Μια... εκδρομή

Από τη λίμνη Τσιβλού

Σήμερα όλη μέρα, πάλευα με τη σφουγγαρίστρα και το μαγικό μου swiffer. Μια μανία που είχε να με πιάσει εδώ και πολύ καιρό.

Έτριβα, έτριβα, έτριβα. Ξεσκόνιζα, και ξανά έτριβα…

Χωρίς καν να το καταλάβω έπεσε η νύχτα κι εγώ εξαθλιωμένος, απλώθηκα στη μισογεμάτη μπανιέρα κι άρχισα να πλέω με το «καραβάκι» μου σε μέρη αλλιώτικα αλαργινά. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι ακριβώς μου έφταιγε.

Έχω καταρρεύσει ψυχολογικά και σωματικά θα ‘λεγα. Σκέφτηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά όμορφα. Με τρόμο ανακάλυψα ότι έπρεπε να πάω τουλάχιστον 5-6 μήνες πίσω. Εκεί, στην τελευταία φορά που με περίσσια χαρά περίμενα τα Σαββατοκύριακα.

Το ένα παρέα με «καλή» συντροφιά, ελπίδες και ανομολόγητα σχέδια, ξεκινούσα για μια εκδρομή, μια βόλτα, ένα μπάνιο στη θάλασσα. Το άλλο, με ΚΑΛΗ παρέα (τον γιο μου), να οργώνουμε τις θάλασσες και τις παραλίες και να τα «πίνουμε» συζητώντας ότι βάζει ο νους ανθρώπου.

Τελικά, αυτό μου λείπει. Μια εκδρομή. Να φύγω λίγο και να ΞΕ φύγω από… εμένα. Τελευταία, πίστευα πως υπήρχε μια μυστική συνωμοσία σε βάρος μου, κι όλοι είχαν βαλθεί να μου τινάξουν τα νεύρα στον αέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω… Κι αυτό που φοβάμαι, είναι ότι (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) θα ξεσπάσω σε κάποιον που δε φταίει, που δεν μου έκανε κάτι, απλά… έτυχε να είναι μπροστά μου τη λάθος στιγμή. Έτσι, υπομένω και ανέχομαι… μπόρα είναι, λέω, θα περάσει.

Μια εκδρομή… Μου αρέσει πολύ να καταφεύγω σε αποδράσεις. Να έχω αγκαλιά το άτομο που νιώθω ερωτευμένος. Πάνω στο βουνό, μέσα στο έλατο και το πεύκο. Με το χιόνι να απλώνει το πέπλο του κι Εμείς… καθισμένοι στο τζάκι να περνάμε τις ώρες ευχάριστα ή… διαφωνώντας για ανούσια πράγματα.

Πόσο δύσκολο γίνεται, αλήθεια, κάτι τόσο απλό. Και πόσο όμορφα σε κάνουν να νιώθεις τόσο μα τόσο απλές εικόνες.

Αυτό είναι…

ΕΥΡΗΚΑ….

φώναξα και γεμάτος ικανοποίηση, ανασηκώθηκα, φόρεσα το μπουρνούζι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, γεμάτος ικανοποίηση, που τουλάχιστον είχα βρει «τη ρίζα του κακού».

Τότε… ήρθε η απογοήτευση. Αυτός που με καθόλου παρήγορη ματιά με κοιτούσε, μου έθεσε το ερώτημα: Ωραία ρε μεγάλε, η «εκδρομούλα» σου λείπει. Πότε όμως θα αποφασίσεις να βγάλεις αυτά τα ΓΑΜΗΜΕΝΑ εισαγωγικά…?

Γιατί μπαμπά...? (Νο2)

- Μπαμπά, γιατί δεν βρίσκεις μια κοπέλα να παντρευτείς?

- Γιατί, Νίκο μου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

- Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σου, και στεναχωριέμαι που είσαι μόνος.

- (Χαμογελώ) Όχι Νικολάκη μου, δεν είμαι μόνος. Έχω φίλους, έχω παρέες… κι άμα τύχει υπάρχουν γυναίκες για «λίγη παρέα». ΑΝ ποτέ ξαναπαντρευτώ θα είναι γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζει. Ωστόσο, ΑΝ κάποια στιγμή, παρουσιαστεί μια σοβαρή σχέση, θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει… Μέχρι τότε, μη στεναχωριέσαι και να θυμάσαι ότι το να μένω μόνος είναι επιλογή μου.

…. Από τότε, έχουν περάσει τρία χρόνια. ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει.

Οι σχέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο Νίκος ακόμα περιμένει (χωρίς να το πολύ-αναφέρει πλέον), κι εγώ ελπίζω κάθε φορά να είναι «μια καλή αρχή».

Όταν έκανα την «επανάστασή μου», αποφάσισα ότι οι επιλογές θα είναι ΑΥΣΤΗΡΕΣ. Τέρμα στις εκπτώσεις, καμία ανοχή σε έλλειψη αξιών. Θα είναι ΑΥΤΟ που θέλω και θα με θέλει όπως ΕΙΜΑΙ.

Τελικά, όμως, μια απορία με βασανίζει τώρα τελευταία και με όσα έχουν μεσολαβήσει.

Άραγε η επιλογή να είσαι μόνος είναι δική σου ή απλά η μοναξιά επιλέγει ότι θα είσαι ΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ?

Μνήμη

Για σένα που έφυγες μια μέρα σαν κι αυτή. Ένα τραγούδι "γραμμένο", λες, για Σένα για Εμάς. Σημάδεψε την πρώτη μας φορά, τις καλύτερες στιγμές μας και τη διαδρομή που διάλεξες να χαράξεις...
Κι από τότε αιωρούμαι ανάμεσα στη ΖΩΗ που μου άφησες και τον ΘΑΝΑΤΟ που σε πήρε.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΙΡΗΝΗ....

ARIEL - Rainbow
I search for her in the dead of night
A silhouette lit by candle light
In a whispered word she is gone
Familiar stranger without a name
In a darkened room they all look the same...
Like the sands of time she slips away so far away
In the mirror you can see her face
An angel dressed in the blackest lace
A sip of wine and the game can begin
Just an image lost in fantasy
Then you touch her and you can't break free
Till you see your fate written there in her eyes
Oh Ariel,
Lost in a distant dream, take me home
Ariel

Γιε μου πού πας....

Αυτή τη φορά δεν θα κρύψω κίτρινες λέξεις... είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα, που το θεωρώ πλεονασμό.

Έχω ακούσει χιλιάδες θεωρίες για το τι ακριβώς είναι μοναξιά. Έχω διαβάσει άπειρες σελίδες με προσπάθειες για την έννοια.
Αυτό που ανακάλυψα εγώ, όμως... είναι η αλήθεια για μένα. Και την έμαθα όταν η ίδια η Μοναξιά με επισκέφθηκε για μια νύχτα και έμεινε αχώριστα δίπλα μου.
ΚΟΙΤΑ ΜΕ, στέκω γυμνός μπρος σου, αφού δεν έχω και δεν θέλω να κρύψω κάτι...
ΑΚΟΥ ΜΕ, μόνο ότι αισθάνομαι λέω και όχι ότι θέλεις να ακούσεις...
ΝΟΙΩΣΕ ΜΕ, τα πράγματα δεν τα κάνω εγώ τραγικά, η απουσία σου τα κάνει...
ΜΙΛΑ ΜΟΥ, τα λόγια σου ίσως διώξουν τη μοναξιά που φωλιάζει στη σκέψη μου...
Κι αν όλα είναι τόσο δύσκολα, μπορούν -τουλάχιστον- να γίνουν λιγότερο επώδυνα.

..... μάνα θα πάω στα καράβια

Σκωτσέζικο ντους?

Από τη στιγμή που τα χείλη της ήρθαν σε επαφή με τα δικά μου, ξεκίνησε μια αδυσώπητη μάχη. Όχι η γνωστή… μια άλλη μάχη, (ΑΛΗΘΕΙΑ... "αυτός" πού είναι? Ούε μια ερώτηση ακόμα, ούτε μια επίκριση. Συμφωνεί ή περιμένει να φάω τα μούτρα μου, για να επιστρέψει ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ?) που είχα, πραγματικά, χρόνια να αντιμετωπίσω.
Χρόνια τώρα, φανταζόμουν αυτή τη στιγμή. Στοίχειωνε τα όνειρά μου και περιπλανιόταν στο μυαλό μου. Και τώρα…? Τώρα ζω με χιλιάδες (μην πω εκατομμύρια) ερωτηματικά να χτυπούν με όλο τους το πάθος το μυαλό και την καρδιά μου.
Δεν είναι προσδοκίες, δεν είναι καν σχέδια. Αυτά έχουν ξεκαθαρίσει μέσα μου. Απλά… δεν υπάρχουν. Οι συνθήκες ήταν γνωστές και απαγορευτικές εξ αρχής. Είναι κάτι άλλο, απροσδιόριστα βασανιστικό και φαρμακερά γλυκό.
Ερωτηματικά που δεν τολμώ να αντιμετωπίσω. Δεν έχω το κουράγιο να ξεδιαλύνω.
Τη μια… θερμή και υποσχετική τόσο, που η χαρά μου ξεχειλίζει πνίγοντάς με σε μια θάλασσα ευτυχίας. Και ξαφνικά… ψυχρή, απόμακρη και τόσο φαινομενικά αδιάφορη, που νοιώθω την καρδιά μου να ματώνει, πλημμυρίζοντάς με ωκεανοί κακοκεφιάς.
Νομίζω, πως παρ’ όλο που εγώ το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου, ξέρω που είναι τα όρια και που οφείλω να διακόπτω τις τρυφερές μου σκέψεις, εκείνη…
Εκείνη μοιάζει να φοβάται. Αντιδρά σαν έτσι και πει μια λέξη παραπάνω, αν εξωτερικεύσει κάτι πιο ερωτικό, θα δεσμευτεί με όρκους αιώνιας λατρείας.
Λες και αν ακούσω το ένα, έστω, εκατοστό από όσα έχω ανάγκη να ακούσω, θα το «δέσω» ως αλλαγή πλεύσης.
Ή μήπως…. πραγματικά είναι τόσο αδιάφορη?
Και τότε, τι ζητάει από μένα? Γιατί, να προβαίνει σε μια κατάσταση, που ομολογεί δεσμό? (με έναν δικό του τρόπο, βέβαια).
Το σίγουρο είναι πως είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ. Το βέβαιο, είναι πως θα κρατήσει, όσο και οι δυο περνάμε καλά. Το σαφές, είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί. Ξέρει, άραγε, ότι τα ΠΙΣΤΕΥΩ κιόλας? Γνωρίζει, πως όσο καλά κι αν περνώ μαζί της, αναζητώ κάτι πιο βαθύ, πιο Δικό μου, πιο απαλλαγμένο από ενοχές?
Αυτό που με ΣΙΓΟΥΡΙΑ γνωρίζω, είναι πως περνάω τις καλύτερες στιγμές των τελευταίων ετών, ακόμα και μέσα από όλα όσα με βασανίζουν.
Πως λέγεται να δεις…? Κάπου στη Σκωτία, νομίζω, το χρησιμοποιούσαν ως βασανιστήριο… αλλά είναι
ΓΛΥΚΟ σαν ΕΚΕΙΝΗ!!!