Το φεγγάρι, το βιολί και το όνειρο...

Στο χθες:

Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν…

Η ώρα πήγε δώδεκα και ένα και το όμορφο αμάξι με δυο άλογα, έγινε σάπια κολοκύθα που τη σέρνουν στη φωλιά λιγδιάρηδες ποντικοί. Το όμορφο και χρυσοστόλιστο φόρεμά σου, έγινε κουρελού μανταρισμένη να χωρά τα βρώμικα από τη στάχτη χέρια σου.

Ο «κόσμος σου» σε άφησε και επέστρεψε στη μητέρα Θεά κάπου έξω από αυτόν τον πλανήτη. Και… για φαντάσου! Μετά από μεγάλη απουσία άκουσες κλειδί στην πόρτα. Άνοιξε και με αργά βήματα να μη σε ξυπνήσει ήρθε και πλάγιασε δίπλα σου. Σε πήρε αγκαλιά και αποκοιμήθηκε στη ζεστασιά των χνώτων σου. Το πρωί, άνοιξες τα μάτια, δεν ήξερες ακόμα αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τέλειωσε ή είδες εφιάλτη.

Νιώθοντας όμως την κρύα αγκαλιά της κατάλαβες. Τα χείλη σου, όσο κι αν προσπάθησες να το αποτρέψεις… ψιθύρισαν:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ αγαπημένη μου Μοναξιά…..

Στο σήμερα:

Χθες… έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ένας φίλος, ήθελε παρέα να πιει το μπουκάλι με το αλκοόλ, αλλά δεν μπορούσε μονάχος. Η κοπελιά τον είχε αφήσει για άλλον (καθόλου πρωτότυπο).

Το λυπηρό (γι’ αυτόν) ήταν οι βολές που εκτόξευε εναντίον της, αλλά περισσότερο εναντίον του Νέου αμόρε… ΚΑΤΑΝΤΙΑ…

Αφού αναλωθήκαμε στα πεπραγμένα, αφήνωντάς τον να ξεσπάσει, ήρθε η ώρα να τον ταρακουνήσω…

Ναι ρε φίλε, είναι κακάσχημος, έχει καμπούρα και μισόκλειστα μάτια. Είναι μόλις ένα δάχτυλο ψιλότερος από το σκαμνάκι σου και ίσως ποτέ του να μην έχει δει γυναικείο αιδοίο. Να συμφωνήσω (αφού το λες) ότι δεν την αγαπάει και ότι σκοπός του ήταν μόνο να σας χαλάσει το «όμορφο» που είχατε… Σκέψου όμως λίγο… ΑΝ αυτός είναι όλα αυτά (που τα περισσότερα δε λέγονται και δε γράφονται), δεν νομίζεις πως το μόνο που κάνεις είναι να ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΙΣ τον εαυτό σου… αφού για εκείνον σε παράτησε η Μ.?

Με κοίταξε απορημένος, σαν να μην είχε σκεφτεί ποτέ αυτό το ενδεχόμενο.

- Τι λες ρε Πάνο?

- Λέω να σκεφτείς λίγο πιο καθαρά αυτά που λες.

- Δηλαδή, εγώ φταίω?

- Ναι ρε Λ. μου, εσύ φταις. Πρώτον, που υποβιβάζεις τόσο πολύ τον εαυτό σου. Είναι κατάντια ρε φίλε. Είναι ξεπεσμός να καταφέρεσαι έτσι για έναν άνθρωπο, που το μόνο που έκανε είναι να δώσει κάτι παραπάνω από σένα… Και θες και τη γνώμη μου για τη Μ.? Αν είναι π$#%να, κακομαθημένη και ιδιοτελής ή αχάριστη, εσύ τι είσαι που ήσουν τόσο καιρό μαζί της?

Κάπου εκεί σταμάτησε η κουβέντα, πίναμε σιωπηλοί και αραιά και που τον έπιανα από τον ώμο, δηλώνοντας: ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…

Στο αύριο:

Ποιος το ξέρει? Εγώ πάντως ΟΧΙ…