Επιστροφή (?)

Είναι, τελικά ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ή μήπως ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ...?
Επιστροφή στο συνήθη τρόπο "ζωής". Εκεί που όλα (σχεδόν) ήταν παγερά αδιάφορα, κενά? Σε μια ζωή που μοναδικό λόγο ύπαρξης είχε να δίνει το "παρόν" στην καθημερινότητα...?
Αποστροφή στην ανυπαρξία και την έλλειψη ενδιαφέροντος για ό,τι μπορούσε να σε κρατά σε εγρήγορση, σε δημιουργικότητα? Στο άδειο δοχείο που κλείστηκες, πιστεύοντας πως εκεί δεν σε βλέπει κανείς να υποφέρεις ή ελπίζοντας πως -ως δια μαγείας- κάποιο χέρι θα έρθει να σε πάρει από την αναμονή του τέλους...?

Οι τίτλοι τέλους, όμως δεν πέφτουν, αν πρώτα δεν παιχτεί η τελευταία σου παράσταση. Έστω κι αν είναι πεζή. Έστω κι αν το κοινό σου δεν χειροκροτήσει... ΕΣΥ πρέπει να δώσεις την παράστασή σου. Μετά... μπορείς να απολαύσεις την αυλαία να πέφτει. Να κρύβει το σκηνικό που έφτιαξες κι οι κομπάρσοι σου να σε παρουσιάζουν ως τον "ΜΕΓΑ" δημιουργό ενός έργου με πρωταγωνιστή τις αδυναμίες, τα πάθη και τα "θέλω" σου...
Κι ας μη χειροκροτήσει ΚΑΝΕΙΣ. Ας μην μπήκε κανείς στον κόπο να σε "ακούσει". Εσύ είπες αυτό που ήθελες να πεις, κι ας μην είπε σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο κάτι αξιοσημείωτο...

Αποφάσισα λοιπόν να ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ. Να μοιραστώ όσα το μυαλό μου γεννά. Ό,τι μέσα μου πεθαίνει κι ό,τι γύρω μου με αφυπνά.

ΘΑ ΖΗΣΩ έστω και μέσα στις αυτοκαταστροφικές μου συνήθειες. Ψάχνοντας ΑΥΤΟ που θα δώσει (ξανά) ζωή στα όνειρά μου. Ανάσα στο μάταιο αγώνα μου για μια ΚΑΛΥΤΕΡΗ μέρα που ξημερώνει.

Καλύτερα να πεθάνω ελπίζοντας, παρά να ζω αργοπεθαίνοντας...