Πάλι... πάλη...

Κατάλαβες?

Όχιιι?

ΚΑΚΩΣ...!

Αφιερώνω στίχους

Εύχομαι να νοιώθεις πάντα έτσι
και κανένα γκρίζο σύννεφο
να μην σκιάσει αυτό που ζεις!

Να είσαι καλά φιλαράκι, το έγραψα για πάρτι σας!

ΑΣΧΕΤΟ: Μου έχουν πει να προσέχω τι εύχομαι... εγώ θα τη ρίξω την παραγγελιά εντός των ημερών κι ας μετανοιώσω. Στο κάτω κάτω... είμαι σε πορεία προς τον τοίχο (βλέπε ανάρτηση BAT CITY NIGHT), και από κάτω το κενό. Άσε που μπορεί πέφτοντας (αν δεν περάσω τον τοίχο), να βρω και πορτοφόλι...

Πολεμάτε μ@#$% άλλοι τα κονομάνε!!!

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θά 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ' αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

Και μετά τη στεριά...? Έτσι είναι αγαπητή "Άναμπελ". Είναι ωραία να ερωτεύεσαι κατακαλόκαιρο. Συνήθως, όμως, μένει εκεί. Μετά έρχεται το Φθινόπωρο. Κίτρινα φύλλα σκεπάζουν τη γη που κάθησες και ομολόγησες τον έρωτά σου. Η βροχή σβήνει ότι έγραψες και το παρασύρει στη θάλασσα. Εκεί, που με το νερό ως τα γόνατα χάζευες το φεγγάρι και έκανες όνειρα "θερινής νυκτός". Και μένει μόνο η ανάμνηση που τίποτα δεν μπορεί να τη σβήσει. Μια γλυκόπικρη γεύση και μια ευχή, να ξαναζήσεις Εκείνο το όνειρο.

ΑΣΧΕΤΟ: Τι έγινε πάλι σήμερα… έγραψε ιστορία η Ελλαδίτσα μας (ευτυχώς που είναι και ο αθλητισμός). Πέντε στα πέντε κι άμα βάλεις ότι κι εμείς ΔΕΝ χάσαμε, ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!! Βέβαια, παρά την πίκρα που μου πρόσφερε απλόχερα η ομαδάρα (ποια…? Γιατί υπάρχει εν Ελλάδι άλλη?), χαίρομαι, χάρηκα πάρα πολύ σήμερα ακόμα και με τον ακατανόμαστο, που λίγο έλειψε να τα κάνει θάλασσα ακόμα και με τον Σλοβάκικο καφενέ… (εδώ τελειώνει το φίλαθλο πνεύμα μου, το στέλνω για ύπνο).
Αυτό που χαίρομαι όμως πραγματικά είναι η αφέλεια των «τρικολόρε» (πράσινο, κίτρινο και όλα τα λοιπά αντιολυμπιακά θύματα).
Χλευάζανε και γελούσαν τα μουστάκια τους, ενώ τα πικρόχολα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. ΞΥΠΝΑΤΕ κοροϊδάκιαααα… για μας δουλεύεται!!!!
Κάνουμε την πλάκα μας, πηγαίνουμε τα ταξιδάκια στας Ευρώπας (πρώτη θέση, παρακαλώ) και μετά τα Χριστούγεννα, ταπεινώνουμε δυο τρεις ομαδούλες που νομίζουν ότι επειδή επιπλέουν… είναι και χουρμάδες, για να πανηγυρίσουμε ΆΛΛΟΝ έναν τίτλο (γιατί η ιστορία με τίτλους γράφεται κι όχι με συμμετοχές σε ρόλους κομπάρσου). Οι άλλοι… ταλαιπορορούνται στα αμπελοχώραφα, γιατί…?
Άντε βρε, και στους ομίλους. Έτσι, για να μαζεύουμε κανένα πόντο. Μη χάνουμε και τις διακοπές του καλοκαιριού για… προκριματικά… Δεν αρμόζει στον Βασιλέα να σερβίρεται το γεύμα του, έχει τους υπηρέτες…!
ΑΑΑΑααααχ το κατά ευχαριστήθηκα! Έβγαλα όοοολη τη χολή που με ποτίσατε!

Τι κάνει νιάου νιάου στ' αποκαΐδια...

Διαβάζοντας σκόρπιες ειδήσεις, ανακαλύπτεις έναν κόσμο που δεν φαντάζεσαι ότι είναι δυνατόν να υπάρχει (εκτός από τη νοσηρή φαντασία σεναριογράφων του εμπορικού κινηματογράφου ή κάποιου μυθιστοριογράφου με αχαλίνωτη φαντασία)….

Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι ο Αχελώος είναι ΚΑΙ επίσημα, χώρος εναπόθεσης τοξικών και άλλων αποβλήτων. Κατ’ επέκταση, λαμβάνουν χώρα ενέργειες που ως σκοπό έχουν την εκμετάλλευση της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων ως… χωματερής της Ευρώπης. Γιατί άραγε τέτοια πρεμούρα από κάποιους, για τη «σταθερότητα» στα Βαλκάνια? Πως επιτυγχάνεται…? Εδώ, το αφήνω στην κρίση του καθενός και απλά αναφέρω, την ολοένα αυξανόμενη διάσπαση των κρατών σε κρατίδια….

Γνωρίζουν πολλοί, άραγε, ότι το καλαμπόκι (το γνωστό καλαμπόκι που αγοράζουμε ψημένο και νόστιμο, αλλά και το ποπ κορν που συνοδεύει τις ταινίες στο σινεμά), δεν υπάρχει πλέον ως φυσικό προϊόν? ΝΑΙ, σωστά το έγραψα. ΔΕΝ υπάρχει(!). Είναι το πρώτο είδος που εξαφανίστηκε από τον πλανήτη. Αυτό που υπάρχει είναι αποτέλεσμα καλλιέργειας σπόρων μιας χρήσης. Παρασκευάζεται εργαστηριακά, φυτεύεται και παράγει καρπό για μια χρονιά ΜΟΝΟ… μετά, ξαναφυτεύεται…(!). Υποθέτω πως το δρόμο που χάραξε το μιστακιοφόρο θα ακολουθήσουν κι άλλα προϊόντα, λόγω χαμηλού κόστους και υψηλού κέρδους… Η Βουλγαρία, μεγάλο όνομα έχει… Μήπως να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι της Φιλλιπούπολης, να διεκδικήσουν την ελληνικότητά τους και να έχουμε δυο ανεξάρτητα κρατίδια, τη Βουλ και τη Γαρία (?) λέω εγώ τώρα… Μπαααα, αυτοί ασπάστηκαν τον Ευρωπαϊσμό, έχουν και ευρώ, οπότε μάλλον τη γλίτωσαν…!

Είναι της μοδός οι καλλιέργειες φυτών, που με ειδική επεξεργασία κατασκευάζεται καύσιμο, το οποίο, λέει, θα λύσει το ενεργειακό πρόβλημα. Το κέρδος μεγάλο (το οικονομικό, μην πάει κανενός το μυαλό ότι νοιάζεται κανείς για το περιβάλλον). Έτσι, έχει δημιουργηθεί η τάση να «ξηλώνονται» εκτάσεις οπωροκηπευτικών, προκειμένου να καλλιεργούνται «φυτά». Με απλά λόγια… αντίο μαρουλάκια, δεν σας χρειαζόμαστε, άσε που μπορούμε να σας «θρέψουμε» και στον σωλήνα κάποιου εργαστηρίου. Τι λέγαμε για το καλαμποκάκι? Ποιος έχει σειρά να σηκώσει το χέρι του!

Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο φαρμακευτικός οργανισμός (κολοσσός), παρασκεύασε άκουσον άκουσον, απόλυτα χημικό ελαιόλαδο (!!!)

Εργαστηριακό ΚΑΙ αυτό και το βασικότερο, χωρίς τη χρονοοικονομική επιβάρυνση του να μαζεύεις ελίτσες, εσύ θα τις πας στο ελαιοτριβείο, όχι εσύ θα τις πας… κι άμα πιάσει δάκο? Κι άμα… κι άμα…

Το «λάδι» αυτό είναι ευρέως διαδεδομένο στον πλανήτη, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εισάγεται, ακόμα. Ο λόγος είναι γιατί η Ένωση έχει τεράστια παραγωγή ελαιόλαδου (φυσικού, εεε?). Εδώ και μια δεκαετία περίπου γίνεται αγώνας από τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να μειωθεί η παραγωγή λαδιού. Πιέσεις, βεβαίως βεβαίως ασκούν και οι ΗΠΑ για ευνόητους λόγους. Επί του παρόντος, απαγορεύεται η εισαγωγή του υβριδίου, μέχρι πότε όμως…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο μεγαλύτερος όγκος παραγωγής ελαιόλαδου εξάγεται από (δώστε βάση) Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία. Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιμένει στη μείωση παραγωγής του, είναι γιατί οι ποσότητες που παράγουν αυτές οι χώρες είναι τόσο μεγάλες που υπερκαλύπτουν της ανάγκες των Κρατών – μελών και η εξαγωγή έχει μειωθεί λόγω του Αμερικάνικου ελαιόλαδου, που τιμάται στην καλύτερη των περιπτώσεων στο ¼ της τιμής του Ευρωπαϊκού….

Άσχετο, διάβαζα ένα άρθρο σχετικά με τις πυροκαταστροφές και οι μεγαλύτερες καταστροφές (μόνο φέτος) έγιναν σε Ισπανία, Ελλάδα και Νότια Ιταλία… (!!!)

ΟΧΙ δεν υπονοώ κάτι… το μυαλό σας πάει αλλού… εγώ απλά τα στοιχεία αναφέρω.

Και μη μου πει κανείς το κλισέ «ο Θεός να βάλει το χέρι του»… γιατί εκτός από το ότι ΔΕΝ το βάζει, κι εκεί που το έβαλε…. Τες Πα… αυτά επί του παρόντος και θα επανέλθω άλλη στιγμή!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Σ/Κ ήμουν Σαλόνικα. Απλά ΥΠΕΡΟΧΑ, αλλά η πόλη… χάααααλια. Μετρό θέλατε… να δω (αν τελικά αντέξουν τα νεύρα σας μέχρι να ολοκληρωθεί) τι θα το κάνετε… Που με το λεωφοριάκι οι αποστάσεις ήταν μηδενικές και τώρα για να πας από τον ΟΛΘ στον Πύργο με τα πόδια πρέπει να περάσεις από χίλια δυο εμπόδια, να γλιτώσεις από τις τρύπες που έχουν ανοίξει και να ξεφύγεις από εκατοντάδες μενόμενα αυτοκίνητα που σε κυνηγούν να σε πατήσουν…

ΑΣΧΕΤΟ (2): Αν ο ΟΦΗ έπαιζε έτσι με τον ακατανόμαστο… τι θα είχε γίνει την επόμενη…?

ΑΣΧΕΤΟ (3): Θέλω να στείλω γράμμα στον Άι Βασίλη, το έχω έτοιμο αλλά οι εξελίξεις με προλαβαίνουν. Προσεχώς λοιπόν… θα τα χώσω και στη μασκότ της Coca Cola…. Και επιπλέον… δεν γουστάρω να αναρτώ 5 θέματα στην ίδια μέρα. Με εκνευρίζει όταν κοιτάζοντας τα blogs, βλέπεις 20 αναρτήσεις οι 5 από αυτές ενός μέλους… (κάνω σαν το κυανόλευκο ξωτικό ονόματι Γκρινιάρης…?).

BAT CITY NIGHTS

(Σκέψεις, διαλογισμοί και διάλογοι εν μέσω αλκοόλ και καπνου.. κλασσικά)...

Πριν λίγο καιρό κλήθηκα να περάσω από μια δοκιμασία. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου (χαίρε βάθος αμέτρητον), να ανακαλύψω πράγματα που είχαν τρυπώσει στο μυαλό μου, αλλά είχαν θολή εικόνα και ακαθόριστη.

Σε μια εσωτερική αναζήτηση, ανακάλυψα πως δεν έσφαλα. Άξιζε τον κόπο κι ακόμα περισσότερα!

Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα πηδήξω το εμπόδιο και θα φτάσω απέναντι. Τουλάχιστον, αν δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, θα το έχω ανακαλύψει, θα έχω διώξει τις αμφιβολίες.

Και ξεκίνησα προετοιμασία...

Εντατική προπόνηση, σωστή "διατροφή" και ξανά προπόνηση.

Λίγο καιρό αργότερα, βρισκόμουν στο ταρτάν και ετοιμαζόμουν για το μεγάλο άλμα.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Δυνατός ψυχικά και σωματικά. ΕΠΡΕΠΕ να δω αν υπάρχει κάτι πίσω από το εμπόδιο ή είναι το κενό. Όποια κι αν ήταν η απάντηση, εγώ θα είμουν νικητής, αφού θα ΗΞΕΡΑ.

Έρχεται η σειρά μου. Βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο βλέμμα προς το εμπόδιο, δυο γουλιές ουίσκι (άσχετο) και ξεκινάω...

Τρέχω και από μπροστά μου περνούν σκέψεις, φόβοι και προσδοκίες. Κλείνω τα αυτιά, διώχνω το άγχος και επιταχύνω. Καθώς πλησιάζω μέτρο το μέτρο το εμπόδιο φανερώνει το πραγματικό του ύψος. Όσο τρέχω και πλησιάζω, τόσο ψηλώνει μπροστά μου απειλιτικό. Υπάρχει κενό από κάτω, άλλα ΟΧΙ. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν περνάω από κάτω. Θα πηδήξω, θα φτάσω στον ουρανό, θα τσακιστώ, αλλά θα πηδήξω κι όπου φτάσω. Είμαι τρία βήματα πριν και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Το μυαλό μου παίζει το δικό του παιχνίδι, μια η ενθάρυνση "ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ", μια η απογοήτευση "ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕΣ".

Πατάω το αριστερό πόδι με δύναμη και σηκώνω ψηλά το κεφάλι, στην κορυφή του εμπόδιου. Φέρνω το δεξί μπροστά ακουμπώντας το έδαφος τόσο όσο να προωθηθώ στο τελικό βήμα. Ιδρώτας με λούζει, αλλά πλέον είναι αργά για να το μετανοιώσω. Με αποφασιστικότητα, συνθλίβω σχεδόν, το έδαφος κάτω από το αριστερό πόδι και πετάω...

Το έχω... το έχω αγόρι μου, σήκω πιο ψηλά...

Η τέρψη γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου και η καρδιά μου σπάει από χτύπους θριάμβου. ΤΟ ΕΧΩ... Εϊμαι ακριβώς από πάνω του και κατευθύνομαι στον αέρα να το ξεπεράσω. Και τότε..... Ο κλονισμός. Το εμπόδιο δεν ήταν τίποτα. Ακριβώς από πισω υψώνεται ένας τεράστιος τοίχος. Τα μάτια μου πετάγονται... το μυαλό μου για μια στιγμή παύει να σκεφτεται κι η καρδιά μου είναι σταματημένη. Εϊμαι πίσω από το εμπόδιο, μπρος μου ο τοίχος και κάτω το κενό...

Θα τον περάσω!!! Ή θα χαθώ στο κενό ή θα τον σπάσω. (μπορεί να είναι χάρτινος ή μπορεί κι από γρανίτη).... Ότι και να είναι είμαι νικητής. Προσπάθησα, πάλεψα και ή νικάω ή χάνω. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ όσο κι αν είναι το χάσμα που μας χωρίζει. Ότι κι αν βρίσκεται πίσω από τον τοίχο είναι το έπαθλό μου και το θέλω. Θα γεφυρώσω τις διαφορές κι ας μην περάσει ποτέ κανείς από κει....

Είμαι στο κενό... πίσω το εμπόδιο που έχω νικήσει. Μπροστά ο τοίχος και κάτω το κενό... Θα περάσω από μέσα, δεν ξαναγυρνάω στο κενό. Θα πάω στον υπέροχο κόσμο που κρύβεται από πίσω, όσο μεγάλη κι αν είναι η διαφορά που με χωρίζει.... όποιο κόστος κι αν έχει το πέρασμά μου αυτό.

ΑΣΧΕΤΟ: Απέχω από σήμερα και μέχρι να φανεί φως στον ορίζοντα. Να μαζευτούν οι ρίποι από τις τυμπανοκρουσίες των πολιτικών, οι αμέτρητοι τόνοι χαρτιού που βρώμισαν το χώρο που ζω και να έχω κάτι νέο να πω....

Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά...

Συνήθως γράφω γιατί άκουσα κάτι, ένιωσα ή μου διηγήθηκαν. Το πρακάτω "γεννήθηκε" αφού είχα ακούσει την ίδια σχεδόν ιστορία, με μικροπαραλλαγές σε τοποθεσίες και ονόματα...

Αφιερωμένο σε εκείνους...

Σαν κάθε νύχτα

Περασμένα μεσάνυχτα,
μοναχός σου βαδίζεις.
Με τα μάτια μισάνοιχτα,
ένα τσιγάρο καπνίζεις.

Άδειος ο δρόμος
δεν ακούς αυτοκίνητα.
Και βαραίνει ο ώμος
στα χαμένα σου βήματα.

Άργησες πάλι...
ξημέρωσε.
Στου πιοτού σου τη ζάλη
παγωμένο το αίμα σου...
νέρωσε.

Η βροχή που σου μίλησε,
σου θυμίζει εκείνη.
Ένα δάκρυ σου κύλισε,
τα σημάδια του αφήνει.

Καλά της στέφανα...

Όπως είχα προαναγγείλει αύριο παντρεύεται η γυναίκα μου (η πρώην, μην έχουμε παρεξηγήσεις).

Αν τώρα περνάει από το μυαλό κάποιου ότι θα ασχοληθώ με τα του γάμου… πλανάτε πλάνη οικτρά. Ναι, δεν συμφωνώ με αυτό το γάμο. Ναι, θα προτιμούσα να έχουν έρθει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, νομίζω πως της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που πάει να κάνει. Ναι, της το είπα τόσο εγώ όσο κι οι φίλες της. Όμως, Όχι, δεν με πειράζει πια. Η ζωή είναι δική της.

Απλώς, έχω το ελλάτωμα να θυμάμαι…

Τη γνώρισα μικρό κοριτσάκι. Είχε μια παιδική αφέλεια, που με έκανε να γελάω. Με μάγεψε το χαμόγελό της και ξεχώρισα αμέσως το καθαρό της βλέμμα. Θα ήταν αχαριστία να πω πως δεν μου έδωσε τίποτα. Θα ήταν μικροπρέπεια να ισχυριστώ πως είναι όσα με ανάγκασαν στο τέλος να την εγκαταλείψω. Απλά δεν ήταν για μένα. Όχι γιατί είμαι ανώτερος ή καλύτερος… αλλά γιατί απλά είχαμε διαφορετικές κατευθύνσεις που δεν συνέκλιναν, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός μας απομάκρυναν.

Δεν μου λείπει πια. Το έχω ξεκαθαρίσει και μέσα μου κα με εκείνη, ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Αυτό που με πονάει (και φταίω εγώ γι’ αυτό), είναι τόσα χρόνια που χάθηκαν για να συνειδητοποιήσω ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Μάταια μίλαγα, μάταια προσπαθούσα, άδικα στεναχωριόμουν .

Όπως έχω ξαναπεί, σημασία δεν έχει πόσο ξέρεις τον άλλον. Δεν λέει κάτι αν ξόδεψες σε αισθήματα ή όχι.

Σημασία έχει ότι επένδυσες, έστω και νοερά, κάποια από τα όνειρά σου, μερικά από τα σχέδιά σου. Κι εγώ σε αυτό τον γάμο είχα επενδύσει ότι είχα και δεν είχα….

Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις όλα σου τα υπάρχοντα (ψυχικά κυρίως), να κουρελιάζονται, να βγαίνουν στον πλειστηριασμό και να ισοπεδώνονται σαν χάρτινοι πύργοι…. Απαιτεί πολύ κόπο να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να βρεις το κουράγιο να χτίσεις νέα όνειρα, σε νέες εμπειρίες.

Έτσι ήταν όμως αυτή. Αυτό το χαρακτήρα είχε, κι αυτά τα όνειρα έκανε (που ίσως κι εγώ με τη σειρά μου της τα ισοπέδωσα). Και το ήξερα από την αρχή. Αλλά… νέος εγώ, μικρή εκείνη… έλεγα θα χαράξουμε ένα κοινό δρόμο. Ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αλλά όχι και τόσο διαφορετικό. Με κοινά στοιχεία, και αμοιβαίες παραχωρήσεις…

Αφού λοιπόν απέτυχα στο σκοπό μου… πως μπορώ να την κατηγορήσω. Αφού κι εγώ με τον τρόπο μου την απογοήτευσα, πώς να ρίξω το φταίξιμο σε εκείνη…?

Για μένα ήταν η χειρότερη, με έκανε πολλές φορές να αναρωτιέμαι για το τι θέλω μαζί της, ο τρόπος της πολλές φορές με έθιγε… οκ. Αυτή είναι όμως. Έτσι, είναι ο χαρακτήρας της. Για κάποιον άλλον είναι η ιδανική (ελπίζω). Άλλοι μας ανέχονται κι άλλοι όχι. Κι όπως λέει και το τραγούδι, σ’ όποιον αρέσουμε…. γιατί να μην ισχύει και για εκείνη…?

Αυτό που δεν της συγχωρώ, είναι ότι έπαιξε και μετά το χωρισμό μαζί μου, αλλά κι αυτό ακόμα εγώ της το επέτρεψα. Μπορούσα να μην ενδώσω ή να θυμάμαι πως είναι το παιχνίδι της…

Ας είναι καλά, λοιπόν, και μακάρι να περνάει όσο καλύτερα δεν πέρασε μαζί μου. Μακάρι να βρει όσα της στέρησα. Κι εγώ θα βρω τον δικό μου δρόμο και θα βαδίσω πιο στέρεα… αυτή τη φορά.

Θλίβομαι μόνο… για τα δέκα χρόνια, που έφυγαν… δέκα χρόνια που στέρησα από τον εαυτό μου για ένα μάταιο σκοπό… Μια ζωή που δεν κατάφερα να ζήσω και τώρα μαζεύω τα κομμάτια της. Δέκα χρόνια που όσο κι αν ξεγελάω τον εαυτό μου, δεν γυρνούν πίσω……

Εγώ VS εμένα

Ακολουθεί κείμενο χωρίς νόημα για πολλούς. Με πλάγια γράμματα ο εαυτός μου. Με πλάγιο τρόπο, οι σημερινές μάχες μου.

Σήμερα δεν θα γκρινιάξω (γιατί, άρρωστος είσαι?). Από αύριο μπαίνω και επίσημα σε χειμερινούς ρυθμούς και δεν έχω καμιάααα απολύτως όρεξη να χαλάσω την Κυριακή μου (ναι, στο χέρι σου είναι). Θα αράξω στην καναπεδιά με το καμάρι μου και θα απολαύσουμε τον Θρύλο στη Λεωφόρο. Θα βρίζουμε, θα φωνάζουμε, θα πανηγυρίζουμε και θα καταναλώσουμε κουτάκια μπύρες και πορτοκαλάδες! (το νου σου μη μεθύσεις και βλέπεις ανάποδα το σκορ….).

Το μεσημέρι, αρπάχτηκα (πρωτότυπον) με τους δικούς μου. Κατέβηκα να φάμε μαζί για να δουν και τον εγγονό λίγο (τι το θες, αφού ξέρεις). Τέλος πάντων, πέρασε αυτό. Είπαμε, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΛΑΣΕΙ Τ Ι Π Ο Τ Α τη σημερινή μου διάθεση (να σε δω αν βάλει κάνα γκολ ο κουτσοβάζελος). Για να σοβαρευτούμε λίγο (χααχαχαχαχαχα, ΕΔΩ γελάνε), η τελευταία μου επιθυμία δεν πρέπει να γίνει σεβαστή??? (άστο αυτό παιδάκι μου, δεν είπαμε ΣΗΜΕΡΑ δεν γκρινιάζουμε?). ΕΕΕεεεε, μη το ένα μη το άλλο δεν πας να γ@#$%... τσολιά δεν είχαμε, τσολιά αποκτήσαμε (όχι τσολιά, νταλγκά). Δε λέω τίποτα. Όταν ηρεμήσει ο Άλλος Πάνος, θα επανέλθω (μωρέ αν μέχρι το βράδυ δεν σου βάλω θέμα, να μην ξανά ενοχλήσω ποτέ τη συνείδησή σου). Αμήν και πότε!!!

H μπαλάντα που ακολουθεί είναι ΤΟ κομμάτι. Όταν την ακούω κάνω σχέδια και φτιάχνω ατμόσφαιρα για ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή (σιγά ρε μεγάλε. Άλλοι λένε “μισό να φέρω τα DUREX”, εσύ θα πεις “μισό να βάλω το κομμάτι που μ’ αρέσει και να ανάψω τα κεριά και μπλα μπλα μπλα”). Ε, άι στο γεροδ%^$^#, σταματάω να μιλάω γιατί θα το κάνω το έγκλημα σήμερα (σιγά τα αίματα στυγερέ δολοφόνε). Η σιωπή μου προς απάντηση σου ξινέ, βλάκα. Δεν έχεις ιδέα από διάλογο και ρομαντισμό…

ΑΣΧΕΤΟ (1):

Rainbow - Ariel

I search for her in the dead of night
A silhouette lit by candle light
In a whispered word she is gone
Familiar stranger without a name
In a darkened room they all look the same
Like the sand of time she slips away

so far away
In the mirror you can see her face
An angel dressed in the blackest lace
A sip of wine and the game can begin
Just an image lost in fantasy
Then you touch her and you can't break free
Till you see your fate written there in her eyes
Oh Ariel,
Lost in a distant dream, take me home
Ariel

ΑΣΧΕΤΟ (2): Πού είναι εκείνη. Να κάτσουμε παρέα, να μιλάμε ή να τραγουδάμε. Να κοιτάζω τα μάτια της που λαμπιρίζουν από τη φλόγα (ή φλόγα φώτιζε από τα μάτια της…?). Ας άκουγα τη φωνή της. Να της πω πόσο χάρηκα που τα είπαμε και … ίσως να της έλεγα και τι αισθάνομαι. Πόσο όμορφο θα ήταν να δίνομαι για κείνη, να κάνω ό,τι μπορώ για να διατηρεί το χαμόγελό της αναλλοίωτο…

Ανθρώπινα δικαιώματα?

Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια διακήρυξη που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948), περιγράφοντας την άποψή τους για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το προσχέδιο γράφτηκε από τον Τζων Πήτερς Χάμφρεϋ από τον Καναδά, με τη βοήθεια της Ελέανορ Ρούσβελτ από τις ΗΠΑ, του Ρενέ Κασίν από τη Γαλλία, του Π. Σ. Τσάνγκ από την Κίνα και άλλων.

Παρ' όλο που δεν είναι νομικά δεσμευτικό έγγραφο, έγινε η βάση για δύο νομικές συνθήκες, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα. Συνεχίζει να αναφέρεται από ακαδημαϊκούς, νομικούς και συνταγματικά δικαστήρια. Υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ διεθνών δικηγόρων για το ποια σημεία της αντιπροσωπεύουν διεθνέςεθιμικό δίκαιο. Οι απόψεις κυμαίνονται μεταξύ μερικών άρθρων και ολόκληρης της διακήρυξης.

Καλά τα χαρτιά αλλά η πράξη? Προσυπογράφουν μεγάλα κεφάλια του μικρού μας πλανήτη. Αυτοί υποτίθεται ότι είναι και οι θεματοφύλακες.

Να θυμηθούμε λίγο (γιατί πολύ εύκολα ξεχνάμε):

Γκουαντανάμο. Αλήθεια, τι είδους ανθρώπινα δικαιώματα εφαρμόζονται?

Αφρική. Όλοι η Αφρική βρίσκεται κάτω από το ζυγό επίδοξων μεταρρυθμιστών και υπέρμαχων δυνάμεων του εκπολιτισμού. Την Αφρική τη ρώτησε κανείς αν θέλει μεταρρύθμιση ή αν γουστάρει τον "πολιτισμό" σας?

Ασία. Σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω ...

Ευρώπη. Η καμήλα δε βλέπει την καμπούρα της, αλλά του παιδιού της...

Παιδική πορνεία και εργασία. Τα παιδιά δεν είναι άνθρωποι...? Μετά εξελίσονται? (μια ματιά στη σελίδα της UNICEF αρκεί).

Ζωικό βασίλειο. Εδώ καθαιρείται κάθε έννοια δικαιώματος στο βωμό της "ανθρώπινης εξέλιξεις". Πειραματόζωα, ευθανασία για χάρη των διακοπών μας,
πεταμένα γατόσκυλα, στη μέση της Εθνικής οδού, και χίλιες ακόμα περιπτώσεις που ο χώρος αυτός δε φτάνει να τις απαριθμήσω.

Τέλος, ηθικός προβληματισμός... ο βιαστής έχει δικαιώματα στο δικαστήριο. Ο βιασμένος που θα τα βρει...?

Αυτά τα λίγα περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", γιατί κάποιοι τα θυμούνται ΜΟΝΟ την παγκόσμια ημέρα. Κάτι σαν τυπική διαδικάσια ας πούμε. "Κάτσε να πάρω και τον Αλέξανδρο να του πω χρόνια πολλά. Έχω να τον δω από πέρσι στη γιορτή του...".