BAT CITY NIGHTS

(Σκέψεις, διαλογισμοί και διάλογοι εν μέσω αλκοόλ και καπνου.. κλασσικά)...

Πριν λίγο καιρό κλήθηκα να περάσω από μια δοκιμασία. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου (χαίρε βάθος αμέτρητον), να ανακαλύψω πράγματα που είχαν τρυπώσει στο μυαλό μου, αλλά είχαν θολή εικόνα και ακαθόριστη.

Σε μια εσωτερική αναζήτηση, ανακάλυψα πως δεν έσφαλα. Άξιζε τον κόπο κι ακόμα περισσότερα!

Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα πηδήξω το εμπόδιο και θα φτάσω απέναντι. Τουλάχιστον, αν δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, θα το έχω ανακαλύψει, θα έχω διώξει τις αμφιβολίες.

Και ξεκίνησα προετοιμασία...

Εντατική προπόνηση, σωστή "διατροφή" και ξανά προπόνηση.

Λίγο καιρό αργότερα, βρισκόμουν στο ταρτάν και ετοιμαζόμουν για το μεγάλο άλμα.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Δυνατός ψυχικά και σωματικά. ΕΠΡΕΠΕ να δω αν υπάρχει κάτι πίσω από το εμπόδιο ή είναι το κενό. Όποια κι αν ήταν η απάντηση, εγώ θα είμουν νικητής, αφού θα ΗΞΕΡΑ.

Έρχεται η σειρά μου. Βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο βλέμμα προς το εμπόδιο, δυο γουλιές ουίσκι (άσχετο) και ξεκινάω...

Τρέχω και από μπροστά μου περνούν σκέψεις, φόβοι και προσδοκίες. Κλείνω τα αυτιά, διώχνω το άγχος και επιταχύνω. Καθώς πλησιάζω μέτρο το μέτρο το εμπόδιο φανερώνει το πραγματικό του ύψος. Όσο τρέχω και πλησιάζω, τόσο ψηλώνει μπροστά μου απειλιτικό. Υπάρχει κενό από κάτω, άλλα ΟΧΙ. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν περνάω από κάτω. Θα πηδήξω, θα φτάσω στον ουρανό, θα τσακιστώ, αλλά θα πηδήξω κι όπου φτάσω. Είμαι τρία βήματα πριν και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Το μυαλό μου παίζει το δικό του παιχνίδι, μια η ενθάρυνση "ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ", μια η απογοήτευση "ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕΣ".

Πατάω το αριστερό πόδι με δύναμη και σηκώνω ψηλά το κεφάλι, στην κορυφή του εμπόδιου. Φέρνω το δεξί μπροστά ακουμπώντας το έδαφος τόσο όσο να προωθηθώ στο τελικό βήμα. Ιδρώτας με λούζει, αλλά πλέον είναι αργά για να το μετανοιώσω. Με αποφασιστικότητα, συνθλίβω σχεδόν, το έδαφος κάτω από το αριστερό πόδι και πετάω...

Το έχω... το έχω αγόρι μου, σήκω πιο ψηλά...

Η τέρψη γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου και η καρδιά μου σπάει από χτύπους θριάμβου. ΤΟ ΕΧΩ... Εϊμαι ακριβώς από πάνω του και κατευθύνομαι στον αέρα να το ξεπεράσω. Και τότε..... Ο κλονισμός. Το εμπόδιο δεν ήταν τίποτα. Ακριβώς από πισω υψώνεται ένας τεράστιος τοίχος. Τα μάτια μου πετάγονται... το μυαλό μου για μια στιγμή παύει να σκεφτεται κι η καρδιά μου είναι σταματημένη. Εϊμαι πίσω από το εμπόδιο, μπρος μου ο τοίχος και κάτω το κενό...

Θα τον περάσω!!! Ή θα χαθώ στο κενό ή θα τον σπάσω. (μπορεί να είναι χάρτινος ή μπορεί κι από γρανίτη).... Ότι και να είναι είμαι νικητής. Προσπάθησα, πάλεψα και ή νικάω ή χάνω. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ όσο κι αν είναι το χάσμα που μας χωρίζει. Ότι κι αν βρίσκεται πίσω από τον τοίχο είναι το έπαθλό μου και το θέλω. Θα γεφυρώσω τις διαφορές κι ας μην περάσει ποτέ κανείς από κει....

Είμαι στο κενό... πίσω το εμπόδιο που έχω νικήσει. Μπροστά ο τοίχος και κάτω το κενό... Θα περάσω από μέσα, δεν ξαναγυρνάω στο κενό. Θα πάω στον υπέροχο κόσμο που κρύβεται από πίσω, όσο μεγάλη κι αν είναι η διαφορά που με χωρίζει.... όποιο κόστος κι αν έχει το πέρασμά μου αυτό.

ΑΣΧΕΤΟ: Απέχω από σήμερα και μέχρι να φανεί φως στον ορίζοντα. Να μαζευτούν οι ρίποι από τις τυμπανοκρουσίες των πολιτικών, οι αμέτρητοι τόνοι χαρτιού που βρώμισαν το χώρο που ζω και να έχω κάτι νέο να πω....