Καλά της στέφανα...

Όπως είχα προαναγγείλει αύριο παντρεύεται η γυναίκα μου (η πρώην, μην έχουμε παρεξηγήσεις).

Αν τώρα περνάει από το μυαλό κάποιου ότι θα ασχοληθώ με τα του γάμου… πλανάτε πλάνη οικτρά. Ναι, δεν συμφωνώ με αυτό το γάμο. Ναι, θα προτιμούσα να έχουν έρθει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, νομίζω πως της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που πάει να κάνει. Ναι, της το είπα τόσο εγώ όσο κι οι φίλες της. Όμως, Όχι, δεν με πειράζει πια. Η ζωή είναι δική της.

Απλώς, έχω το ελλάτωμα να θυμάμαι…

Τη γνώρισα μικρό κοριτσάκι. Είχε μια παιδική αφέλεια, που με έκανε να γελάω. Με μάγεψε το χαμόγελό της και ξεχώρισα αμέσως το καθαρό της βλέμμα. Θα ήταν αχαριστία να πω πως δεν μου έδωσε τίποτα. Θα ήταν μικροπρέπεια να ισχυριστώ πως είναι όσα με ανάγκασαν στο τέλος να την εγκαταλείψω. Απλά δεν ήταν για μένα. Όχι γιατί είμαι ανώτερος ή καλύτερος… αλλά γιατί απλά είχαμε διαφορετικές κατευθύνσεις που δεν συνέκλιναν, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός μας απομάκρυναν.

Δεν μου λείπει πια. Το έχω ξεκαθαρίσει και μέσα μου κα με εκείνη, ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Αυτό που με πονάει (και φταίω εγώ γι’ αυτό), είναι τόσα χρόνια που χάθηκαν για να συνειδητοποιήσω ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Μάταια μίλαγα, μάταια προσπαθούσα, άδικα στεναχωριόμουν .

Όπως έχω ξαναπεί, σημασία δεν έχει πόσο ξέρεις τον άλλον. Δεν λέει κάτι αν ξόδεψες σε αισθήματα ή όχι.

Σημασία έχει ότι επένδυσες, έστω και νοερά, κάποια από τα όνειρά σου, μερικά από τα σχέδιά σου. Κι εγώ σε αυτό τον γάμο είχα επενδύσει ότι είχα και δεν είχα….

Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις όλα σου τα υπάρχοντα (ψυχικά κυρίως), να κουρελιάζονται, να βγαίνουν στον πλειστηριασμό και να ισοπεδώνονται σαν χάρτινοι πύργοι…. Απαιτεί πολύ κόπο να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να βρεις το κουράγιο να χτίσεις νέα όνειρα, σε νέες εμπειρίες.

Έτσι ήταν όμως αυτή. Αυτό το χαρακτήρα είχε, κι αυτά τα όνειρα έκανε (που ίσως κι εγώ με τη σειρά μου της τα ισοπέδωσα). Και το ήξερα από την αρχή. Αλλά… νέος εγώ, μικρή εκείνη… έλεγα θα χαράξουμε ένα κοινό δρόμο. Ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αλλά όχι και τόσο διαφορετικό. Με κοινά στοιχεία, και αμοιβαίες παραχωρήσεις…

Αφού λοιπόν απέτυχα στο σκοπό μου… πως μπορώ να την κατηγορήσω. Αφού κι εγώ με τον τρόπο μου την απογοήτευσα, πώς να ρίξω το φταίξιμο σε εκείνη…?

Για μένα ήταν η χειρότερη, με έκανε πολλές φορές να αναρωτιέμαι για το τι θέλω μαζί της, ο τρόπος της πολλές φορές με έθιγε… οκ. Αυτή είναι όμως. Έτσι, είναι ο χαρακτήρας της. Για κάποιον άλλον είναι η ιδανική (ελπίζω). Άλλοι μας ανέχονται κι άλλοι όχι. Κι όπως λέει και το τραγούδι, σ’ όποιον αρέσουμε…. γιατί να μην ισχύει και για εκείνη…?

Αυτό που δεν της συγχωρώ, είναι ότι έπαιξε και μετά το χωρισμό μαζί μου, αλλά κι αυτό ακόμα εγώ της το επέτρεψα. Μπορούσα να μην ενδώσω ή να θυμάμαι πως είναι το παιχνίδι της…

Ας είναι καλά, λοιπόν, και μακάρι να περνάει όσο καλύτερα δεν πέρασε μαζί μου. Μακάρι να βρει όσα της στέρησα. Κι εγώ θα βρω τον δικό μου δρόμο και θα βαδίσω πιο στέρεα… αυτή τη φορά.

Θλίβομαι μόνο… για τα δέκα χρόνια, που έφυγαν… δέκα χρόνια που στέρησα από τον εαυτό μου για ένα μάταιο σκοπό… Μια ζωή που δεν κατάφερα να ζήσω και τώρα μαζεύω τα κομμάτια της. Δέκα χρόνια που όσο κι αν ξεγελάω τον εαυτό μου, δεν γυρνούν πίσω……