Dreaming...

Σε είδα (πάλι) στον ύπνο μου. Είναι από εκείνες τις φορές που δεν θες ΤΙΠΟΤΑ να σου χαλάσει τη στιγμή. Που θες να κρατήσει για ΠΑΝΤΑ... δύσκολη λέξη.
Και μετά οι ενοχές. Χρόνια "σκαλωμένος" με τον ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΚΑΡΠΟ. Το λάθος γιατί εξαρχής ανήκες αλλού. Το σωστό γιατί αυτό ορίζει η καρδιά μου. Νοιώθω καλύτερα όμως.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έκανα το βήμα που καιρό τώρα ήθελα, αλλά δεν είχα το θάρρος να ομολογήσω. Το γιατί αφορά κάποια πράγματα που θα ασχοληθώ άλλη φορά.
Τώρα νοιώθω ξαλαφρωμένος. Σου είπα τι αισθάνομαι, έβγαλα από μέσα μου το βάρος που με έκανε να λυγίζω.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ...?
Δεν ξέρω. Δεν θέλω ακόμα να μάθω και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή τη στιγμή. Και ξέρεις... το περίεργο είναι ότι ο εαυτός μου (ο διαρκής κριτής μου και δικαστής), δεν αντέδρασε. Αστείο, ε? Ούτε λέξη ακόμα... Ούτε καν ζήτησε το λόγο.
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι και σένα κι αυτόν. Εσένα γιατί, απλά, δεν αντέχω να σε χάσω. Αυτόν, γιατί όταν αργεί να αντιδράσει, ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ με τέτοιο μένος που δύσκολα αντέχω τα "χτυπήματα", τις λέξεις που ξεστομίζει, αλλά και την ασταμάτητη επικριτική ματιά του...
Τελικά, δεν νομίζω πια πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Έχω την αίσθηση ότι Σ' ΑΓΑΠΩ βαθειά!!!
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!!! (όπου και νά 'σαι)

Μια από τα ίδια...

Καθισμένος στην μπάρα...
Λέω να πιω ένα ποτάκι, έτσι να ηρεμήσω λίγο, μετά τη δουλειά. Παλιά και κακή (?) συνήθεια. Κρατώ το ποτήρι και κοιτάζω τον πάγο που λιώνει. Κάθε γουλιά, κάθε επαφή με τα χείλη μου και μια δόση λύτρωσης. Από τις σκέψεις, από εμένα, από τους γύρω μου.
Οι γύρω μου... χα. Δίπλα μου κάποιοι "γνωστοί" θαμώνες κι αυτοί, που αρκετά βράδια ανταλλάσουμε κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις. Σήμερα, όμως... Σήμερα δεν θέλω να μιλήσω. Με κουράζει να στρέφω το βλέμα μακρυά από αυτό που θέλω, κάνοντας ότι δεν υπάρχει. ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι εκεί ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ. Όμως, το έχω αναφέρει τόσες φορές. Φοβάμαι πως γίνομαι γραφικός, επαναλαμβανόμενος, κουραστικός. Έτσι, καταλήγω να μιλάω μόνο σε σένα. Κι εσύ, σαν να περιμένεις αυτή τη στιγμή για να βγάλεις τη χολή σου. Κρίσεις, επικρίσεις και σχόλια που πονάνε. Αλλά έτσι ήσουν πάντα. Όταν δεν είχα έναν άνθρωπο να αποκριθώ, να κλάψω ή ακόμα ακόμα και να φωνάξω, στρεφόμουν ΣΕ ΣΕΝΑ. Ξέρω πως κάθε φορά κάτι θα βρεις για να με αποτελειώσεις. Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο, είναι ότι σχεδόν ΠΑΝΤΑ, έχεις δίκιο.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Μπορείς άραγε, να θυμηθείς μια φορά, ΜΙΑ ΦΟΡΑ μόνο, που να με ενθάρρνες? Μια φορά που να είπες "θα περάσει, θα δεις", "Όχι ρε Πάνο, δεν είναι έτσι", ή έστω ένα σκέτο "Έχεις δίκιο, ρε, άλλα τι να κάνουμε...".
ΠΟΤΕ!!!
Κι εγώ σαν πρωτόβγαλτο παιδάκι, κάνω συνεχώς το ίδιο λάθος. ΜΟΝΙΜΩΣ, όταν πια έχει εξαντληθεί κάθε πιθανότητα να "ανοιχτώ" σε κάποιον, στρέφομαι σε σένα, γνωρίζωντας εκ των προτέρων, ότι είναι ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Άντε χτύπα... δώσε μου την χαριστική βολή. Είσαι ο ΕΑΥΤΟΣ μου... κι όσο και να θες να το κρύψεις, πονάς περισσότερο από μένα...

Επιστροφή (?)

Είναι, τελικά ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ή μήπως ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ...?
Επιστροφή στο συνήθη τρόπο "ζωής". Εκεί που όλα (σχεδόν) ήταν παγερά αδιάφορα, κενά? Σε μια ζωή που μοναδικό λόγο ύπαρξης είχε να δίνει το "παρόν" στην καθημερινότητα...?
Αποστροφή στην ανυπαρξία και την έλλειψη ενδιαφέροντος για ό,τι μπορούσε να σε κρατά σε εγρήγορση, σε δημιουργικότητα? Στο άδειο δοχείο που κλείστηκες, πιστεύοντας πως εκεί δεν σε βλέπει κανείς να υποφέρεις ή ελπίζοντας πως -ως δια μαγείας- κάποιο χέρι θα έρθει να σε πάρει από την αναμονή του τέλους...?

Οι τίτλοι τέλους, όμως δεν πέφτουν, αν πρώτα δεν παιχτεί η τελευταία σου παράσταση. Έστω κι αν είναι πεζή. Έστω κι αν το κοινό σου δεν χειροκροτήσει... ΕΣΥ πρέπει να δώσεις την παράστασή σου. Μετά... μπορείς να απολαύσεις την αυλαία να πέφτει. Να κρύβει το σκηνικό που έφτιαξες κι οι κομπάρσοι σου να σε παρουσιάζουν ως τον "ΜΕΓΑ" δημιουργό ενός έργου με πρωταγωνιστή τις αδυναμίες, τα πάθη και τα "θέλω" σου...
Κι ας μη χειροκροτήσει ΚΑΝΕΙΣ. Ας μην μπήκε κανείς στον κόπο να σε "ακούσει". Εσύ είπες αυτό που ήθελες να πεις, κι ας μην είπε σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο κάτι αξιοσημείωτο...

Αποφάσισα λοιπόν να ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ. Να μοιραστώ όσα το μυαλό μου γεννά. Ό,τι μέσα μου πεθαίνει κι ό,τι γύρω μου με αφυπνά.

ΘΑ ΖΗΣΩ έστω και μέσα στις αυτοκαταστροφικές μου συνήθειες. Ψάχνοντας ΑΥΤΟ που θα δώσει (ξανά) ζωή στα όνειρά μου. Ανάσα στο μάταιο αγώνα μου για μια ΚΑΛΥΤΕΡΗ μέρα που ξημερώνει.

Καλύτερα να πεθάνω ελπίζοντας, παρά να ζω αργοπεθαίνοντας...