Πέρασε κι αυτό. Χθες «γιόρτασα» τα 36α μου γενέθλια.
Απέφυγα να το κοινοποιήσω, γιατί ο φετινός απολογισμός δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ ενθαρρυντικός.
Τελικά, δεν το έσωσα. Πάρτι έκπληξη….
Πραγματικά ΕΚΠΛΗΞΗ. Όταν επιθυμείς να μείνεις μόνος και να ξεχάσεις, να πρέπει να δείχνεις ευδιάθετος, σαν να είναι όλα στην εντέλεια. Σαν να κυλούν όλα ρολόι.
Πέντε φίλοι και εγώ…
Είχε και τούρτα το θεατρικό. Με ένα ερωτηματικό που φλεγόταν… Και ήταν γλυκιά μαχαιριά όταν ήρθε η στιγμή να το σβήσω. ΑΛΗΘΙΝΟ ερωτηματικό. Όχι για τα χρόνια που συμπλήρωνα, αλλά για το τι κρύβουν. Κοιτούσα το ερωτηματικό και αποσβολωμένος αναρωτιόμουν κι εγώ…
Παρακινούσαν να κάνω μια ευχή. Μα τι ευχή να κάνω? Αφού το μόνο που επιθυμούσα καιρό τώρα, απουσίαζε από τη «μεγάλη στιγμή»…
Τελικά, δεν έκανα ευχή. Άλλωστε ποιος θα την ακούσει…
Ότι ακολούθησε αποτελεί, απλά… τελετουργικό τέτοιων στιγμών.
Γύρισα σπίτι και οι σκέψεις με αιχμαλώτισαν. Όλα ήταν τόσο κρύα μέσα σ’ αυτό. Κι η απουσία… αυτή η απουσία με σκοτώνει.
Άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει «πέσε για ύπνο». Συγνώμη… τόσο καιρό τι κάνω δηλαδή…?
«Πέσε για ύπνο».
Όχι όπως παίρνεις το μωρό αγκαλιά και το οδηγείς σε έναν κύκλο ονείρων. Αλλά σαν τον μεγάλο άνθρωπο που του επιβάλλεις να κοιμηθεί, ενώ αυτός θέλει να ΖΗΣΕΙ…
Ξαναβγήκα. Καβάλησα τους δυο τροχούς και περιπλανήθηκα στην πόλη.
Χείμαρρος σκέψεων και τόση αποξένωση. Παντού τα ίδια όνειρα, οι ίδιες προσδοκίες. Να φανεί η φιγούρα σου… Και παντού η ίδια απογοήτευση.
ΠΟΥΘΕΝΑ ΕΣΥ…
Με βρήκε το ξημέρωμα να τριγυρνώ χωρίς προορισμό. Χωρίς, πλέον, κουράγιο να σκεφτώ. ΕΝΑ πράγμα μόνο επιθυμούσα. ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ.
Έπεσα στο κρεβάτι, έκλεισα τα μάτια και χάθηκα στο απέραντο σκοτάδι της μοναξιάς μου. Στην ψύχρα και την υγρασία που σκορπά η ΑΠΟΥΣΙΑ σου…
2 σχόλια:
πάντως σε όλη την ιστορία κάτι γίνεται λάθος
μου φαίνεσαι σαν πιστός εραστής της απουσίας
λάτρης της έλλειψης
λες να είναι πλάνη η ιστορία;
η καρδιά να είναι τόσο μικρή που να μπορεί να δώσει μόνο σε έναν άνθρωπο;
έτσι πέρναγα
καλές στιγμές
:)
πάντα έτσι γίνεται. μιλάω προσωπικά τώρα και ομολογώ πως μέσα σε κάθε ανάρτησή σου βρίσκω και λίγο από τον εαυτό μου. Πάντως, αλήθεια, αξίζει να το παλέψεις. Μην πέσεις για ύπνο...
Δημοσίευση σχολίου