- Μπαμπά, γιατί δεν βρίσκεις μια κοπέλα να παντρευτείς?
- Γιατί, Νίκο μου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
- Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σου, και στεναχωριέμαι που είσαι μόνος.
- (Χαμογελώ) Όχι Νικολάκη μου, δεν είμαι μόνος. Έχω φίλους, έχω παρέες… κι άμα τύχει υπάρχουν γυναίκες για «λίγη παρέα». ΑΝ ποτέ ξαναπαντρευτώ θα είναι γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζει. Ωστόσο, ΑΝ κάποια στιγμή, παρουσιαστεί μια σοβαρή σχέση, θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει… Μέχρι τότε, μη στεναχωριέσαι και να θυμάσαι ότι το να μένω μόνος είναι επιλογή μου.
…. Από τότε, έχουν περάσει τρία χρόνια. ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει.
Οι σχέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο Νίκος ακόμα περιμένει (χωρίς να το πολύ-αναφέρει πλέον), κι εγώ ελπίζω κάθε φορά να είναι «μια καλή αρχή».
Όταν έκανα την «επανάστασή μου», αποφάσισα ότι οι επιλογές θα είναι ΑΥΣΤΗΡΕΣ. Τέρμα στις εκπτώσεις, καμία ανοχή σε έλλειψη αξιών. Θα είναι ΑΥΤΟ που θέλω και θα με θέλει όπως ΕΙΜΑΙ.
Τελικά, όμως, μια απορία με βασανίζει τώρα τελευταία και με όσα έχουν μεσολαβήσει.
Άραγε η επιλογή να είσαι μόνος είναι δική σου ή απλά η μοναξιά επιλέγει ότι θα είσαι ΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ?
2 σχόλια:
Καλησπέρα! Με έστειλες πάλι... λες τελικά η μοναξιά να είναι τόσο μα τόσο εγωίστρια; Αν ναι, εμένα με κρατάει όμηρο της... η άτιμη!
Δυστυχώς, νομίζω πως είναι περισσότερο από όσο πιστεύουμαι... Το μόνο όμως που χρειάζεται για να απεμπλακεί κανείς από την ομηρία της, είναι ΕΝΑ ΧΕΡΙ. Πού είναι μη με ρωτάς. Για τον καθένα μας υπάρχει κάποιο χέρι, απλά για κάποιους (κι εμένα) αργεί λίγο παραπάνω.
ΑΑααα... και το σημαντικότερο. ΟΤΑΝ έρθει να μας τραβήξει, ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια. Μην το αφήσουμε να προσπεράσει. Να 'σαι καλά και καλώς ήρθες πάλι στα άδυτα των σκέψεών μου.
Την επόμενη να σε φιλέψω κάτι... :-)
Δημοσίευση σχολίου