ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Γύρισα από τις διακοπές. Ξεκούραστος, ναι. Όχι όμως ξένοιαστος. Πέρασα καλά, πολύ καλά. Νοιώθω όμως πιο κενός από όσο όταν έφυγα.
Ανοιξα πανιά με μια ελπίδα. Σαν γυρίσω να μπορώ να ξαναρχίσω. Με νέα δεδομένα, με ανοιχτά φτερά και με περίσια χαρά. Όμως για άλλη μια φορά ήταν ψευδαισθήσεις.
Το τοπίο πιο χλωμό. Καμένη γη που πάνω της κάνουν πάρτι γύπες, τρωκτικά και αδηφάγα στόματα που καταπίνουν ζωές στο βωμό του κέρδους.
Φίλοι που άφησα με την ευχή να τους βρω ευτυχισμένους, τους αντίκρυσα και πάγωσα στην κενότητα που δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ για να γεμίσουν.
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Πίστεψα πως ΑΥΤΗ τη φορά κάποιος θα κοιτάξει μέσα στη θάλασσα. Στον κόσμο που κρύβεται κάτω από το κύμα και είναι γεμάτος ζωή. Ομως, πάλι, κοιτούσαν το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Θαύμαζαν την Πανσέληνο που έλουζε τη μαβιά θάλασσα και νοιώθαν έκσταση.
Ωραία εικόνα. Γαλήνια και μαγική. Απόκοσμη μα και τόσο οικεία. Ωραία εικόνα, αλλά άψυχη. ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τον κόσμο κάτω από αυτό το πέπλο. Τον κόσμο που ζούσε έντονα τη στιγμή και ήταν η ΨΥΧΗ της εικόνας, που έβλεπαν.
Κι αφού είδαν, χόρτασαν, φωτογράφησαν, τι? ΤΙΠΟΤΑ... το κενό. Κοιμήθηκαν ήσυχοι και "ευτυχισμένοι" που "έζησαν" άλλη μια Πανσέληνο.
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Μεταχειρίζονται το κορμί σου, σαν αντικείμενο πόθου. Νομίζεις πως έτσι θα γεμίσεις το ΔΙΚΟ σου κενό. Όταν όμως τα φώτα σβήσουν, είσαι πιο άδειος, πιο δυστυχής και ΣΙΓΟΥΡΑ πιο μόνος από ποτέ. Γυρνάς το κεφάλι προς το τραπέζι και αναρωτιέσαι... Πλήρωσε φεύγοντας...? ΑΗΔΕΙΑ. Για αυτούς που καταχράστηκαν το κορμί σου. Για τον εαυτό σου που τους επέτρεψες να το κάνουν.
Αξίζει όμως μια προσπάθεια. ΠΡΕΠΕΙ να πληγωθείς για να νοιώσεις την ευτυχία. Πρέπει να ταπεινωθείς για να φτάσεις στο Ιερό...
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Την αγάπη... Ο σκοπός του ανθρώπινου είδους. Η αιτία που γεννιέται, ζει και πεθαίνει.
Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Η αγάπη. Που δεν κρύβεται σε σεξιστικές ιδεολογίες. Που δεν ανασταίνεται από απρόσωπα κρεβάτια και συνουσίες...
Που για να τη νοιώσεις ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξεις κάτω από την λαμπιρίζουσα επιφάνεια μιας φεγγαρόλουστης ακρογιαλιάς...
Κατω από το ΣΩΜΑ, πίσω από την ΥΛΗ, βαθειά στην ΨΥΧΗ του έτερου...
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ .......
3 σχόλια:
Ο Ανθρωπος λοιπον εχει σκοπο μοναδικο την Αγαπη .. ??? Αυτο ειναι η μεγαλη ανωμαλεια του ανθρώπινου έιδους.! Γι'αυτο πονα ο ανθρωπος, γιατι αποξενωθηκε απο το ζωικο βασιλειο οπου ανοικει κ εφτιαξε παραπλανητικους νομους οπως τον παραπανω.. αιτια κ σκοπος δεν υπαρχει.. αλλη ανωμαλεια κ αυτη.. το μονο που διαιωνιζει την υπαρξη μας ειναι ο Ερωτας.. κοιτα, παντου γυρω σου υπαρχει, απλα οι ''μεγαλοι δασκαλοι'' σου βαλαν υπαρξιακο φυμωτρο. Ολα τα λογια τους μου ακουγονται κουφια .. μονο μιας ανωμαλης μελισσας το βουητο ακουω που ερωτοτροπει άθελα της μ'ενα ανθος . . .
Δύο στίχους του Ποιητή Τάσου Λειβαδίτη θα αναφέρω και τίποτε άλλο.
...γι' αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει κάτι πιο βαθύ απ' τον εαυτό της -
η ζωή των άλλων.
...κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
Δημοσίευση σχολίου