Μια από τα ίδια...

Καθισμένος στην μπάρα...
Λέω να πιω ένα ποτάκι, έτσι να ηρεμήσω λίγο, μετά τη δουλειά. Παλιά και κακή (?) συνήθεια. Κρατώ το ποτήρι και κοιτάζω τον πάγο που λιώνει. Κάθε γουλιά, κάθε επαφή με τα χείλη μου και μια δόση λύτρωσης. Από τις σκέψεις, από εμένα, από τους γύρω μου.
Οι γύρω μου... χα. Δίπλα μου κάποιοι "γνωστοί" θαμώνες κι αυτοί, που αρκετά βράδια ανταλλάσουμε κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις. Σήμερα, όμως... Σήμερα δεν θέλω να μιλήσω. Με κουράζει να στρέφω το βλέμα μακρυά από αυτό που θέλω, κάνοντας ότι δεν υπάρχει. ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι εκεί ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ. Όμως, το έχω αναφέρει τόσες φορές. Φοβάμαι πως γίνομαι γραφικός, επαναλαμβανόμενος, κουραστικός. Έτσι, καταλήγω να μιλάω μόνο σε σένα. Κι εσύ, σαν να περιμένεις αυτή τη στιγμή για να βγάλεις τη χολή σου. Κρίσεις, επικρίσεις και σχόλια που πονάνε. Αλλά έτσι ήσουν πάντα. Όταν δεν είχα έναν άνθρωπο να αποκριθώ, να κλάψω ή ακόμα ακόμα και να φωνάξω, στρεφόμουν ΣΕ ΣΕΝΑ. Ξέρω πως κάθε φορά κάτι θα βρεις για να με αποτελειώσεις. Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο, είναι ότι σχεδόν ΠΑΝΤΑ, έχεις δίκιο.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Μπορείς άραγε, να θυμηθείς μια φορά, ΜΙΑ ΦΟΡΑ μόνο, που να με ενθάρρνες? Μια φορά που να είπες "θα περάσει, θα δεις", "Όχι ρε Πάνο, δεν είναι έτσι", ή έστω ένα σκέτο "Έχεις δίκιο, ρε, άλλα τι να κάνουμε...".
ΠΟΤΕ!!!
Κι εγώ σαν πρωτόβγαλτο παιδάκι, κάνω συνεχώς το ίδιο λάθος. ΜΟΝΙΜΩΣ, όταν πια έχει εξαντληθεί κάθε πιθανότητα να "ανοιχτώ" σε κάποιον, στρέφομαι σε σένα, γνωρίζωντας εκ των προτέρων, ότι είναι ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Άντε χτύπα... δώσε μου την χαριστική βολή. Είσαι ο ΕΑΥΤΟΣ μου... κι όσο και να θες να το κρύψεις, πονάς περισσότερο από μένα...