Είσαι ΘΡΥΛΟΣ!

To... δέντρο μου

Είμαι ΕΔΩ...

Έλειψα πολύ...

Όχι γιατί δεν είχα κάτι να γράψω, αλλά γιατί δεν έβρισκα χρόνο να το κάνω. Μπλεγμένος στον ιστό της αδηφάγου αράχνης.

Στρώνει χαλί, υπόσχεται οργασμό και θεοποίηση. Είναι τεράστια, μέχρι και ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές μεγαλύτερη, λουσάτη και με μυρωδιά που μαγεύει. Τα πλούσια πλεκτά της, σπινθηρίζουν στον ήλιο, με αναλαμπές που σαγηνεύουν.

Κι εσύ, μικρέ κι ανόητε, τσιμπάς. Νομίζεις πως είσαι άξιος να της χαρίσεις οργασμό με αντάλλαγμα, κομμάτι από την αίγλη της, συνέταιρος στον πλούτο της.

Είσαι όμως πολύ μικρός ανόητε…

Την πηδάς, της χαρίζεις τον εαυτό σου. Σου κάνει κόλπα που σου θολώνουν το μυαλό και ξεχνάς πως ότι έχει, το απέκτησε ληστεύοντας την τσέπη σου, κλέβοντας από το σπέρμα σου, για να χτίσει την αυτοκρατορία της. Σου δανείζει με τοκογλυφία, αξίες και ύλη που είναι ΔΙΚΑ ΣΟΥ…

Κι αφού, τελειώσεις… κι αφού τινάξει τα ποδάρια της από ηδονή και φτάσει σε οργασμό…

ΣΕ ΤΡΩΕΙ…. ηλίθιε!

Κυριακάτικη (φωτο)εκδρομή

Κυριακάτικη (φωτο)εκδρομή

Τελευταία όποιον δρόμο και να πάρω, καταλήγω στο ίδιο σημείο.

Νοιώθω σαν ποδοσφαιριστής που ξαφνικά, βρίσκεται σε λάθος αγώνισμα...

Πετάω τη στολή και τρέχω στο μουσείο.

Εκεί που έχω φυλάξει παλιές μου δόξες...

Παρκάρω όπως όπως και κατηφορίζω προς την παραλία

Βρίσκω μια παρέα και κερνάω ρακές.

-Στην υγειά μας ρε παιδιά. Να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Και βάζε και πίνε... και ξαναματαβάζε και πίνε... έρχεται κι η ανάγκηηηη.

- Ρε παίδες, που είναι τα αποχωρητήρια?

- Μπαίνοντας δεξιά, δεύτερη πόρτα

Όχι... εγώ θέλω κάτι γρήγορο...

Προχωρώ στο βάθος της αίθουσας και βλέπω (προς μεγάλη μου έκπληξη) ανακοίνωση:

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

- Το βράδυ εδώ θα έρθουμε, γιατί στα υπόλοιπα μαγαζια, παίζουν "πεθαμένοι"...(απορία... τους μουσικούς εδώ, τους ακούν ή τους τρώνε?)

Βρίσκω μια πόρτα και χαμογελάω με την επιγραφή,

νομίζοντας πως είναι χιούμορ...

Ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι στην τουαλέτα...

ΩΡΑΙΑ!!! Εδώ θα ξαλαφρώσω που έχει και θέα τη θάλασσα!

Με τα πολλά, αφού έχουμε πιει τα καραφάκια μας, κόβει λόρδα.

- Τι θα φάμε ρε μάγκες?

- Στάκα, Πάνο, θα παραγγείλουμε κάτι γρήγορο.

Έλα που δεν έχει σήμα το κινητούλι...

Οπότε τραβάει ο ένας της παρέας να πάρει τηλέφωνο...

Το ταβερνάκι λίγο πιο πάνω...

αλλά αμφίβολο αν τελικά θα φάμε κόκορα κρασάτο

- Εδώ που ήρθαμε ρε μάγκες... δόντια δεινόσαυρου

πρέπει να έχουμε για να μασήσουμε το κρέας...
- Και τι σκάς...? Μισό λεπτό... έχει προσφορά το κατάστημα!

Το απογευματάκι... πια λέμε: Δεν πάμε μια βόλτα να πάει κάτω ο Κοκορόσαυρος?

Και τσουλάμε προς τον λόφο, όπου αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα...

Κι αφού:

Παίρνω τα φιλαράκια μου, φορτώνω το τουτού με ότι σκουπιδαριό

είχαμε μαζέψει στην παραλία (όντας οικολόγοι)...

... και τραβάμε για τις Μεγάλες Πίστες, να πιούμε τα Σκάτς μας,

ακούγοντας πιότης (ποιότητα α λα τσιφτετελού χανούμ)

ΑΝΤΕ ΒΡΕ...Κι όπως λέει κι ο λαός:

(αυτό το τελευταίο... γιατί νομίζω πως ξέρω ποιος το κρατάει...?)

Πάλι... πάλη...

Κατάλαβες?

Όχιιι?

ΚΑΚΩΣ...!

Αφιερώνω στίχους

Εύχομαι να νοιώθεις πάντα έτσι
και κανένα γκρίζο σύννεφο
να μην σκιάσει αυτό που ζεις!

Να είσαι καλά φιλαράκι, το έγραψα για πάρτι σας!

ΑΣΧΕΤΟ: Μου έχουν πει να προσέχω τι εύχομαι... εγώ θα τη ρίξω την παραγγελιά εντός των ημερών κι ας μετανοιώσω. Στο κάτω κάτω... είμαι σε πορεία προς τον τοίχο (βλέπε ανάρτηση BAT CITY NIGHT), και από κάτω το κενό. Άσε που μπορεί πέφτοντας (αν δεν περάσω τον τοίχο), να βρω και πορτοφόλι...

Πολεμάτε μ@#$% άλλοι τα κονομάνε!!!

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θά 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ' αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

Και μετά τη στεριά...? Έτσι είναι αγαπητή "Άναμπελ". Είναι ωραία να ερωτεύεσαι κατακαλόκαιρο. Συνήθως, όμως, μένει εκεί. Μετά έρχεται το Φθινόπωρο. Κίτρινα φύλλα σκεπάζουν τη γη που κάθησες και ομολόγησες τον έρωτά σου. Η βροχή σβήνει ότι έγραψες και το παρασύρει στη θάλασσα. Εκεί, που με το νερό ως τα γόνατα χάζευες το φεγγάρι και έκανες όνειρα "θερινής νυκτός". Και μένει μόνο η ανάμνηση που τίποτα δεν μπορεί να τη σβήσει. Μια γλυκόπικρη γεύση και μια ευχή, να ξαναζήσεις Εκείνο το όνειρο.

ΑΣΧΕΤΟ: Τι έγινε πάλι σήμερα… έγραψε ιστορία η Ελλαδίτσα μας (ευτυχώς που είναι και ο αθλητισμός). Πέντε στα πέντε κι άμα βάλεις ότι κι εμείς ΔΕΝ χάσαμε, ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!! Βέβαια, παρά την πίκρα που μου πρόσφερε απλόχερα η ομαδάρα (ποια…? Γιατί υπάρχει εν Ελλάδι άλλη?), χαίρομαι, χάρηκα πάρα πολύ σήμερα ακόμα και με τον ακατανόμαστο, που λίγο έλειψε να τα κάνει θάλασσα ακόμα και με τον Σλοβάκικο καφενέ… (εδώ τελειώνει το φίλαθλο πνεύμα μου, το στέλνω για ύπνο).
Αυτό που χαίρομαι όμως πραγματικά είναι η αφέλεια των «τρικολόρε» (πράσινο, κίτρινο και όλα τα λοιπά αντιολυμπιακά θύματα).
Χλευάζανε και γελούσαν τα μουστάκια τους, ενώ τα πικρόχολα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. ΞΥΠΝΑΤΕ κοροϊδάκιαααα… για μας δουλεύεται!!!!
Κάνουμε την πλάκα μας, πηγαίνουμε τα ταξιδάκια στας Ευρώπας (πρώτη θέση, παρακαλώ) και μετά τα Χριστούγεννα, ταπεινώνουμε δυο τρεις ομαδούλες που νομίζουν ότι επειδή επιπλέουν… είναι και χουρμάδες, για να πανηγυρίσουμε ΆΛΛΟΝ έναν τίτλο (γιατί η ιστορία με τίτλους γράφεται κι όχι με συμμετοχές σε ρόλους κομπάρσου). Οι άλλοι… ταλαιπορορούνται στα αμπελοχώραφα, γιατί…?
Άντε βρε, και στους ομίλους. Έτσι, για να μαζεύουμε κανένα πόντο. Μη χάνουμε και τις διακοπές του καλοκαιριού για… προκριματικά… Δεν αρμόζει στον Βασιλέα να σερβίρεται το γεύμα του, έχει τους υπηρέτες…!
ΑΑΑΑααααχ το κατά ευχαριστήθηκα! Έβγαλα όοοολη τη χολή που με ποτίσατε!

Τι κάνει νιάου νιάου στ' αποκαΐδια...

Διαβάζοντας σκόρπιες ειδήσεις, ανακαλύπτεις έναν κόσμο που δεν φαντάζεσαι ότι είναι δυνατόν να υπάρχει (εκτός από τη νοσηρή φαντασία σεναριογράφων του εμπορικού κινηματογράφου ή κάποιου μυθιστοριογράφου με αχαλίνωτη φαντασία)….

Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι ο Αχελώος είναι ΚΑΙ επίσημα, χώρος εναπόθεσης τοξικών και άλλων αποβλήτων. Κατ’ επέκταση, λαμβάνουν χώρα ενέργειες που ως σκοπό έχουν την εκμετάλλευση της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων ως… χωματερής της Ευρώπης. Γιατί άραγε τέτοια πρεμούρα από κάποιους, για τη «σταθερότητα» στα Βαλκάνια? Πως επιτυγχάνεται…? Εδώ, το αφήνω στην κρίση του καθενός και απλά αναφέρω, την ολοένα αυξανόμενη διάσπαση των κρατών σε κρατίδια….

Γνωρίζουν πολλοί, άραγε, ότι το καλαμπόκι (το γνωστό καλαμπόκι που αγοράζουμε ψημένο και νόστιμο, αλλά και το ποπ κορν που συνοδεύει τις ταινίες στο σινεμά), δεν υπάρχει πλέον ως φυσικό προϊόν? ΝΑΙ, σωστά το έγραψα. ΔΕΝ υπάρχει(!). Είναι το πρώτο είδος που εξαφανίστηκε από τον πλανήτη. Αυτό που υπάρχει είναι αποτέλεσμα καλλιέργειας σπόρων μιας χρήσης. Παρασκευάζεται εργαστηριακά, φυτεύεται και παράγει καρπό για μια χρονιά ΜΟΝΟ… μετά, ξαναφυτεύεται…(!). Υποθέτω πως το δρόμο που χάραξε το μιστακιοφόρο θα ακολουθήσουν κι άλλα προϊόντα, λόγω χαμηλού κόστους και υψηλού κέρδους… Η Βουλγαρία, μεγάλο όνομα έχει… Μήπως να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι της Φιλλιπούπολης, να διεκδικήσουν την ελληνικότητά τους και να έχουμε δυο ανεξάρτητα κρατίδια, τη Βουλ και τη Γαρία (?) λέω εγώ τώρα… Μπαααα, αυτοί ασπάστηκαν τον Ευρωπαϊσμό, έχουν και ευρώ, οπότε μάλλον τη γλίτωσαν…!

Είναι της μοδός οι καλλιέργειες φυτών, που με ειδική επεξεργασία κατασκευάζεται καύσιμο, το οποίο, λέει, θα λύσει το ενεργειακό πρόβλημα. Το κέρδος μεγάλο (το οικονομικό, μην πάει κανενός το μυαλό ότι νοιάζεται κανείς για το περιβάλλον). Έτσι, έχει δημιουργηθεί η τάση να «ξηλώνονται» εκτάσεις οπωροκηπευτικών, προκειμένου να καλλιεργούνται «φυτά». Με απλά λόγια… αντίο μαρουλάκια, δεν σας χρειαζόμαστε, άσε που μπορούμε να σας «θρέψουμε» και στον σωλήνα κάποιου εργαστηρίου. Τι λέγαμε για το καλαμποκάκι? Ποιος έχει σειρά να σηκώσει το χέρι του!

Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο φαρμακευτικός οργανισμός (κολοσσός), παρασκεύασε άκουσον άκουσον, απόλυτα χημικό ελαιόλαδο (!!!)

Εργαστηριακό ΚΑΙ αυτό και το βασικότερο, χωρίς τη χρονοοικονομική επιβάρυνση του να μαζεύεις ελίτσες, εσύ θα τις πας στο ελαιοτριβείο, όχι εσύ θα τις πας… κι άμα πιάσει δάκο? Κι άμα… κι άμα…

Το «λάδι» αυτό είναι ευρέως διαδεδομένο στον πλανήτη, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εισάγεται, ακόμα. Ο λόγος είναι γιατί η Ένωση έχει τεράστια παραγωγή ελαιόλαδου (φυσικού, εεε?). Εδώ και μια δεκαετία περίπου γίνεται αγώνας από τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να μειωθεί η παραγωγή λαδιού. Πιέσεις, βεβαίως βεβαίως ασκούν και οι ΗΠΑ για ευνόητους λόγους. Επί του παρόντος, απαγορεύεται η εισαγωγή του υβριδίου, μέχρι πότε όμως…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο μεγαλύτερος όγκος παραγωγής ελαιόλαδου εξάγεται από (δώστε βάση) Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία. Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιμένει στη μείωση παραγωγής του, είναι γιατί οι ποσότητες που παράγουν αυτές οι χώρες είναι τόσο μεγάλες που υπερκαλύπτουν της ανάγκες των Κρατών – μελών και η εξαγωγή έχει μειωθεί λόγω του Αμερικάνικου ελαιόλαδου, που τιμάται στην καλύτερη των περιπτώσεων στο ¼ της τιμής του Ευρωπαϊκού….

Άσχετο, διάβαζα ένα άρθρο σχετικά με τις πυροκαταστροφές και οι μεγαλύτερες καταστροφές (μόνο φέτος) έγιναν σε Ισπανία, Ελλάδα και Νότια Ιταλία… (!!!)

ΟΧΙ δεν υπονοώ κάτι… το μυαλό σας πάει αλλού… εγώ απλά τα στοιχεία αναφέρω.

Και μη μου πει κανείς το κλισέ «ο Θεός να βάλει το χέρι του»… γιατί εκτός από το ότι ΔΕΝ το βάζει, κι εκεί που το έβαλε…. Τες Πα… αυτά επί του παρόντος και θα επανέλθω άλλη στιγμή!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Σ/Κ ήμουν Σαλόνικα. Απλά ΥΠΕΡΟΧΑ, αλλά η πόλη… χάααααλια. Μετρό θέλατε… να δω (αν τελικά αντέξουν τα νεύρα σας μέχρι να ολοκληρωθεί) τι θα το κάνετε… Που με το λεωφοριάκι οι αποστάσεις ήταν μηδενικές και τώρα για να πας από τον ΟΛΘ στον Πύργο με τα πόδια πρέπει να περάσεις από χίλια δυο εμπόδια, να γλιτώσεις από τις τρύπες που έχουν ανοίξει και να ξεφύγεις από εκατοντάδες μενόμενα αυτοκίνητα που σε κυνηγούν να σε πατήσουν…

ΑΣΧΕΤΟ (2): Αν ο ΟΦΗ έπαιζε έτσι με τον ακατανόμαστο… τι θα είχε γίνει την επόμενη…?

ΑΣΧΕΤΟ (3): Θέλω να στείλω γράμμα στον Άι Βασίλη, το έχω έτοιμο αλλά οι εξελίξεις με προλαβαίνουν. Προσεχώς λοιπόν… θα τα χώσω και στη μασκότ της Coca Cola…. Και επιπλέον… δεν γουστάρω να αναρτώ 5 θέματα στην ίδια μέρα. Με εκνευρίζει όταν κοιτάζοντας τα blogs, βλέπεις 20 αναρτήσεις οι 5 από αυτές ενός μέλους… (κάνω σαν το κυανόλευκο ξωτικό ονόματι Γκρινιάρης…?).

BAT CITY NIGHTS

(Σκέψεις, διαλογισμοί και διάλογοι εν μέσω αλκοόλ και καπνου.. κλασσικά)...

Πριν λίγο καιρό κλήθηκα να περάσω από μια δοκιμασία. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου (χαίρε βάθος αμέτρητον), να ανακαλύψω πράγματα που είχαν τρυπώσει στο μυαλό μου, αλλά είχαν θολή εικόνα και ακαθόριστη.

Σε μια εσωτερική αναζήτηση, ανακάλυψα πως δεν έσφαλα. Άξιζε τον κόπο κι ακόμα περισσότερα!

Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα πηδήξω το εμπόδιο και θα φτάσω απέναντι. Τουλάχιστον, αν δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, θα το έχω ανακαλύψει, θα έχω διώξει τις αμφιβολίες.

Και ξεκίνησα προετοιμασία...

Εντατική προπόνηση, σωστή "διατροφή" και ξανά προπόνηση.

Λίγο καιρό αργότερα, βρισκόμουν στο ταρτάν και ετοιμαζόμουν για το μεγάλο άλμα.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Δυνατός ψυχικά και σωματικά. ΕΠΡΕΠΕ να δω αν υπάρχει κάτι πίσω από το εμπόδιο ή είναι το κενό. Όποια κι αν ήταν η απάντηση, εγώ θα είμουν νικητής, αφού θα ΗΞΕΡΑ.

Έρχεται η σειρά μου. Βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο βλέμμα προς το εμπόδιο, δυο γουλιές ουίσκι (άσχετο) και ξεκινάω...

Τρέχω και από μπροστά μου περνούν σκέψεις, φόβοι και προσδοκίες. Κλείνω τα αυτιά, διώχνω το άγχος και επιταχύνω. Καθώς πλησιάζω μέτρο το μέτρο το εμπόδιο φανερώνει το πραγματικό του ύψος. Όσο τρέχω και πλησιάζω, τόσο ψηλώνει μπροστά μου απειλιτικό. Υπάρχει κενό από κάτω, άλλα ΟΧΙ. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν περνάω από κάτω. Θα πηδήξω, θα φτάσω στον ουρανό, θα τσακιστώ, αλλά θα πηδήξω κι όπου φτάσω. Είμαι τρία βήματα πριν και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Το μυαλό μου παίζει το δικό του παιχνίδι, μια η ενθάρυνση "ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ", μια η απογοήτευση "ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕΣ".

Πατάω το αριστερό πόδι με δύναμη και σηκώνω ψηλά το κεφάλι, στην κορυφή του εμπόδιου. Φέρνω το δεξί μπροστά ακουμπώντας το έδαφος τόσο όσο να προωθηθώ στο τελικό βήμα. Ιδρώτας με λούζει, αλλά πλέον είναι αργά για να το μετανοιώσω. Με αποφασιστικότητα, συνθλίβω σχεδόν, το έδαφος κάτω από το αριστερό πόδι και πετάω...

Το έχω... το έχω αγόρι μου, σήκω πιο ψηλά...

Η τέρψη γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου και η καρδιά μου σπάει από χτύπους θριάμβου. ΤΟ ΕΧΩ... Εϊμαι ακριβώς από πάνω του και κατευθύνομαι στον αέρα να το ξεπεράσω. Και τότε..... Ο κλονισμός. Το εμπόδιο δεν ήταν τίποτα. Ακριβώς από πισω υψώνεται ένας τεράστιος τοίχος. Τα μάτια μου πετάγονται... το μυαλό μου για μια στιγμή παύει να σκεφτεται κι η καρδιά μου είναι σταματημένη. Εϊμαι πίσω από το εμπόδιο, μπρος μου ο τοίχος και κάτω το κενό...

Θα τον περάσω!!! Ή θα χαθώ στο κενό ή θα τον σπάσω. (μπορεί να είναι χάρτινος ή μπορεί κι από γρανίτη).... Ότι και να είναι είμαι νικητής. Προσπάθησα, πάλεψα και ή νικάω ή χάνω. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ όσο κι αν είναι το χάσμα που μας χωρίζει. Ότι κι αν βρίσκεται πίσω από τον τοίχο είναι το έπαθλό μου και το θέλω. Θα γεφυρώσω τις διαφορές κι ας μην περάσει ποτέ κανείς από κει....

Είμαι στο κενό... πίσω το εμπόδιο που έχω νικήσει. Μπροστά ο τοίχος και κάτω το κενό... Θα περάσω από μέσα, δεν ξαναγυρνάω στο κενό. Θα πάω στον υπέροχο κόσμο που κρύβεται από πίσω, όσο μεγάλη κι αν είναι η διαφορά που με χωρίζει.... όποιο κόστος κι αν έχει το πέρασμά μου αυτό.

ΑΣΧΕΤΟ: Απέχω από σήμερα και μέχρι να φανεί φως στον ορίζοντα. Να μαζευτούν οι ρίποι από τις τυμπανοκρουσίες των πολιτικών, οι αμέτρητοι τόνοι χαρτιού που βρώμισαν το χώρο που ζω και να έχω κάτι νέο να πω....

Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά...

Συνήθως γράφω γιατί άκουσα κάτι, ένιωσα ή μου διηγήθηκαν. Το πρακάτω "γεννήθηκε" αφού είχα ακούσει την ίδια σχεδόν ιστορία, με μικροπαραλλαγές σε τοποθεσίες και ονόματα...

Αφιερωμένο σε εκείνους...

Σαν κάθε νύχτα

Περασμένα μεσάνυχτα,
μοναχός σου βαδίζεις.
Με τα μάτια μισάνοιχτα,
ένα τσιγάρο καπνίζεις.

Άδειος ο δρόμος
δεν ακούς αυτοκίνητα.
Και βαραίνει ο ώμος
στα χαμένα σου βήματα.

Άργησες πάλι...
ξημέρωσε.
Στου πιοτού σου τη ζάλη
παγωμένο το αίμα σου...
νέρωσε.

Η βροχή που σου μίλησε,
σου θυμίζει εκείνη.
Ένα δάκρυ σου κύλισε,
τα σημάδια του αφήνει.

Καλά της στέφανα...

Όπως είχα προαναγγείλει αύριο παντρεύεται η γυναίκα μου (η πρώην, μην έχουμε παρεξηγήσεις).

Αν τώρα περνάει από το μυαλό κάποιου ότι θα ασχοληθώ με τα του γάμου… πλανάτε πλάνη οικτρά. Ναι, δεν συμφωνώ με αυτό το γάμο. Ναι, θα προτιμούσα να έχουν έρθει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, νομίζω πως της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που πάει να κάνει. Ναι, της το είπα τόσο εγώ όσο κι οι φίλες της. Όμως, Όχι, δεν με πειράζει πια. Η ζωή είναι δική της.

Απλώς, έχω το ελλάτωμα να θυμάμαι…

Τη γνώρισα μικρό κοριτσάκι. Είχε μια παιδική αφέλεια, που με έκανε να γελάω. Με μάγεψε το χαμόγελό της και ξεχώρισα αμέσως το καθαρό της βλέμμα. Θα ήταν αχαριστία να πω πως δεν μου έδωσε τίποτα. Θα ήταν μικροπρέπεια να ισχυριστώ πως είναι όσα με ανάγκασαν στο τέλος να την εγκαταλείψω. Απλά δεν ήταν για μένα. Όχι γιατί είμαι ανώτερος ή καλύτερος… αλλά γιατί απλά είχαμε διαφορετικές κατευθύνσεις που δεν συνέκλιναν, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός μας απομάκρυναν.

Δεν μου λείπει πια. Το έχω ξεκαθαρίσει και μέσα μου κα με εκείνη, ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Αυτό που με πονάει (και φταίω εγώ γι’ αυτό), είναι τόσα χρόνια που χάθηκαν για να συνειδητοποιήσω ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Μάταια μίλαγα, μάταια προσπαθούσα, άδικα στεναχωριόμουν .

Όπως έχω ξαναπεί, σημασία δεν έχει πόσο ξέρεις τον άλλον. Δεν λέει κάτι αν ξόδεψες σε αισθήματα ή όχι.

Σημασία έχει ότι επένδυσες, έστω και νοερά, κάποια από τα όνειρά σου, μερικά από τα σχέδιά σου. Κι εγώ σε αυτό τον γάμο είχα επενδύσει ότι είχα και δεν είχα….

Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις όλα σου τα υπάρχοντα (ψυχικά κυρίως), να κουρελιάζονται, να βγαίνουν στον πλειστηριασμό και να ισοπεδώνονται σαν χάρτινοι πύργοι…. Απαιτεί πολύ κόπο να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να βρεις το κουράγιο να χτίσεις νέα όνειρα, σε νέες εμπειρίες.

Έτσι ήταν όμως αυτή. Αυτό το χαρακτήρα είχε, κι αυτά τα όνειρα έκανε (που ίσως κι εγώ με τη σειρά μου της τα ισοπέδωσα). Και το ήξερα από την αρχή. Αλλά… νέος εγώ, μικρή εκείνη… έλεγα θα χαράξουμε ένα κοινό δρόμο. Ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αλλά όχι και τόσο διαφορετικό. Με κοινά στοιχεία, και αμοιβαίες παραχωρήσεις…

Αφού λοιπόν απέτυχα στο σκοπό μου… πως μπορώ να την κατηγορήσω. Αφού κι εγώ με τον τρόπο μου την απογοήτευσα, πώς να ρίξω το φταίξιμο σε εκείνη…?

Για μένα ήταν η χειρότερη, με έκανε πολλές φορές να αναρωτιέμαι για το τι θέλω μαζί της, ο τρόπος της πολλές φορές με έθιγε… οκ. Αυτή είναι όμως. Έτσι, είναι ο χαρακτήρας της. Για κάποιον άλλον είναι η ιδανική (ελπίζω). Άλλοι μας ανέχονται κι άλλοι όχι. Κι όπως λέει και το τραγούδι, σ’ όποιον αρέσουμε…. γιατί να μην ισχύει και για εκείνη…?

Αυτό που δεν της συγχωρώ, είναι ότι έπαιξε και μετά το χωρισμό μαζί μου, αλλά κι αυτό ακόμα εγώ της το επέτρεψα. Μπορούσα να μην ενδώσω ή να θυμάμαι πως είναι το παιχνίδι της…

Ας είναι καλά, λοιπόν, και μακάρι να περνάει όσο καλύτερα δεν πέρασε μαζί μου. Μακάρι να βρει όσα της στέρησα. Κι εγώ θα βρω τον δικό μου δρόμο και θα βαδίσω πιο στέρεα… αυτή τη φορά.

Θλίβομαι μόνο… για τα δέκα χρόνια, που έφυγαν… δέκα χρόνια που στέρησα από τον εαυτό μου για ένα μάταιο σκοπό… Μια ζωή που δεν κατάφερα να ζήσω και τώρα μαζεύω τα κομμάτια της. Δέκα χρόνια που όσο κι αν ξεγελάω τον εαυτό μου, δεν γυρνούν πίσω……

Εγώ VS εμένα

Ακολουθεί κείμενο χωρίς νόημα για πολλούς. Με πλάγια γράμματα ο εαυτός μου. Με πλάγιο τρόπο, οι σημερινές μάχες μου.

Σήμερα δεν θα γκρινιάξω (γιατί, άρρωστος είσαι?). Από αύριο μπαίνω και επίσημα σε χειμερινούς ρυθμούς και δεν έχω καμιάααα απολύτως όρεξη να χαλάσω την Κυριακή μου (ναι, στο χέρι σου είναι). Θα αράξω στην καναπεδιά με το καμάρι μου και θα απολαύσουμε τον Θρύλο στη Λεωφόρο. Θα βρίζουμε, θα φωνάζουμε, θα πανηγυρίζουμε και θα καταναλώσουμε κουτάκια μπύρες και πορτοκαλάδες! (το νου σου μη μεθύσεις και βλέπεις ανάποδα το σκορ….).

Το μεσημέρι, αρπάχτηκα (πρωτότυπον) με τους δικούς μου. Κατέβηκα να φάμε μαζί για να δουν και τον εγγονό λίγο (τι το θες, αφού ξέρεις). Τέλος πάντων, πέρασε αυτό. Είπαμε, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΛΑΣΕΙ Τ Ι Π Ο Τ Α τη σημερινή μου διάθεση (να σε δω αν βάλει κάνα γκολ ο κουτσοβάζελος). Για να σοβαρευτούμε λίγο (χααχαχαχαχαχα, ΕΔΩ γελάνε), η τελευταία μου επιθυμία δεν πρέπει να γίνει σεβαστή??? (άστο αυτό παιδάκι μου, δεν είπαμε ΣΗΜΕΡΑ δεν γκρινιάζουμε?). ΕΕΕεεεε, μη το ένα μη το άλλο δεν πας να γ@#$%... τσολιά δεν είχαμε, τσολιά αποκτήσαμε (όχι τσολιά, νταλγκά). Δε λέω τίποτα. Όταν ηρεμήσει ο Άλλος Πάνος, θα επανέλθω (μωρέ αν μέχρι το βράδυ δεν σου βάλω θέμα, να μην ξανά ενοχλήσω ποτέ τη συνείδησή σου). Αμήν και πότε!!!

H μπαλάντα που ακολουθεί είναι ΤΟ κομμάτι. Όταν την ακούω κάνω σχέδια και φτιάχνω ατμόσφαιρα για ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή (σιγά ρε μεγάλε. Άλλοι λένε “μισό να φέρω τα DUREX”, εσύ θα πεις “μισό να βάλω το κομμάτι που μ’ αρέσει και να ανάψω τα κεριά και μπλα μπλα μπλα”). Ε, άι στο γεροδ%^$^#, σταματάω να μιλάω γιατί θα το κάνω το έγκλημα σήμερα (σιγά τα αίματα στυγερέ δολοφόνε). Η σιωπή μου προς απάντηση σου ξινέ, βλάκα. Δεν έχεις ιδέα από διάλογο και ρομαντισμό…

ΑΣΧΕΤΟ (1):

Rainbow - Ariel

I search for her in the dead of night
A silhouette lit by candle light
In a whispered word she is gone
Familiar stranger without a name
In a darkened room they all look the same
Like the sand of time she slips away

so far away
In the mirror you can see her face
An angel dressed in the blackest lace
A sip of wine and the game can begin
Just an image lost in fantasy
Then you touch her and you can't break free
Till you see your fate written there in her eyes
Oh Ariel,
Lost in a distant dream, take me home
Ariel

ΑΣΧΕΤΟ (2): Πού είναι εκείνη. Να κάτσουμε παρέα, να μιλάμε ή να τραγουδάμε. Να κοιτάζω τα μάτια της που λαμπιρίζουν από τη φλόγα (ή φλόγα φώτιζε από τα μάτια της…?). Ας άκουγα τη φωνή της. Να της πω πόσο χάρηκα που τα είπαμε και … ίσως να της έλεγα και τι αισθάνομαι. Πόσο όμορφο θα ήταν να δίνομαι για κείνη, να κάνω ό,τι μπορώ για να διατηρεί το χαμόγελό της αναλλοίωτο…

Ανθρώπινα δικαιώματα?

Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια διακήρυξη που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948), περιγράφοντας την άποψή τους για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το προσχέδιο γράφτηκε από τον Τζων Πήτερς Χάμφρεϋ από τον Καναδά, με τη βοήθεια της Ελέανορ Ρούσβελτ από τις ΗΠΑ, του Ρενέ Κασίν από τη Γαλλία, του Π. Σ. Τσάνγκ από την Κίνα και άλλων.

Παρ' όλο που δεν είναι νομικά δεσμευτικό έγγραφο, έγινε η βάση για δύο νομικές συνθήκες, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα. Συνεχίζει να αναφέρεται από ακαδημαϊκούς, νομικούς και συνταγματικά δικαστήρια. Υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ διεθνών δικηγόρων για το ποια σημεία της αντιπροσωπεύουν διεθνέςεθιμικό δίκαιο. Οι απόψεις κυμαίνονται μεταξύ μερικών άρθρων και ολόκληρης της διακήρυξης.

Καλά τα χαρτιά αλλά η πράξη? Προσυπογράφουν μεγάλα κεφάλια του μικρού μας πλανήτη. Αυτοί υποτίθεται ότι είναι και οι θεματοφύλακες.

Να θυμηθούμε λίγο (γιατί πολύ εύκολα ξεχνάμε):

Γκουαντανάμο. Αλήθεια, τι είδους ανθρώπινα δικαιώματα εφαρμόζονται?

Αφρική. Όλοι η Αφρική βρίσκεται κάτω από το ζυγό επίδοξων μεταρρυθμιστών και υπέρμαχων δυνάμεων του εκπολιτισμού. Την Αφρική τη ρώτησε κανείς αν θέλει μεταρρύθμιση ή αν γουστάρει τον "πολιτισμό" σας?

Ασία. Σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω ...

Ευρώπη. Η καμήλα δε βλέπει την καμπούρα της, αλλά του παιδιού της...

Παιδική πορνεία και εργασία. Τα παιδιά δεν είναι άνθρωποι...? Μετά εξελίσονται? (μια ματιά στη σελίδα της UNICEF αρκεί).

Ζωικό βασίλειο. Εδώ καθαιρείται κάθε έννοια δικαιώματος στο βωμό της "ανθρώπινης εξέλιξεις". Πειραματόζωα, ευθανασία για χάρη των διακοπών μας,
πεταμένα γατόσκυλα, στη μέση της Εθνικής οδού, και χίλιες ακόμα περιπτώσεις που ο χώρος αυτός δε φτάνει να τις απαριθμήσω.

Τέλος, ηθικός προβληματισμός... ο βιαστής έχει δικαιώματα στο δικαστήριο. Ο βιασμένος που θα τα βρει...?

Αυτά τα λίγα περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", γιατί κάποιοι τα θυμούνται ΜΟΝΟ την παγκόσμια ημέρα. Κάτι σαν τυπική διαδικάσια ας πούμε. "Κάτσε να πάρω και τον Αλέξανδρο να του πω χρόνια πολλά. Έχω να τον δω από πέρσι στη γιορτή του...".

Στον γιο μου

Ο Νικολάκης (ο γιος μου), γεννήθηκε 3 Μάη του 1997. Αυτό όμως που μένει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η στιγμή που έμαθα την ύπαρξή του. Ήταν Πέμπτη 29 Αυγούστου (σαν σήμερα δηλαδή) κι εγώ βρισκόμουν (που αλλού?) στη δουλειά. Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η πρώην γυναίκα μου κι έκλαιγε. Αρχικά, ανησύχησα γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγε και προσπαθούσα να τη συνεφέρω. Λίγα δεύτερα αργότερα κατάλαβα πως ήταν δάκρυα χαράς. Με μεγάλη προσπάθεια να αρθρώσει τις λέξεις μου ανακοίνωσε "Παναγιωτάκι μου, θα γίνεις πατέρας" (αλλιώς ήθελα να το μάθω, αλλά ποτέ δεν ήταν ρομαντική, δεν φταίει εκείνη)... Αυτό ήταν, γύρισε το παξιμάδι, ξέφυγα. Τα δάκρυά της είχν γίνει κλάμα μου και η χαρά της η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου ως τότε. Έτρεχα στους διαδρόμους του γραφείου και φιλούσα όποιον έβισκα μπροστά μου, λέγοντας του το χαρμόσυνο γεγονός. Το τι επακολούθησε λίγο πολύ είναι γνωστό. Πήρα άδεια εκείνη τη μέρα, την πήγα σε ένα ρεστοράν και υπό το φως των κεριών και των ματιών μου που έλαμπαν, τις εξέφραζα πόσο ευτυχισμένο με είχε κάνει.

Πέρασαν οι μήνες (δύσκολη εγκυμοσύνη ομολογουμένως) μέχρι που ήρθε το δεύτερο χτύπημα, το καιριο... Σάββατο πρωί 3 Μάη και φεύγουμε με το αυτοκίνητο για το μαιευτήριο. (εγώ μπροστά και πίσω τα σόγια...).

Δεν πολυθημάμαι τι μεσολάβησε, αλλά δεν θα ξεχάσω τι ένοιωσα όταν η νοσοκόμα μου έφερε ένα κατάλευκο κουταβάκι και το κράτησα αγκαλιά. Είχε ορθάνοιχτα ματάκια και με κοιτούσε με ένα βλέμμαααα...!!! Το ίδιο βράδυ, καθισμένος στον καναπέ της υποδοχής (αφού δεν έλεγα να τους αφήσω μονάχους) Έγραψα το παρακάτω... Αφιερωμένο στο γιοκαρίνι μου αλλά και στη γυναίκα που όσο με πλήγωσε τόση χαρά μου έδωσε... (συγχωρήστε με αν μετά από τόσο καιρό, συγκινούμε όταν το σκέφτομαι και αφήστε το δάκρυ μου να κυλά, δεν με αυλακώνει, καίει μόνο λιγάκι...).

Ξεπρόβαλες μια μέρα Μαΐου

αχτίδα φωτός του Ηλίου.

Τα μάτια σου είδα και φτάνει,

Θεό στους θεούς να με κάνει.

Ξεχωρίζεις σαν πλοίου κατάρτι,

σαν τραγούδι παλιό από μπάντα.

Μελωδία από νότες γεμάτη,

σαν γλυκιά μουσική, σαν μπαλάντα.

Από συγκίνηση η καρδιά μου ραγίζει,

να σε σφίξω αγκαλιά λαχταράω.

Η χαρά μου την τρέλα αγγίζει,

και νομίζω στ’ αστέρια πετάω.

Από τώρα μετράω φεγγάρια,

που θα έρθουν να πάρουν κι εσένα.

Στις ζωής θα σε ρίξουν αρένα,

να σκοτώνει μονάχος λιοντάρια.

Πόσο θέλω μεγάλος να γίνεις,

τα χτυπήματα του κόσμου ν’ αντέχεις.

Μα μικρούλης πως θέλω να μείνεις,

να μη χάσεις τη γλύκα που έχεις.

(Οι στίχοι είναι κατωχυρωμένοι σε συμβολαιογράφο)

Γιατί μπαμπά?

Νίκος: Γιατί ρε μπαμπά να διαβάζω? Δε φτάνει όλο το χειμώνα το σχολείο, πρέπει και στις διακοπές? Διάβασα τον πεταλουδόσαυρο, δεν φτάνει?

Πάνος: Όχι Νίκο μου, ποτέ δεν φτάνει. Πρέπει να διαβάζουμε όσο μπορούμε, για να αποκτήσουμε πνεύμα. Να μην είμαστε πίθηκοι...

Νίκος: χαχαχα (γελάει, δεν το κατάλαβε?)...

Πάνος: Νίκο ξέρεις πόσο χρειάστηκε εκείνος ο πίθηκος για να γίνει άνθρωπος?

Νίκος: Πολλά εκατομμύρια χρόνια. Σιγά μη γίναμε από τον Αδάμ και την Εύα.

Πάνος: Σωστά! Εσύ όμως έχεις μόλις 7-8 χρόνια για να εξελιχθείς και μάλιστα σε έναν κόσμο ζούγκλα...

Νίκος: χαχαχα (ξαναγελάει, αλλά αυτή τη φορά το κατάλαβε)... Μπαμπά, τι ζώο θα ήθελες να είσαι αν δεν είσουν άνθρωπος? Εγώ θα ήθελα να είμαι λιοντάρι.

Πάνος: Γιατί ρε Νικολάκη λιοντάρι?

Νίκος: Να είμουν βασιλιάς των ζώων, και κανένα να μη με πειράζει...

Πάνος: Κι ο "άνθρωπος"? Αυτό το ζώο, Νικο, θα σε έριχνε να τρως Χριστιανούς όχι για επιβίωση, αλλά προς τέρψιν του... Θα σε έχωνε σε ένα τσίρκο, για να χειροκροτούν τα ακροβατικά σου τα κακομαθημένα του τέκνα.

Νίκος: (σκέφτεται, προβληματισμένος ήδη) Ε, τότε αετός. Τους αετούς δεν τους πάνε στο τσίρκο, ε μπαμπά? (δνε είναι σίγουρος ακόμα αν έχει καταλάβει που το πάω)

Πάνος: Όχι δεν τους πάνε στο τσίρκο. Αλλά τους πυροβολούν γιατί τους ζηλεύουν ή τους κόβουν τα φτερά για να μην μπορούν να πετούν...

Νίκος: (συνοφρυώνεται, με κοιτά με απορία) Ε, πες μου εσύ. Τι ζώο θα ήθελες να είσαι?

Πάνος: Πίθηκος Νικολάκη, πίθηκος.

Νίκος: χαχαχαχαχα (γελά και με κοιτά διερευνητικά) Πίθηκος...? Γιατί, επειδή σου αρέσουν οι μπανάνες? Κι άμα σε πήγαιναν στο τσίρκο?

Πάνος: Όχι Νίκο. Όχι γιατί μου αρέσουν οι μπανάνες. Και το τσίρκο τους δεν με φοβίζει...

Νίκος: Τότε... γιατί μέσα σε τόσα ζώα, εσυ ήθελες να είσαι πίθηκος?

Πάνος: Για να μπορώ καποια μέρα, να γίνω άνθρωπος Νικολάκη. Να μπορέσω να γίνω Άνθρωπος.

Ξύπνησε η φύση...

Από μικρός μου άρεσε να παίζω με τα μωρά.

Αργότερα κι όσο περνούσαν τα χρόνια, η επιθυμία μου να κυλιέμαι στο πάτωμα, να κάνω το αλογάκι και να περπατώ χέρι-χέρι με μικρά παιδιά, συζητώντας και ακούγοντας τις απορίες και τις ανησυχίες τους, με γέμιζε χαρά και μια ανεξήγητη γαλήνη.

Έτσι ανακάλυψα τι ήθελα από τη ζωή μου. Μια οικογένεια, τη δική μου οικογένεια. Να μοιραστώ, να μάθω και να μεγαλώσω με τα παιδιά ΜΟΥ, τη σύζυγό μου και τα προβλήματά τους. Ήθελα ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι και μια γυναίκα που θα έδινα τη ζωή μου για χάρη της και θα εκτιμούσε τη θυσία που πρόθυμα θα έκανα για εκείνη.

Τελικά, επέλεξα λάθος γυναίκα. Μου χάρισε ένα αγοράκι, αλλά τίποτε παραπάνω. (όχι ότι είναι λίγο, είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ που έχω στη ζωή μου).

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά…;

Τελευταία, έχω παρατηρήσει πως όταν πιάνω μωρό στην αγκαλιά μου, νοιώθω μια περίεργη επιθυμία να το σφίξω και να το κλείσω καλά στα δυο μου χέρια, για να μη μου το πάρουν. Βλέπω όνειρα (σαν το χθεσινό), όπου είτε είμαι στο μαιευτήριο και περιμένω με λαχτάρα να βγει η νοσοκόμα με το μωράκι ΜΟΥ, είτε ότι είμαι στο σπίτι και του δίνω το γάλα, του παίζω με τα δάχτυλα κ.λπ.

Κοιτάζω το γιο μου που είναι πια αντράκι 10 ετών και θυμάμαι τότε…

Ήταν ακόμη λεχουδάκι όταν κούρνιαζε στα χέρια μου ή κοιλούσε στο κρεβάτι μέχρι να βρει το κεφάλι μου. Ακουμπούσε το χεράκι του στο πρόσωπό μου, έγερνε το κεφαλάκι του στον ώμο μου και έτσι κοιμόταν έως το πρωί.

Με κοιτούσε μέσα στα μάτια (απίστευτο βλέμμα) πότε περιμένοντας βοήθεια, γουρλωμένο και σαστισμένο ζητώντας κάπου να πιαστεί και πότε με δέος, περιμένοντας να με ακούσει τι έχω να του πω. (αυτό το βλέμμα το έχει ακόμα, όταν συζητάμε για πράγματα, με κοιτάζει στα χείλη σαν να κρέμεται από αυτά όλη του η ζωή).

Άργησα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει. Η φύση ξύπνησε και πάλι μέσα μου. Μου ζητά να γίνω πατέρας για δεύτερη φορά και να βιώσω από την αρχή το μεγαλείο του να μετατρέπεις έναν έμβιο οργανισμό σε άνθρωπο…

Το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται η μητέρα για να ολοκληρωθεί το σκηνικό. Εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα…. Έχω επιλέξει να είμαι μόνος, όχι από επιλογή καθαρά (τη φοβάμαι τη μοναξιά, τρέμω στην ιδέα της και με ισοπεδώνει όταν κάνει την εμφάνισή της), αλλά γιατί νοιώθω μια απογοήτευση για τους δεσμούς που έχω κάνει ως τώρα. Έτσι, περιμένω Εκείνη. Που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά μου. Που χτυπά δυνατά η καρδιά μου όταν την αντικρίζω αλλά δεν μπορώ (ακόμα ελπίζω) να την έχω δική μου. Να την εμπιστευτώ, να της δώσω όλη μου την αγάπη… αρκεί να κοιτώ το βλέμμα της και να μαγεύομαι με ένα της υποσχετικό χαμόγελο.

Ξύπνησε η φύση… όμως ο λήθαργος δεν λέει να τερματίσει… Λιγοστεύουν τα περιθώρια… όμως πόρτες ακόμα δεν έχουν ανοίξει προς κάποιον ορίζοντα…

Μού 'λεγαν χρόνια πολλά...

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω πως δεν γιορτάζω, καθ' ότι δεν πιστεύω.

Αφορμή όμως για να γράψω μου έδωσε το γεγονός πως πήρα πολλές ευχές για την ονομαστική μου γιορτή. Ευχές που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής, ευχές που βγαίνουν από συνήθεια και ευχές που έτσι τους είπαν να λένε, έτσι λένε.

Και σιγά σιγά μπαίνω στο θέμα... Αυτοί οι υποκριτές (που κακώς για την Τέχνη έχουν βαφτιστεί έτσι), οι άλλοι οι δήθεν πρόσχαροι που τους μάθανε όταν κάποιος γιορτάζει να του λένε "χρόνια πολλά" κι αυτό απλά κάνουν... δεν ξέρουν πως φαίνεται το ψεύτικο?

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν σε κοιτά κάποιος κατάματα, βλέπεις τι νοιώθει, τι αισθάνεται. Καταλαβαίνεις αν είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Αντιλαμβάνεσαι αν σου λέει αλήθεια ή σε παραμυθιάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το ξέρουν. Κι έτσι βασανίζονται και τις περισσότερες φορές γερνούν γρήγορα από το άγχος και την ανασφάλεια ακόμα και για το αν είναι αληθινό αυτό που ζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το αισθάνονται. Και είναι αυτοί που ενώ το ξέρουν, αρνούνται να το παραδεχτούν, είτε γιατί μάταια προσπαθούν να κρυφτούν φοβούμενοι γι' αυτό που οι άλλοι θα "διαβάσουν" στα μάτια τους, είτε γιατί αυτό που "βλέπουν" στα μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου δεν τους αρέσει και απλά... εθελοτυφλούν.

Υπάρχουν κι αυτοί που το νοιώθουν. Κι αυτούς, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τους γελάσει, αλλά κι αν αυτό συμβεί θά 'ναι πρόσκαιρο. Είναι αυτοί που χαίρονται ολόψυχα με έναν απλά λόγο, μια μικρή κουβέντα και σιχαίνονται εξίσου με κάτι απλό και καθημερινό, γιατί αντικρίζουν τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα ροδάνθιστα μονοπάτια μιας σκοτεινής και ψεύτρας ψυχής που τους λέει απλά... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Ο πόνος που με βασανίζει κάθε φορά που ακούω ψεύτικες λέξεις, υποσχέσεις, ακόμα και απλές κουβέντες, είναι αυτός που με κάνει να ουρλιάζω υπόκωφα, σαν αγρίμι που το βρήκε η σφαίρα. Σαν σαπιοκάραβο που το τσάκισε ο αέρας και το κύμα και το παρασύρουν, χτυπώντας το από δω κι από ’κει μέχρι να το συνθλίψουν στα βράχια.

Τελικά, είναι καλό να "ακούς" τα μάτια του άλλου? Είναι καλύτερα να ξέρεις και να φυλάγεσαι, ενώ να δίνεσαι με όλο σου το Είναι σε κάθε τι ειλικρινές? Ή μήπως η άγνοια σε κάνει ευτυχισμένο? Σε οδηγεί σε λάθος επιλογές και εμπιστεύεσαι ανάξια άτομα, αλλά παράλληλα δεν έρχονται στιγμές που μισείς και τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν μέσα από θολό καθρέφτη σου λέει ψέματα...? Μήπως είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στην πρόωρη γήρανση, μιας και αφού δεν ξέρεις, μπορείς και να μην ασχολείσαι, άρα αποβάλεις τον πόνο που σου προκαλεί το ψέμα...?

Οι τρελοί, που δεν αντιλαμβάνονται, δεν γνωρίζουν, ζουν σε έναν κόσμο όπως αυτοί τον θέλουν... μήπως τελικά είναι οι "καλύτεροι του χωριού"...?

Φιλιά και συγνώμη αν ξεμπρόστιασα κάποιους θεατρίνους. Έτσι είμουν, έτσι είμαι κι έτσι θά 'μαι. Θα τα λέω έξω από τα δόντια, θα σας κοιτώ ΠΑΝΤΑ στα μάτια και θα σας φιλώ ή θα σας φτύνω ανάλογα με το τι η ψυχή σας μου λέει κι όχι το στόμα σας. ΑΥΤΟ θα κάνω κι ας πονάει και εσάς και εμένα....