Μια ευχή για το "νέο " έτος

Ένας χρόνος φεύγει...
Ένας χρόνος ΔΙΔΥΜΟΣ με τον προηγούμενο, που -όπως ολα τα δίδυμα- μικρές διαφορές είχε, έτσι απλά για να λέγεται "άλλος χρόνος". Οι ευχές μου, προσωπικές και μη, στο πηγάδι έπεσαν μαζί με άλλα απόβλητα και μόλυναν το ήδη βεβαρυμένο περιβάλλον της ψυχικής μου ευαισθησίας.
Για φέτος, όμως, έχω κάτι ξεχωριστό. Φέτος θα ήθελα να μην πάθω αυτή τη γαμημένη αμνησία που λες και είναι στον γενετικό μου κώδικα, ως Έλλην, θέλω να
ΘΥΜΑΜΑΙ!!!

Καλά μωρέ...

Τελευταία αρχίζω να (ξανα)ισορροπώ. Έχω ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητες που έπρεπε να έχω εδώ και καιρό. Αυτό που το έκανε δύσκολο, ήταν μάλλον το γεγονός ότι ΟΛΑ ήταν «πρώτης γραμμής».

Νοιώθω καλά, αν και… όπως θα έλεγε και μια ψυχή «Αυτό το έχεις απωλέσει από γέννας». Αλήθεια, τι σημαίνει «Είμαι καλά»? Πολλές φορές, έχω τη βεβαιότητα πως αποτελεί μια βολική έκφραση, για να αποφύγουμε τις ερωτήσεις. Για να μην αναγκαστούμε να δώσουμε εξηγήσεις για το τι είναι αυτό που μας χαλάει τη διάθεση.

Τέλος, είναι μια ΚΑΛΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ στον εαυτό μας. Να τον ξεγελάσουμε, να τον παραπλανήσουμε και να τον οδηγήσουμε σε μια «πραγματικότητα» που δεν έχει αναστολές, φόβους, προβλήματα ή ακόμα και ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ.

Τι ψέμα αλήθεια…

Ακόμα κι όταν –κατά γενική ομολογία- είμαστε «ΚΑΛΑ», είναι ένα τεράστιο, γελοίο ψέμα. Στην αλήθεια, ΠΑΝΤΑ κάτι μας λείπει, και είναι αυτό που τελικά, μας χαλάει τη διάθεση. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει, είναι ότι για τον καθένα ξεχωριστά αυτό το «κάτι» στη δεδομένη στιγμή, είναι ΠΡΩΤΗΣ προτεραιότητας.

Τι έπαθα τώρα και γράφω γενικότητες…. Ε, νομίζω πως μάλλον….

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

Υ.Γ.

Dreaming...

Σε είδα (πάλι) στον ύπνο μου. Είναι από εκείνες τις φορές που δεν θες ΤΙΠΟΤΑ να σου χαλάσει τη στιγμή. Που θες να κρατήσει για ΠΑΝΤΑ... δύσκολη λέξη.
Και μετά οι ενοχές. Χρόνια "σκαλωμένος" με τον ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΚΑΡΠΟ. Το λάθος γιατί εξαρχής ανήκες αλλού. Το σωστό γιατί αυτό ορίζει η καρδιά μου. Νοιώθω καλύτερα όμως.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έκανα το βήμα που καιρό τώρα ήθελα, αλλά δεν είχα το θάρρος να ομολογήσω. Το γιατί αφορά κάποια πράγματα που θα ασχοληθώ άλλη φορά.
Τώρα νοιώθω ξαλαφρωμένος. Σου είπα τι αισθάνομαι, έβγαλα από μέσα μου το βάρος που με έκανε να λυγίζω.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ...?
Δεν ξέρω. Δεν θέλω ακόμα να μάθω και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή τη στιγμή. Και ξέρεις... το περίεργο είναι ότι ο εαυτός μου (ο διαρκής κριτής μου και δικαστής), δεν αντέδρασε. Αστείο, ε? Ούτε λέξη ακόμα... Ούτε καν ζήτησε το λόγο.
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι και σένα κι αυτόν. Εσένα γιατί, απλά, δεν αντέχω να σε χάσω. Αυτόν, γιατί όταν αργεί να αντιδράσει, ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ με τέτοιο μένος που δύσκολα αντέχω τα "χτυπήματα", τις λέξεις που ξεστομίζει, αλλά και την ασταμάτητη επικριτική ματιά του...
Τελικά, δεν νομίζω πια πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Έχω την αίσθηση ότι Σ' ΑΓΑΠΩ βαθειά!!!
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!!! (όπου και νά 'σαι)

Μια από τα ίδια...

Καθισμένος στην μπάρα...
Λέω να πιω ένα ποτάκι, έτσι να ηρεμήσω λίγο, μετά τη δουλειά. Παλιά και κακή (?) συνήθεια. Κρατώ το ποτήρι και κοιτάζω τον πάγο που λιώνει. Κάθε γουλιά, κάθε επαφή με τα χείλη μου και μια δόση λύτρωσης. Από τις σκέψεις, από εμένα, από τους γύρω μου.
Οι γύρω μου... χα. Δίπλα μου κάποιοι "γνωστοί" θαμώνες κι αυτοί, που αρκετά βράδια ανταλλάσουμε κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις. Σήμερα, όμως... Σήμερα δεν θέλω να μιλήσω. Με κουράζει να στρέφω το βλέμα μακρυά από αυτό που θέλω, κάνοντας ότι δεν υπάρχει. ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι εκεί ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ. Όμως, το έχω αναφέρει τόσες φορές. Φοβάμαι πως γίνομαι γραφικός, επαναλαμβανόμενος, κουραστικός. Έτσι, καταλήγω να μιλάω μόνο σε σένα. Κι εσύ, σαν να περιμένεις αυτή τη στιγμή για να βγάλεις τη χολή σου. Κρίσεις, επικρίσεις και σχόλια που πονάνε. Αλλά έτσι ήσουν πάντα. Όταν δεν είχα έναν άνθρωπο να αποκριθώ, να κλάψω ή ακόμα ακόμα και να φωνάξω, στρεφόμουν ΣΕ ΣΕΝΑ. Ξέρω πως κάθε φορά κάτι θα βρεις για να με αποτελειώσεις. Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο, είναι ότι σχεδόν ΠΑΝΤΑ, έχεις δίκιο.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Μπορείς άραγε, να θυμηθείς μια φορά, ΜΙΑ ΦΟΡΑ μόνο, που να με ενθάρρνες? Μια φορά που να είπες "θα περάσει, θα δεις", "Όχι ρε Πάνο, δεν είναι έτσι", ή έστω ένα σκέτο "Έχεις δίκιο, ρε, άλλα τι να κάνουμε...".
ΠΟΤΕ!!!
Κι εγώ σαν πρωτόβγαλτο παιδάκι, κάνω συνεχώς το ίδιο λάθος. ΜΟΝΙΜΩΣ, όταν πια έχει εξαντληθεί κάθε πιθανότητα να "ανοιχτώ" σε κάποιον, στρέφομαι σε σένα, γνωρίζωντας εκ των προτέρων, ότι είναι ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Άντε χτύπα... δώσε μου την χαριστική βολή. Είσαι ο ΕΑΥΤΟΣ μου... κι όσο και να θες να το κρύψεις, πονάς περισσότερο από μένα...

Επιστροφή (?)

Είναι, τελικά ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ή μήπως ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ...?
Επιστροφή στο συνήθη τρόπο "ζωής". Εκεί που όλα (σχεδόν) ήταν παγερά αδιάφορα, κενά? Σε μια ζωή που μοναδικό λόγο ύπαρξης είχε να δίνει το "παρόν" στην καθημερινότητα...?
Αποστροφή στην ανυπαρξία και την έλλειψη ενδιαφέροντος για ό,τι μπορούσε να σε κρατά σε εγρήγορση, σε δημιουργικότητα? Στο άδειο δοχείο που κλείστηκες, πιστεύοντας πως εκεί δεν σε βλέπει κανείς να υποφέρεις ή ελπίζοντας πως -ως δια μαγείας- κάποιο χέρι θα έρθει να σε πάρει από την αναμονή του τέλους...?

Οι τίτλοι τέλους, όμως δεν πέφτουν, αν πρώτα δεν παιχτεί η τελευταία σου παράσταση. Έστω κι αν είναι πεζή. Έστω κι αν το κοινό σου δεν χειροκροτήσει... ΕΣΥ πρέπει να δώσεις την παράστασή σου. Μετά... μπορείς να απολαύσεις την αυλαία να πέφτει. Να κρύβει το σκηνικό που έφτιαξες κι οι κομπάρσοι σου να σε παρουσιάζουν ως τον "ΜΕΓΑ" δημιουργό ενός έργου με πρωταγωνιστή τις αδυναμίες, τα πάθη και τα "θέλω" σου...
Κι ας μη χειροκροτήσει ΚΑΝΕΙΣ. Ας μην μπήκε κανείς στον κόπο να σε "ακούσει". Εσύ είπες αυτό που ήθελες να πεις, κι ας μην είπε σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο κάτι αξιοσημείωτο...

Αποφάσισα λοιπόν να ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ. Να μοιραστώ όσα το μυαλό μου γεννά. Ό,τι μέσα μου πεθαίνει κι ό,τι γύρω μου με αφυπνά.

ΘΑ ΖΗΣΩ έστω και μέσα στις αυτοκαταστροφικές μου συνήθειες. Ψάχνοντας ΑΥΤΟ που θα δώσει (ξανά) ζωή στα όνειρά μου. Ανάσα στο μάταιο αγώνα μου για μια ΚΑΛΥΤΕΡΗ μέρα που ξημερώνει.

Καλύτερα να πεθάνω ελπίζοντας, παρά να ζω αργοπεθαίνοντας...

Απουσιαζω

Έχω καιρό να γράψω...
Έλλειψη νέων? Απουσία στιγμών? Και τα δύο, μήπως? Δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι κάποιες φορές νιώθω έντονα την ανάγκη να αποδράσω.
Να ξεφύγω ακόμα κι από τη φθογγοποίηση των σκέψεων μου. Κι είναι, τελικά, τόσα πολλά αυτά που έχω να γράψω.
Πράγματα τα οποία πίστευα πως είχα χάσει, μα τα συναντώ μπροστά μου. Άλλα που νόμιζα πως είχα αποβάλλει, μα εμφανίζονται μέσα μου.

Πράγματα.... σκέψεις.... και μια απορία.

Τι πραγματικά ΘΕΛΩ? Για ποιο λόγο, αλήθεια, ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ...?

Η ελπιδα πεθαινει ΠΑΝΤΑ τελευταια...

My life is brilliant.
My love is pure.
I saw an angel
Of that I'm sure.
She smiled at me on the subway.
She was with another man.
But I won't lose no sleep on that night
'Cause I've got a plan.

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true.
I saw your face in a crowded place,
And I don't know what to do
'Cause I'll never be with you.

Yes, she caught my eye
As I walked on by.
She could see from my face that I was fuck#ng high,
And I don't think that I'll see her again,
But we shared a moment that will last 'til the end.

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true,
I saw your face in a crowded place,
And I don't know what to do
'Cause I'll never be with you.

Dalalalala Dalalalala Dalalalala Dalalalala Daha...

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true.
There must be an angel
With a smile on her face
When she thought up that I should be with you,

But it's time to face the truth.
I will never be with you.


Αγγίζει το θαύμα ο τρόπος που μπορεί μια χάλια ημέρα να γίνει όμορφη.
Μοιάζει μαγεία ο τρόπος που ένα βλέμμα μπορεί να δώσει τόσο χαμόγελο.
Είναι αξιοθαύστο πόση γλύκα μπορεί να προσφέρει ένα φίλι.
Μόνο στα παραμύθια το φιλί σε κάνει πρίγκηπα. Στην φρικτή πραγματικότητα, με κάνει βασιλιά!
Φίλα με αστροφέγγιτη... δεν πρόκειτε να γίνω βάτραχος....!

Home alone 36

Πέρασε κι αυτό. Χθες «γιόρτασα» τα 36^α μου γενέθλια.

Απέφυγα να το κοινοποιήσω, γιατί ο φετινός απολογισμός δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ ενθαρρυντικός.

Τελικά, δεν το έσωσα. Πάρτι έκπληξη….

Πραγματικά ΕΚΠΛΗΞΗ. Όταν επιθυμείς να μείνεις μόνος και να ξεχάσεις, να πρέπει να δείχνεις ευδιάθετος, σαν να είναι όλα στην εντέλεια. Σαν να κυλούν όλα ρολόι.

Πέντε φίλοι και εγώ…

Είχε και τούρτα το θεατρικό. Με ένα ερωτηματικό που φλεγόταν… Και ήταν γλυκιά μαχαιριά όταν ήρθε η στιγμή να το σβήσω. ΑΛΗΘΙΝΟ ερωτηματικό. Όχι για τα χρόνια που συμπλήρωνα, αλλά για το τι κρύβουν. Κοιτούσα το ερωτηματικό και αποσβολωμένος αναρωτιόμουν κι εγώ…

Παρακινούσαν να κάνω μια ευχή. Μα τι ευχή να κάνω? Αφού το μόνο που επιθυμούσα καιρό τώρα, απουσίαζε από τη «μεγάλη στιγμή»…

Τελικά, δεν έκανα ευχή. Άλλωστε ποιος θα την ακούσει…

Ότι ακολούθησε αποτελεί, απλά… τελετουργικό τέτοιων στιγμών.

Γύρισα σπίτι και οι σκέψεις με αιχμαλώτισαν. Όλα ήταν τόσο κρύα μέσα σ’ αυτό. Κι η απουσία… αυτή η απουσία με σκοτώνει.

Άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει «πέσε για ύπνο». Συγνώμη… τόσο καιρό τι κάνω δηλαδή…?

«Πέσε για ύπνο».

Όχι όπως παίρνεις το μωρό αγκαλιά και το οδηγείς σε έναν κύκλο ονείρων. Αλλά σαν τον μεγάλο άνθρωπο που του επιβάλλεις να κοιμηθεί, ενώ αυτός θέλει να ΖΗΣΕΙ…

Ξαναβγήκα. Καβάλησα τους δυο τροχούς και περιπλανήθηκα στην πόλη.

Χείμαρρος σκέψεων και τόση αποξένωση. Παντού τα ίδια όνειρα, οι ίδιες προσδοκίες. Να φανεί η φιγούρα σου… Και παντού η ίδια απογοήτευση.

ΠΟΥΘΕΝΑ ΕΣΥ…

Με βρήκε το ξημέρωμα να τριγυρνώ χωρίς προορισμό. Χωρίς, πλέον, κουράγιο να σκεφτώ. ΕΝΑ πράγμα μόνο επιθυμούσα. ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ.

Έπεσα στο κρεβάτι, έκλεισα τα μάτια και χάθηκα στο απέραντο σκοτάδι της μοναξιάς μου. Στην ψύχρα και την υγρασία που σκορπά η ΑΠΟΥΣΙΑ σου…

Δώρο γεννεθλίων (μου)

Περίμενα, προσμονούσα θά 'λεγα... ένα πακέτο από χαρτόνι, δίχως περιτύλιγμα. Κάμια γιρλάντα ή φαντεζί συσκευασία. Το περιεχόμενο όμως, θα ήταν χρυσάφι (άκου τώρα).
Τελικά πήρα ένα χρυσό κουτί (φω μπιζού) και μέσα... το ΚΕΝΟ!

(να το γεμίσω εγώ χρυσάφι? Μπορώ... μου επιτρέπετε?)




.........Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.......

Αυτάααα....!!!

Η φύση ομορφαίνει...

Και να, λοιπόν, που ακόμη μια φορά, η φύση κάνει τον κύκλο της…

Γκρίζα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό, ο ήλιος αποχώρησε και στη θέση του μια μουνταμάρα που σου πλακώνει την ψυχή. Βροχή βροχή βροχή…. Ολοένα και πιο δυνατή.

Και ξαφνικά, ο ήλιος λαμπερός αρχοντικός… ξανά!

Όταν όμως συμβαίνει το Θαύμα… αλήθεια πόσο όμορφο είναι….

Μια κουβέντα, μια παρακίνηση… και θαρρείς ότι το σύμπαν σου χαρίζεται. Ο ήλιος σμίγει με το φεγγάρι. Τα σύννεφα γκρίζα, σταχτιά και λευκά ζωγραφίζουν εικόνες βγαλμένες από παραμύθι. Κι εκεί… στη μέση του παραμυθιού στέκει η βασιλοπούλα. Καμαρωτή, δροσάτη με ένα βλέμμα που δεν σου αφήνει περιθώρια να πάρεις από πάνω της τα μάτια σου. Και η βροχή…

Η βροχή δεν γεμίζει πια με λάσπες τα πόδια σου. Δε σε μαστιγώνει στο πρόσωπο μέχρι ο πυρετός να κάνει την εμφάνισή του. Η βροχή, τώρα, ξεπλένει κάθε αρνητική σκέψη. Παίρνει από πάνω σου ότι σε βάραινε και αφήνει καθαρό το μυαλό και τη σκέψη σου.

Αυτό το χαμόγελο τα έκανε όλα… Το χαμόγελο που στέκει σε κάθε σου σκέψη από τότε που το αντίκρισες (έχει τάχα σημασία πότε, τελικά, ήταν…?). Που έρχεται στα όνειρά σου και σε ξυπνάει με μια διάθεση τρελή για ΖΩΗ, για ΧΑΡΑ… για όρεξη να πιεις την ευτυχία σε ένα ποτήρι .

Και το βλέμμα, αυτό το βλέμμα. Φυλακίζει ενέργεια, γεμίζει υποσχέσεις και …. Σε καρφώνει τόσο έντονα, που είναι αδύνατον να αντισταθείς. Το ερωτεύεσαι… Τάσσεσαι στις υπηρεσίες του, χωρίς στιγμή να βαρυγγομήσεις. Χωρίς καν να μπορείς να σκεφτείς ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το ΠΩΣ θα το κρατήσεις στη μνήμη σου.

Μα δε χρειάζεται. Εχει ήδη αποτυπωθεί στις καλύτερες σκέψεις σου και μένει εκεί για να σου δίνει κουράγιο κάθε φορά που νομίζεις πως χάνεις τον έλεγχο.

Αυτό είναι ΦΥΣΗ, έτσι πρέπει να είναι ο ΘΕΟΣ, εκεί είναι το νόημα που ψάχνεις.

Σε αυτό το χαμόγελο, σε αυτό το βλέμμα. Αλήθεια, τι άλλο μπορείς να ζητήσεις όταν στο μυαλό σου τριγυρνά αυτός ο υπέροχος συνδυασμός…

Τα υπέροχα χείλη που ποτέ δεν άγγιξες, που πολύ τα πόθησες, αλλά ποτέ δε γεύτηκες. Αυτό σου λείπει. Τα ακούς, τα βλέπεις. Είναι γεμάτα άρνηση και δυσπιστία. Μα… το βλέμμα και το χαμόγελο είναι η ευτυχία σου.

ΑΥΤΑ είναι που έκαναν τη φύση να γιορτάζει σε ένα ξέφρενο πανηγύρι χαράς, ελπίδας και προσμονής… μέχρι την επόμενη φορά που… με μια κίνηση, μαγική θαρρείς, θα αλλάξει η φύση πρόσωπο και η ξεχωριστή φιγούρα της βασιλοπούλας σου θα ξαναφανεί στον γαλάζιο ορίζοντα….

Απρίλης

Μπήκε ο Απρίλης.

Ψεύτης μήνας, δήθεν προάγγελος Άνοιξης – Αναγέννησης. Κι η μάνα μου (καλή «γυναικούλα»), επέλεξε αυτό το μήνα να με φέρει στον κόσμο σας. Τυχαίο?

Μάλλον όχι, τελικά. Αλλά δεν το επέλεξε εκείνη.

Εγώ, βιάστηκα να βγω, πριν λήξει ο μήνας… Βουτηγμένος ως το λαιμό από μικρός, σε ψεύτικα ινδάλματα, ψεύτικους προσανατολισμούς και όνειρα που μόνο προφητικά δεν ήταν.

Σχέδια ζωής που έπλαθα και η Αλήθεια μου τα γκρέμιζε, θυμίζοντάς μου πως είναι ΟΝΕΙΡΑ…

Μπήκε ο Απρίλης.

Κατά τους Χριστιανούς, τοποθετείται και το Πάσχα. Η αναγέννηση του Ανθρώπου, η Σταύρωση και η Ανάσταση του είδους που βιάζει και σοδομεί σε βάρος του σύμπαντος, που το θρέφει, το στεγάζει και «αγκαλιάζει» τα παιδιά που θα διαιωνίσουν το Είδος…

Και μέσα σε όλο αυτό το αχαλίνωτο Ψέμα… και οι λάθος επιλογές μου. Τα όνειρα που είχα και δεν κατάφερα να τα περάσω στην απέναντι όχθη. Σημάδια ανεξίτηλα που σφράγισαν ΜΙΑ για ΠΑΝΤΑ τη ζωή μου. Που κάνουν τους άλλους επιφυλακτικούς απέναντί μου. (Λες και οι λάθος επιλογές, είχαν και λάθος αποτελέσματα)… Το βλέπω στο βλέμμα τους (των περισσοτέρων), «καλό παιδί», «τίμιος άνθρωπος» και άλλα… καλοπροαίρετα σχολιάκια.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μετά έρχεται η πουτάνα η αλήθεια. Αυτό που με κάνει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, αυτό που λατρεύω πάνω κι από την ίδια τη ζωή μου… το παιδί μου (που πρόλαβε, τουλάχιστον εκείνο να βγάλει τον Απρίλη, δύσκολα αλλά τελικά γεννήθηκε μόλις τρεις μέρες μετά), προκαλεί τόσο φόβο, δημιουργεί τέτοια ανασφάλεια, που κάνει τους χειροκροτητές μου να τρέχουν μακριά, πολύ μακριά ή χειρότερα ακόμα… να στέκουν τόσο επιφυλακτικοί, που απορώ… ΓΙΑΤΙ?

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μέσα σε όλα…. κι εσύ. Περιμένω καιρό τώρα να πάρω την ΕΥΚΑΙΡΙΑ που ζητώ. Να σου εξηγήσω (γιατί δικαίως δεν καταλαβαίνεις) τι είναι αυτό που με κάνει ΣΙΓΟΥΡΟ, ότι μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να γίνω ΘΕΟΣ, μέσα από το χαμόγελο που θα σου χαρίσω. Να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου, όταν θα αντιλαμβάνομαι, πόσο καλά περνάς. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ…. Μάγισσα καλή. Άγγελε μου και φονιά κάθε κακής μου στιγμής. ΝΑΙ… σε σκέφτομαι καθημερινά. Σχεδιάζω και ζωγραφίζω όμορφα πράγματα, μόνο και μόνο όταν προφέρω το όνομά σου. Φοβάμαι, όμως… φοβάμαι τώρα.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μπορεί να είναι ψέμα… Πως, όμως να αντέξω άλλον ένα μήνα…? Ας το πεις ΚΑΙ ΤΩΡΑ… και υπόσχομαι το «ψέμα» να κάνω αλήθεια. Το δάκρυ χαρά. Τον πόνο ευχαρίστηση. Το χθες σου παρελθόν… Ακόμα και τώρα… αυτόν τον Ψεύτη μήνα…

Στα σκαλοπάτια μου

Κατεβαίνω τη σκάλα….

Κάποτε ήμουν στο πρώτο της σκαλί και κοιτούσα ψηλά, θυμάμαι. Έλεγα πως θα φτάσω στο τέλος, εκεί ψηλά, πέρα από τα γκρίζα σύννεφα.

Τώρα κατεβαίνω (και δεν πρόλαβα να πιάσω κορυφή). Ο αέρας ήδη, αρχίζει να ζεσταίνει και η υγρασία της υπόγειας διάβασης, τρυπά τα κόκκαλά μου…

Κάτι σαν μαχαιριά. Τη δική σου μαχαιριά, αλλά αυτή είναι πιο γλυκειά. Κουράστηκα να ανεβαίνω μόνος και τώρα αφήνομαι σε ελεύθερη πτώση.

Ψάχνω το κουράγιο να ξαναπάρω το δρόμο για την κορυφή, αλλά φοβάμαι μόνος….

Πιάσε μου το χέρι, άσε με να μαγευτώ (άλλη μια φορά) από το πέρασμά σου και δώσε μου την ευκαιρία να προσπαθήσω να μας βγάλω από το σκοτάδι, από το υπόγειο… Γιατί δεν με αφήνεις, έστω, να προσπαθήσω… τι θα χάσεις?

Είμαι εδώ...

Είμαι εδώ...

Μπαίνω και βγαίνω, σκέφτομαι και υπάρχω.

Αλλά δεν μπορώ να γράψω. Πάει πολύς καιρός τώρα...

Θέλω λίγο από το γλυκό. Το γλυκό που δεν γεύτηκα. Το γλυκό του κουταλιού, που στέκει στο ντουλάπι της κουζίνας. Που έρχεται στον ύπνο μου και μου δίνει από τη γεύση του.

Θέλω εσένα... Που πέρασες σαν καλοκαιρινή αύρα και έσταξες στο μυαλό μου άρωμα ανεξίτηλο... Δεν θα καταλάβεις ΠΟΤΕ, αλλά... μου λείπεις τόσο πολύ....

Το φεγγάρι, το βιολί και το όνειρο...

Στο χθες:

Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν…

Η ώρα πήγε δώδεκα και ένα και το όμορφο αμάξι με δυο άλογα, έγινε σάπια κολοκύθα που τη σέρνουν στη φωλιά λιγδιάρηδες ποντικοί. Το όμορφο και χρυσοστόλιστο φόρεμά σου, έγινε κουρελού μανταρισμένη να χωρά τα βρώμικα από τη στάχτη χέρια σου.

Ο «κόσμος σου» σε άφησε και επέστρεψε στη μητέρα Θεά κάπου έξω από αυτόν τον πλανήτη. Και… για φαντάσου! Μετά από μεγάλη απουσία άκουσες κλειδί στην πόρτα. Άνοιξε και με αργά βήματα να μη σε ξυπνήσει ήρθε και πλάγιασε δίπλα σου. Σε πήρε αγκαλιά και αποκοιμήθηκε στη ζεστασιά των χνώτων σου. Το πρωί, άνοιξες τα μάτια, δεν ήξερες ακόμα αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τέλειωσε ή είδες εφιάλτη.

Νιώθοντας όμως την κρύα αγκαλιά της κατάλαβες. Τα χείλη σου, όσο κι αν προσπάθησες να το αποτρέψεις… ψιθύρισαν:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ αγαπημένη μου Μοναξιά…..

Στο σήμερα:

Χθες… έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ένας φίλος, ήθελε παρέα να πιει το μπουκάλι με το αλκοόλ, αλλά δεν μπορούσε μονάχος. Η κοπελιά τον είχε αφήσει για άλλον (καθόλου πρωτότυπο).

Το λυπηρό (γι’ αυτόν) ήταν οι βολές που εκτόξευε εναντίον της, αλλά περισσότερο εναντίον του Νέου αμόρε… ΚΑΤΑΝΤΙΑ…

Αφού αναλωθήκαμε στα πεπραγμένα, αφήνωντάς τον να ξεσπάσει, ήρθε η ώρα να τον ταρακουνήσω…

Ναι ρε φίλε, είναι κακάσχημος, έχει καμπούρα και μισόκλειστα μάτια. Είναι μόλις ένα δάχτυλο ψιλότερος από το σκαμνάκι σου και ίσως ποτέ του να μην έχει δει γυναικείο αιδοίο. Να συμφωνήσω (αφού το λες) ότι δεν την αγαπάει και ότι σκοπός του ήταν μόνο να σας χαλάσει το «όμορφο» που είχατε… Σκέψου όμως λίγο… ΑΝ αυτός είναι όλα αυτά (που τα περισσότερα δε λέγονται και δε γράφονται), δεν νομίζεις πως το μόνο που κάνεις είναι να ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΙΣ τον εαυτό σου… αφού για εκείνον σε παράτησε η Μ.?

Με κοίταξε απορημένος, σαν να μην είχε σκεφτεί ποτέ αυτό το ενδεχόμενο.

- Τι λες ρε Πάνο?

- Λέω να σκεφτείς λίγο πιο καθαρά αυτά που λες.

- Δηλαδή, εγώ φταίω?

- Ναι ρε Λ. μου, εσύ φταις. Πρώτον, που υποβιβάζεις τόσο πολύ τον εαυτό σου. Είναι κατάντια ρε φίλε. Είναι ξεπεσμός να καταφέρεσαι έτσι για έναν άνθρωπο, που το μόνο που έκανε είναι να δώσει κάτι παραπάνω από σένα… Και θες και τη γνώμη μου για τη Μ.? Αν είναι π$#%να, κακομαθημένη και ιδιοτελής ή αχάριστη, εσύ τι είσαι που ήσουν τόσο καιρό μαζί της?

Κάπου εκεί σταμάτησε η κουβέντα, πίναμε σιωπηλοί και αραιά και που τον έπιανα από τον ώμο, δηλώνοντας: ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…

Στο αύριο:

Ποιος το ξέρει? Εγώ πάντως ΟΧΙ…

Ρε κάτι άνθρωποι...

ΩΩΩΩ…. τι όμορφο σκυλάκι!!!!

Άχου το μωρέ, το έβγαλες βολτούλα να κάνει πιπί του? Αααα, θα σε μαλώσω. Το αφήνεις μόνο του να τρώει? Όχι καλέ. Να το ταΐζεις στο στοματάκι του. Μην παίρνει κι πολλές πρωτοβουλίες. Δεν είν’ σωστό!

Έτσι μπράβο. Τίναξε και το πουλάκι του τώρα, γιατί μόνο του δεν σκαμπάζει. Ρε τι αφεντικό είσαι εσύ. Έτσι, μπράβο! Να ελέγχεις και που κρύβει τα κοκκαλάκια του το χρυσό μου.

Τι στέρηση ελευθερίας και αηδίες καλέ. Αυτά είναι για βαρβάτους και κυρίως για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Τα σκυλάκια… πρέπει να τα πιάνεις από το λουράκι και να τα σέρνεις.

Α, και κοίτα.. μην είναι αδέσποτα, γιατί κι αυτά έχουν βούληση. Τα άλλα λέω εγώ. Αυτά του σαλονιού!

ΑΣΧΕΤΟ (1): ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΜΑΝΔΡΑΓΩΡΑ!!!

ΑΣΧΕΤΟ (2): Άντε να δούμε πότε θα καταφέρω να περάσω να σε δω. Μου έλειψες και φαίνεται…

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ remake

ΆγΡια νύχτα σε προσμένει

με χαρά η εργατιά

και με πίστη αντηχούμε,

τον αγώνα μας υμνούμαι

μ' ένα στόμα μια φωνή,

ναι, με μια φωνή

Η ψυχή μας φτερουγίζει

μες τους δρόμους τριγυρίζει

όπου λάβαρα και βάσανα

Σωματίων όλοι μέλη

στο λαό μας "Ωσαννά, ναι, Ωσαννά"

Οικουμένη, δείτε όλοι,

τα παιδιά τα ζωντανά

και μ' ευλάβεια μεγάλη

'κει που σοσιαλισμός προβάλλει

προσκυνήστε με χαρά, ναι με χαρά

(Συγνώμη για την παράκρουση, αλλά είχα έμπνευση)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

και

ΕΙΡΗΝΗ, ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

Μαζί το νέο έτος πάλι!

Ο νόμος του Μέρφυ

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να το πετύχεις.

(Πάολο Κοέλιο)

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να στο γ$%ει.

(Νόμος του Μέρφυ)

Πάλευα απεγνωσμένα, από κάπου να πιαστώ, να κρατηθώ. Ήταν βλέπεις νωπά τα σημάδια της απογοήτευσης. Όμως, η όποια σκέψη και κάθε κίνηση, έπεφτε στο κενό.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα, απογοήτευση ήταν μάλλον. Είπα, ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΣΕΙ, και περίμενα πότε θα κάτσει. Τίποτα, όμως, δεν σου χτυπάει την πόρτα έτσι απλά, λέγοντας: «Γεια σου, ήρθα». Δεν είχα όμως τα ψυχικά αποθέματα να το κυνηγήσω. Έτσι, πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες… ζώντας στο κενό της απραξίας, περνώντας νύχτες σε αγκαλιές που το πρωί δεν γνώριζα ή βράδια απολογούμενος στον εαυτό μου για τη μοναξιά που του χάριζα.

Μέχρι εκείνο το βράδυ…

Ξαφνικά, θυμήθηκα πως χτυπάει η καρδιά όταν νοιώθει. Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει σχέδια (ξανά). Να ονειρεύεται και να αυτοσχεδιάζει.

Από τότε έχει περάσει καιρός. όμως αντί να καταλαγιάζει, φουντώνει ολοένα η επιθυμία μου να βρεθώ κοντά σου, να σου μιλήσω, να σε ακούσω, να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Ξέρεις, έχω φυλακίσει τη φωνή σου στο μυαλό μου. Πατάω το play κάθε τρεις και λίγο και σε ακούω να μου λες τα ανομολόγητα. Είναι η παρηγοριά μου, όσο είσαι μακρυά και μου λείπεις… μου λείπεις πολύ, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.

Θέλω να πάμε οι δυο μας στο πάρκο. Να κάτσουμε στην κούνια και να προσπαθούμε να φτάσουμε τα αστέρια. Θυμάσαι…? Ήμασταν μικροί και ήσουν στη διπλανή κούνια. Σε κορόιδευα, σε χλεύαζα στους φίλους μου και δεν σε έκανα παρέα. Θυμάσαι…? Το βράδυ όμως που έπεφτα να κοιμηθώ σε σκεφτόμουν. Έκλαιγα που δεν ήσουν δική μου και ευχόμουν να ξανακάνουμε κούνια και να σου πω, πόσο σε θέλω. Ήσουν πάντα εκεί…

Τώρα, πια, δεν ντρέπομαι να κλαίω για σένα. Ντροπή δεν είναι να αγαπάς, ντροπή είναι να το κρύβεις. Από τότε σε περίμενα… καθισμένος στην κούνια, ζαλιζόμουν για να μην σκέφτομαι, μα…

Τώρα λοιπόν, αφού αυτό που θέλεις, έρχεται όταν πάψεις να το κυνηγάς… φοβάμαι. Φοβάμαι μην επαλειφθεί ΞΑΝΑ ο νόμος του Μέρφυ. Γιατί αυτός ο νόμος λέει πως όταν κυνηγάς κάτι, δεν το πετυχαίνεις. Όταν πάψεις να τρέχεις πίσω του, το πιάνεις. Όταν όμως πάψεις να τρέχεις πίσω του, για να το πιάσεις… τότε χάνεται…

Φοβάμαι πως το όνειρο που ζω, θα τερματιστεί όταν μια ύποπτη κραυγή με ξυπνήσει….

Θέλω όμως πολύ να το γευτώ. Θέλω να πάμε στο πάρκο, να κάνουμε κούνια και να σου πω, τι νοιώθω για σένα, χωρίς ενοχές για τα δάκρυα της προηγούμενης νύχτας.

Θέλω να βρω το παραθυράκι, που σε κάθε νόμο υπάρχει. Να χωρέσω να μπω κι εκεί να βρω την καρδιά σου. Να τη ζεστάνω από την παγωνιά του χειμώνα που πέρασες και να πιάσω τα άστρα μέσα από τα υγρά μάτια σου…

Θέλω να σπάσω το νόμο του Μέρφυ, αλλά τον φοβάμαι….

ΑΣΧΕΤΟ: (λίγο) Θες να με καταλάβεις? Είναι πολύ εύκολο. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, χωρίς δύσκολες λέξεις και με πολλές εικόνες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ΘΕΣ να με διαβάσεις. Μόνο, πρόσεξε. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις.... Ο αποκρυφισμός ήταν το ταλέντο μου από μικρός. Κάτι σαν ευχή και κατάρα μαζί. Μη βιαστείς, λοιπόν, να με ξεφυλλίσεις. Διάβαζε προσεκτικά και ΜΟΝΟ όταν έχεις όρεξη...

16/12/1995

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια

κι ήρθαν άλλες Κυριακές.

Η αγάπη ταπεινώνει,

τις ανέραστες ψυχές.

Σαν την ώρα μπρος στον δείκτη

σαν στο κρίμα η ενοχή,

η αγάπη πήγε κρύφτει

στης καρδιάς μου εσοχή.

Στου μυαλού μου το θρονάκι,

είσ’ εικόνα ζωντανή.

Τ’ όνομά σου κοριτσάκι,

σαν το φως θε να φανεί.

Μες την αγκαλιά μου σ’ έχω

και τα μάτια σου κοιτώ.

Θα πεθάνω δεν αντέχω,

μη μ’ αφήσεις σου ζητώ.

Ημέρα μνήμης η σημερινή. Η ταυτότητα ενός ανθρώπου, ακόμα και ολόκληρου έθνους χάνεται, όταν ξεχνιέται η Ιστορία του.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, δεν ξεχνώ. Σε αγάπησα, σε εμπιστεύτηκα. Ήθελα να χτίσω ένα κάστρο γύρω από την αγάπη μας, ώστε τίποτα να μην μπορέσει να ταράξει τη ζωή που σχεδιάζαμε....Παραμέρισα ακόμα και προσωπικές πεποιθήσεις και ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας, ως ελάχιστο δείγμα ψήγματος αγάπης...

Δεν υπολόγισα όμως τους Δούρειους Ίππους που μόνοι μας ανοίξαμε τις πύλες να μπουν και νά 'μαστε δώδεκα χρόνια μετά, να μην υπάρχει τίποτα αναμεσά μας που να θυμίζει εκείνη τη μέρα, αλλά το χειρότερο... σε έχω ξεπεράσει τόσο που με ξενερώνει η ιδέα πως κάποτε θα πέθαινα για σένα.

- Ήθελες η 16η Δεκέμβρη να είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (σου)?

χαχα χα χα χαχαχα χαχαχαχα

χα χα χα χα χα χα χα

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Καραγκιόζη... σε ένα ερείπιο μένεις, μια καλύβα ξεχαρβαλωμένη. Πότε επιτέλους θα πάψεις να ονειρεύεσαι παλάτια?

ΑΣΧΕΤΟ: δεν υπάρχει σήμερα άσχετο

(το παραλίγο ποίημα, γράφτηκε 16/12/'96 και αποτελούσε το περιτύλιγμα του επετειακού δώρου)

μηΤΕΡΑΣ έργον...

Σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων

Τη φρίκη ζούσε μέσα στο οικογενειακό της περιβάλλον μια 11χρονη, στην οποία είχαν ασκήσει σεξουαλική κακοποίηση ένας 83χρονος, ένας 60χρονος ιερέας και ο φίλος της μητέρας της. Την 11χρονη εξέδιδε η ίδια η μητέρα της, ενώ το περιστατικό αποκαλύφτηκε, όταν η μικρή το κατήγγειλε στην Αστυνομία.

Χτες, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα η 33χρονη μητέρα, ο 42χρονος σύντροφός της, ένας ιερέας και ένας 83χρονος, οι οποίοι φέρονται να εμπλέκονται σε υπόθεση παιδεραστίας, με θύματα, εκτός από το 11χρονο κορίτσι, ένα 8χρονο κορίτσι και ένα 9χρονο αγόρι. Όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, η μητέρα και ο 42χρονος εξέδιδαν τα παιδιά, υποβάλλοντάς τα σε βασανιστήρια. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., στην υπόθεση εμπλέκεται και ο 60χρονος ιερέας, ο οποίος φέρεται να είχε βιάσει το κοριτσάκι στο παρεκκλήσι ιερού ναού στο Ίλιον.

Η υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης ανατέθηκε στον 4ο ειδικό ανακριτή. Οι κατηγορούμενοι πήραν προθεσμία για να απολογηθούν την Τρίτη.

Όταν το διάβασα (Ριζοσπάστης 15/12/07), τσαντίστηκα τόσο πολύ που για μια στιγμή ντράπηκα που λέγομαι «άνθρωπος». Τόση σαπίλα, τέτοια κατάντια… η ξεφτίλα στο μέγιστο βαθμό της.

ΜΑΝΑ… με φίλτρο, με ανθρωποειδή γνωρίσματα. Η αηδία μου χτύπησε κόκκινο, τόσο γι’ αυτήν, όσο και για τους υπόλοιπους εμπλεκόμενα εμετικούς.

Έφυγα από τη δουλειά το βράδυ και στο δρόμο, μια εικόνα περνούσε καρέ καρέ από το μυαλό μου. Ήθελα να ξεφύγω, να σκεφτώ κάτι άλλο. Μάταια… ξανά και ξανά… μπρος στα μάτια μου τα δυο αθώα μάτια, γεμάτα απόγνωση, φόβο και αγωνία. Μια ψυχούλα που ήθελε να κρυφτεί στην αγκαλιά της «μαμάς», για να ξεφύγει από τα δόντια του δράκου. Αλλά… σε ποια αγκαλιά…? Της «μάνας» που συναινούσε? Που χρηματιζόταν εκμεταλλευόμενη τα παιδικά κορμιά τους…? ΣΕ ΠΟΙΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΜΑΝΑ…?

Και ξημέρωσε…

Πέρασα από το σπίτι των δικών μου, για καφέ. Η τηλεόραση έπαιζε, το πρωινό δελτίο ήταν σε εξέλιξη και το θέμα… ποιο άλλο?

Εκεί η αηδία μου κορυφώθηκε… παρακολουθώντας το παπαδαριό να «βλασφημεί» σε βάρος του κοριτσιού που το αποκάλυψε υπερασπίζοντας το άμεμπτο του παπατράγου που δεν σεβάστηκε ούτε το αξίωμα, ούτε καν αυτό που ο ίδιος πρέσβευε…

Από την άλλη… ηθικολόγοι και ψυχαναλυτές, να απορούν, να αναλύουν και να «υπερασπίζονται» τις ψυχούλες, κρύα ψυχρά και με τέτοια κυνικότητα, που νόμιζες ότι παρακολουθείς προσπάθεια μεγαλοδικηγόρου, να αποδείξει την ανύπαρκτη αθωότητα κατηγορουμένου για έγκλημα πάθους…

Και ρωτώ… τους θεοσεβούμενους και θεολάτρες, όποιον κι αν θεωρούν Θεό:

Που είναι ο Θεός σας τώρα?

Αυτά τα κτήνη, στη χειρότερη θα πάνε φυλακή κι εκεί… θα πάρουν αυτό που τους αξίζει, ειδικά αυτή η «μάνα»… (πολύ θα το χαιρόμουν να κοιτάζω την ώρα που συγκρατούμενες θα της ανταποδίδουν την αγάπη που έδειξε για τα σπλάχνα της). Θα πάνε στην κόλαση κι εκεί ο Βελζεβούλης θα τους το ξεπληρώσει…

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ αυτά τι φταίνε ρε ΘΕΕ…? Τι χρωστάνε να ζήσουν μια στοιχειωμένη ζωή? Τι έκαναν αυτά τα αγγελούδια, για να αξίζουν τέτοια ταπείνωση? Πως θα κλείσουν οι πληγές τους, ώστε να καταφέρουν να έχουν μια ζωή σαν όλες τις άλλες? Ποιος Παράδεισος θα χωρέσει τόσο πόνο και θλίψη? Και τι να τον κάνουν όταν από τα πέντε τους γνώρισαν την κτηνωδία από την ίδια τους τη μάνα? ΠΩΣ????….

Αλλά και οι άλλοι… οι ηθικοί και πονεσιάρηδες πολίτες…? ΩΡΑΙΟ θέαμα, ευκαιρία για να εκδηλώσουν την οδύνη τους. Να σταθούν πάνω από το κεφαλάκι αυτών των λουλουδιών και να χαϊδέψουν τα απαλά μαλλάκια τους… ΟΣΟ Η ΚΑΜΕΡΑ τραβάει βίντεο την «καλοσύνη» τους….

Κι οι άλλοι, αυτοί που η κάμερα δεν τους αγγίζει. Σιχαίνονται, απορούν, επαναστατούν φωνάζοντας και βρίζοντας από τον καναπέ… άντε να κάνουν κι ένα σχόλιο στο προσωπικό τους ημερολόγιο….

Κι αύριο… όλα μέλι γάλα. Έχει και ντέρμπι, βλέπεις. Στο κάτω κάτω το δικό τους το παιδί… είναι μακριά από τέτοια δυστυχία… Το πρωί της Κυριακής, δεν θα θυμίζει σε τίποτα το βράδυ της Παρασκευής……

ΜΠΡΑΒΟ, ΕΥΓΕ…. Κατ’ εικόνα κι ομοίωση… σαρκοβόρο και σιχαμερό σκουλήκι που τολμάς να αποκαλείσαι… ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

ΑΣΧΕΤΟ: (καθόλου) σήμερα δεν θα ανάψω το κριαράκι, σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας... Έτσι, για να δείξω ότι συμπονώ, ότι μοιάζω κι εγώ "άνθρωπος". Από αύριο πάλι...

Red7... Red8... Red9... RED τέλος

Είναι φορές που η βλακεία είναι ανίκητη!

Μία από αυτές είναι να κάνεις τον πονηρό για να αποδείξεις το ευφυές του χαρακτήρα σου. Εμείς, οι άλλοι είμαστε ηλίθιοι, δεν καταλαβαίνουμε. ΕΣΥ Θεά μόνο γνωρίζεις και ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ από βάθος καρδίας που μας το αποκάλυψες…

ΒΕΒΑΙΑ, δεν μπήκες στον κόπο να αναρωτηθείς:

ΓΙΑΤΙ κάποιος να πρέπει να κρύβει την ταυτότητά του σκόπιμα?

ΓΙΑΤΙ αναγκάζεται να παρατυπεί, προκειμένου να εκφράζει τις απόψεις του?

ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που θέλει να αποφύγει και ΓΙΑΤΙ…?

Εσένα σου είναι αδιάφορο όμως… ΕΣΥ μεγαλοφυές, αστυνομικό δαιμόνιο… προκάλεσες προβλήματα, (που μπρος στη ΔΟΞΑ που πήρες αποκαλύπτοντας την «άγνωστη» ταυτότητα… πήρες τα ΕΥΣΗΜΑ) αδιαφορώντας .

Τολμάς να ΚΡΙΝΕΙΣ κιόλας, και να μιλάς περί «επίδοξων συγγραφέων», τη στιγμή που ΟΥΤΕ γράφεις κάτι καλύτερο, ΟΥΤΕ καν διατυπώνεις σωστά τα σχόλιά σου…

ΝΑΙ σε σένα το λέω.. και μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις… για να κρίνουμε τους άλλους ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ πρώτον να έχουμε να αντιτάξουμε κάτι τουλάχιστον ισάξιο και δεύτερον να κοιτάμε λίγο τον εαυτό μας και να αφήσουμε τους άλλους…

Το τρίτο, το χειρότερο. Τι θα έλεγες να αναλογιστούμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια απερισκεψία μας?

ΤΑ ΧΩΝΩ ΜΕΡΟΣ Βου…

Αδελφάκι, λυπάμαι. Δεν μπορείς να γίνεις μέλος. ΠΡΕΠΕΙ πρώτα να σκάσεις 700 ευρώπουλα για PC, να δώσεις νταβατζιλίκι πάγιο για σύνδεση ώστε να έχεις άλλο IP και μετά να γίνεις μέλος. Γιατί, αν απλά εκφράζεσαι, θα σε περάσουν για μένα και θα χάσω τη θέση μου. Κατάλαβες?

ΤΙ??? Δεν κάνεις σχολιασμούς σε άλλους? ΔΕΝ γράφεις στο περιοδικό? Δεν κυνηγάς μανιωδώς «νότες» όπως άλλοι? ΔΕΝ θες να πάρεις αστεράκι γράφοντας τι χρώμα είχε το γάλα σου ή τι έγινε το πρωί στο σχολείο? ΚΑΙ μένα τι με νοιάζει… ρε μπράδα… είπαμε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…

Εδώ γράφουμε για το πρωινό που φάγαμε… τι μουσική παίξαμε χθες, τι μουσική θα ακούσουμε αύριο… άντε να κάνουμε και κάνα σχόλιο για το καλαμπόκι και τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Εσύ θα κάτσεις να γράψεις Λογοτεχνία? Α πα πα πα…. όχι δεν γίνεται…

Υ.Γ. Η Red9 ήταν καλή φίλη, υπέροχος άνθρωπος και τα κείμενά της ήταν τόοοσο δυνατά και ακραία. Από σήμερα δεν υπάρχει πια. Κάποιοι θα συνεχίσουμε να τη διαβάζουμε και να τη θαυμάζουμε…

Κρίμα … για όλους τους άλλους!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Επειδή δεν γουστάρω τα κοινότυπα, είπα να σουβλίσω δέντρο, αλλά ποιος θα το έτρωγε... Έτσι αποφάσισα να στολίσω αρνί, που τρώγεται και το χαίρεσαι κιόλας με γιρλάντες και λαμπιόνια...

ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

ΑΣΧΕΤΟ(2): Αν υποψιαστώ ότι για να είμαστε «μαζί» πρέπει να μένουμε «χώρια»… πολύ βαρέως το παίρνω συννεφούλα… πολύ βαρέως λέμε! Το βράδυ… θα σε περιμένω, μην αργήσεις να χαρείς ότι αγαπάς. ;-)

Για σένα και το Θρύλο, αντέχω και το ΞΥΛΟ

ΑΣΧΕΤΟ (1) ΚΑΙ ΚΑΛΟΟΟΟΟ!!!!!!!!