Μού 'λεγαν χρόνια πολλά...

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω πως δεν γιορτάζω, καθ' ότι δεν πιστεύω.

Αφορμή όμως για να γράψω μου έδωσε το γεγονός πως πήρα πολλές ευχές για την ονομαστική μου γιορτή. Ευχές που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής, ευχές που βγαίνουν από συνήθεια και ευχές που έτσι τους είπαν να λένε, έτσι λένε.

Και σιγά σιγά μπαίνω στο θέμα... Αυτοί οι υποκριτές (που κακώς για την Τέχνη έχουν βαφτιστεί έτσι), οι άλλοι οι δήθεν πρόσχαροι που τους μάθανε όταν κάποιος γιορτάζει να του λένε "χρόνια πολλά" κι αυτό απλά κάνουν... δεν ξέρουν πως φαίνεται το ψεύτικο?

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν σε κοιτά κάποιος κατάματα, βλέπεις τι νοιώθει, τι αισθάνεται. Καταλαβαίνεις αν είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Αντιλαμβάνεσαι αν σου λέει αλήθεια ή σε παραμυθιάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το ξέρουν. Κι έτσι βασανίζονται και τις περισσότερες φορές γερνούν γρήγορα από το άγχος και την ανασφάλεια ακόμα και για το αν είναι αληθινό αυτό που ζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το αισθάνονται. Και είναι αυτοί που ενώ το ξέρουν, αρνούνται να το παραδεχτούν, είτε γιατί μάταια προσπαθούν να κρυφτούν φοβούμενοι γι' αυτό που οι άλλοι θα "διαβάσουν" στα μάτια τους, είτε γιατί αυτό που "βλέπουν" στα μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου δεν τους αρέσει και απλά... εθελοτυφλούν.

Υπάρχουν κι αυτοί που το νοιώθουν. Κι αυτούς, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τους γελάσει, αλλά κι αν αυτό συμβεί θά 'ναι πρόσκαιρο. Είναι αυτοί που χαίρονται ολόψυχα με έναν απλά λόγο, μια μικρή κουβέντα και σιχαίνονται εξίσου με κάτι απλό και καθημερινό, γιατί αντικρίζουν τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα ροδάνθιστα μονοπάτια μιας σκοτεινής και ψεύτρας ψυχής που τους λέει απλά... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Ο πόνος που με βασανίζει κάθε φορά που ακούω ψεύτικες λέξεις, υποσχέσεις, ακόμα και απλές κουβέντες, είναι αυτός που με κάνει να ουρλιάζω υπόκωφα, σαν αγρίμι που το βρήκε η σφαίρα. Σαν σαπιοκάραβο που το τσάκισε ο αέρας και το κύμα και το παρασύρουν, χτυπώντας το από δω κι από ’κει μέχρι να το συνθλίψουν στα βράχια.

Τελικά, είναι καλό να "ακούς" τα μάτια του άλλου? Είναι καλύτερα να ξέρεις και να φυλάγεσαι, ενώ να δίνεσαι με όλο σου το Είναι σε κάθε τι ειλικρινές? Ή μήπως η άγνοια σε κάνει ευτυχισμένο? Σε οδηγεί σε λάθος επιλογές και εμπιστεύεσαι ανάξια άτομα, αλλά παράλληλα δεν έρχονται στιγμές που μισείς και τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν μέσα από θολό καθρέφτη σου λέει ψέματα...? Μήπως είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στην πρόωρη γήρανση, μιας και αφού δεν ξέρεις, μπορείς και να μην ασχολείσαι, άρα αποβάλεις τον πόνο που σου προκαλεί το ψέμα...?

Οι τρελοί, που δεν αντιλαμβάνονται, δεν γνωρίζουν, ζουν σε έναν κόσμο όπως αυτοί τον θέλουν... μήπως τελικά είναι οι "καλύτεροι του χωριού"...?

Φιλιά και συγνώμη αν ξεμπρόστιασα κάποιους θεατρίνους. Έτσι είμουν, έτσι είμαι κι έτσι θά 'μαι. Θα τα λέω έξω από τα δόντια, θα σας κοιτώ ΠΑΝΤΑ στα μάτια και θα σας φιλώ ή θα σας φτύνω ανάλογα με το τι η ψυχή σας μου λέει κι όχι το στόμα σας. ΑΥΤΟ θα κάνω κι ας πονάει και εσάς και εμένα....