκιο για τις ρίζες. Αυτό που, μάλλον, δεν κατάλαβες είναι η "εκδρομή".
Οι εκδρομές είναι το οξυγόνο μου. Όμως σε κάθε εκδρομή, σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά ο συνεπιβάτης. Με τον γιο μου πάμε εκδρομές. Αρκεί όμως...? Κάποια στιγμή ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να σου πω για την "εκδρομή". Ως τότε, πρόσεχε και λίγο τα... κιτρινισμένα γράμματα. ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!
ζεις ?
τηλ
Τελικά όλοι μας, λίγο πολύ μοιάζουμε. Να σου πω κάτι; Έχει μια υπέροχη μέρα. Το Σάββατο μόλις ξεκίνησε. Πάρε τον μικρό και πηγαίνετε μια εκδρομή, χωρίς χάρτες και προορισμούς. Απλά φύγετε μακριά.
Ξέρεις πόσες φορές μέσα στην ημέρα το λαχταρώ; Πόσες φορές το αποζητώ; Εκδρομή = Απόδραση. Κάπως έτσι το έχω συνδιάσει.
Ελπίζω αύριο ή τη Δευτέρα, να μας πεις ότι πέρασες ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.
Να είσαι καλά και πίστεψέ με.. όλα γίνονται εύκολα, αρκεί να το θέλουμε πολύ :-)
Καλό σου απόγευμα
Δημοσίευση σχολίου