Στον γιο μου

Ο Νικολάκης (ο γιος μου), γεννήθηκε 3 Μάη του 1997. Αυτό όμως που μένει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η στιγμή που έμαθα την ύπαρξή του. Ήταν Πέμπτη 29 Αυγούστου (σαν σήμερα δηλαδή) κι εγώ βρισκόμουν (που αλλού?) στη δουλειά. Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η πρώην γυναίκα μου κι έκλαιγε. Αρχικά, ανησύχησα γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγε και προσπαθούσα να τη συνεφέρω. Λίγα δεύτερα αργότερα κατάλαβα πως ήταν δάκρυα χαράς. Με μεγάλη προσπάθεια να αρθρώσει τις λέξεις μου ανακοίνωσε "Παναγιωτάκι μου, θα γίνεις πατέρας" (αλλιώς ήθελα να το μάθω, αλλά ποτέ δεν ήταν ρομαντική, δεν φταίει εκείνη)... Αυτό ήταν, γύρισε το παξιμάδι, ξέφυγα. Τα δάκρυά της είχν γίνει κλάμα μου και η χαρά της η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου ως τότε. Έτρεχα στους διαδρόμους του γραφείου και φιλούσα όποιον έβισκα μπροστά μου, λέγοντας του το χαρμόσυνο γεγονός. Το τι επακολούθησε λίγο πολύ είναι γνωστό. Πήρα άδεια εκείνη τη μέρα, την πήγα σε ένα ρεστοράν και υπό το φως των κεριών και των ματιών μου που έλαμπαν, τις εξέφραζα πόσο ευτυχισμένο με είχε κάνει.

Πέρασαν οι μήνες (δύσκολη εγκυμοσύνη ομολογουμένως) μέχρι που ήρθε το δεύτερο χτύπημα, το καιριο... Σάββατο πρωί 3 Μάη και φεύγουμε με το αυτοκίνητο για το μαιευτήριο. (εγώ μπροστά και πίσω τα σόγια...).

Δεν πολυθημάμαι τι μεσολάβησε, αλλά δεν θα ξεχάσω τι ένοιωσα όταν η νοσοκόμα μου έφερε ένα κατάλευκο κουταβάκι και το κράτησα αγκαλιά. Είχε ορθάνοιχτα ματάκια και με κοιτούσε με ένα βλέμμαααα...!!! Το ίδιο βράδυ, καθισμένος στον καναπέ της υποδοχής (αφού δεν έλεγα να τους αφήσω μονάχους) Έγραψα το παρακάτω... Αφιερωμένο στο γιοκαρίνι μου αλλά και στη γυναίκα που όσο με πλήγωσε τόση χαρά μου έδωσε... (συγχωρήστε με αν μετά από τόσο καιρό, συγκινούμε όταν το σκέφτομαι και αφήστε το δάκρυ μου να κυλά, δεν με αυλακώνει, καίει μόνο λιγάκι...).

Ξεπρόβαλες μια μέρα Μαΐου

αχτίδα φωτός του Ηλίου.

Τα μάτια σου είδα και φτάνει,

Θεό στους θεούς να με κάνει.

Ξεχωρίζεις σαν πλοίου κατάρτι,

σαν τραγούδι παλιό από μπάντα.

Μελωδία από νότες γεμάτη,

σαν γλυκιά μουσική, σαν μπαλάντα.

Από συγκίνηση η καρδιά μου ραγίζει,

να σε σφίξω αγκαλιά λαχταράω.

Η χαρά μου την τρέλα αγγίζει,

και νομίζω στ’ αστέρια πετάω.

Από τώρα μετράω φεγγάρια,

που θα έρθουν να πάρουν κι εσένα.

Στις ζωής θα σε ρίξουν αρένα,

να σκοτώνει μονάχος λιοντάρια.

Πόσο θέλω μεγάλος να γίνεις,

τα χτυπήματα του κόσμου ν’ αντέχεις.

Μα μικρούλης πως θέλω να μείνεις,

να μη χάσεις τη γλύκα που έχεις.

(Οι στίχοι είναι κατωχυρωμένοι σε συμβολαιογράφο)

Γιατί μπαμπά?

Νίκος: Γιατί ρε μπαμπά να διαβάζω? Δε φτάνει όλο το χειμώνα το σχολείο, πρέπει και στις διακοπές? Διάβασα τον πεταλουδόσαυρο, δεν φτάνει?

Πάνος: Όχι Νίκο μου, ποτέ δεν φτάνει. Πρέπει να διαβάζουμε όσο μπορούμε, για να αποκτήσουμε πνεύμα. Να μην είμαστε πίθηκοι...

Νίκος: χαχαχα (γελάει, δεν το κατάλαβε?)...

Πάνος: Νίκο ξέρεις πόσο χρειάστηκε εκείνος ο πίθηκος για να γίνει άνθρωπος?

Νίκος: Πολλά εκατομμύρια χρόνια. Σιγά μη γίναμε από τον Αδάμ και την Εύα.

Πάνος: Σωστά! Εσύ όμως έχεις μόλις 7-8 χρόνια για να εξελιχθείς και μάλιστα σε έναν κόσμο ζούγκλα...

Νίκος: χαχαχα (ξαναγελάει, αλλά αυτή τη φορά το κατάλαβε)... Μπαμπά, τι ζώο θα ήθελες να είσαι αν δεν είσουν άνθρωπος? Εγώ θα ήθελα να είμαι λιοντάρι.

Πάνος: Γιατί ρε Νικολάκη λιοντάρι?

Νίκος: Να είμουν βασιλιάς των ζώων, και κανένα να μη με πειράζει...

Πάνος: Κι ο "άνθρωπος"? Αυτό το ζώο, Νικο, θα σε έριχνε να τρως Χριστιανούς όχι για επιβίωση, αλλά προς τέρψιν του... Θα σε έχωνε σε ένα τσίρκο, για να χειροκροτούν τα ακροβατικά σου τα κακομαθημένα του τέκνα.

Νίκος: (σκέφτεται, προβληματισμένος ήδη) Ε, τότε αετός. Τους αετούς δεν τους πάνε στο τσίρκο, ε μπαμπά? (δνε είναι σίγουρος ακόμα αν έχει καταλάβει που το πάω)

Πάνος: Όχι δεν τους πάνε στο τσίρκο. Αλλά τους πυροβολούν γιατί τους ζηλεύουν ή τους κόβουν τα φτερά για να μην μπορούν να πετούν...

Νίκος: (συνοφρυώνεται, με κοιτά με απορία) Ε, πες μου εσύ. Τι ζώο θα ήθελες να είσαι?

Πάνος: Πίθηκος Νικολάκη, πίθηκος.

Νίκος: χαχαχαχαχα (γελά και με κοιτά διερευνητικά) Πίθηκος...? Γιατί, επειδή σου αρέσουν οι μπανάνες? Κι άμα σε πήγαιναν στο τσίρκο?

Πάνος: Όχι Νίκο. Όχι γιατί μου αρέσουν οι μπανάνες. Και το τσίρκο τους δεν με φοβίζει...

Νίκος: Τότε... γιατί μέσα σε τόσα ζώα, εσυ ήθελες να είσαι πίθηκος?

Πάνος: Για να μπορώ καποια μέρα, να γίνω άνθρωπος Νικολάκη. Να μπορέσω να γίνω Άνθρωπος.

Ξύπνησε η φύση...

Από μικρός μου άρεσε να παίζω με τα μωρά.

Αργότερα κι όσο περνούσαν τα χρόνια, η επιθυμία μου να κυλιέμαι στο πάτωμα, να κάνω το αλογάκι και να περπατώ χέρι-χέρι με μικρά παιδιά, συζητώντας και ακούγοντας τις απορίες και τις ανησυχίες τους, με γέμιζε χαρά και μια ανεξήγητη γαλήνη.

Έτσι ανακάλυψα τι ήθελα από τη ζωή μου. Μια οικογένεια, τη δική μου οικογένεια. Να μοιραστώ, να μάθω και να μεγαλώσω με τα παιδιά ΜΟΥ, τη σύζυγό μου και τα προβλήματά τους. Ήθελα ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι και μια γυναίκα που θα έδινα τη ζωή μου για χάρη της και θα εκτιμούσε τη θυσία που πρόθυμα θα έκανα για εκείνη.

Τελικά, επέλεξα λάθος γυναίκα. Μου χάρισε ένα αγοράκι, αλλά τίποτε παραπάνω. (όχι ότι είναι λίγο, είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ που έχω στη ζωή μου).

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά…;

Τελευταία, έχω παρατηρήσει πως όταν πιάνω μωρό στην αγκαλιά μου, νοιώθω μια περίεργη επιθυμία να το σφίξω και να το κλείσω καλά στα δυο μου χέρια, για να μη μου το πάρουν. Βλέπω όνειρα (σαν το χθεσινό), όπου είτε είμαι στο μαιευτήριο και περιμένω με λαχτάρα να βγει η νοσοκόμα με το μωράκι ΜΟΥ, είτε ότι είμαι στο σπίτι και του δίνω το γάλα, του παίζω με τα δάχτυλα κ.λπ.

Κοιτάζω το γιο μου που είναι πια αντράκι 10 ετών και θυμάμαι τότε…

Ήταν ακόμη λεχουδάκι όταν κούρνιαζε στα χέρια μου ή κοιλούσε στο κρεβάτι μέχρι να βρει το κεφάλι μου. Ακουμπούσε το χεράκι του στο πρόσωπό μου, έγερνε το κεφαλάκι του στον ώμο μου και έτσι κοιμόταν έως το πρωί.

Με κοιτούσε μέσα στα μάτια (απίστευτο βλέμμα) πότε περιμένοντας βοήθεια, γουρλωμένο και σαστισμένο ζητώντας κάπου να πιαστεί και πότε με δέος, περιμένοντας να με ακούσει τι έχω να του πω. (αυτό το βλέμμα το έχει ακόμα, όταν συζητάμε για πράγματα, με κοιτάζει στα χείλη σαν να κρέμεται από αυτά όλη του η ζωή).

Άργησα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει. Η φύση ξύπνησε και πάλι μέσα μου. Μου ζητά να γίνω πατέρας για δεύτερη φορά και να βιώσω από την αρχή το μεγαλείο του να μετατρέπεις έναν έμβιο οργανισμό σε άνθρωπο…

Το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται η μητέρα για να ολοκληρωθεί το σκηνικό. Εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα…. Έχω επιλέξει να είμαι μόνος, όχι από επιλογή καθαρά (τη φοβάμαι τη μοναξιά, τρέμω στην ιδέα της και με ισοπεδώνει όταν κάνει την εμφάνισή της), αλλά γιατί νοιώθω μια απογοήτευση για τους δεσμούς που έχω κάνει ως τώρα. Έτσι, περιμένω Εκείνη. Που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά μου. Που χτυπά δυνατά η καρδιά μου όταν την αντικρίζω αλλά δεν μπορώ (ακόμα ελπίζω) να την έχω δική μου. Να την εμπιστευτώ, να της δώσω όλη μου την αγάπη… αρκεί να κοιτώ το βλέμμα της και να μαγεύομαι με ένα της υποσχετικό χαμόγελο.

Ξύπνησε η φύση… όμως ο λήθαργος δεν λέει να τερματίσει… Λιγοστεύουν τα περιθώρια… όμως πόρτες ακόμα δεν έχουν ανοίξει προς κάποιον ορίζοντα…

Μού 'λεγαν χρόνια πολλά...

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω πως δεν γιορτάζω, καθ' ότι δεν πιστεύω.

Αφορμή όμως για να γράψω μου έδωσε το γεγονός πως πήρα πολλές ευχές για την ονομαστική μου γιορτή. Ευχές που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής, ευχές που βγαίνουν από συνήθεια και ευχές που έτσι τους είπαν να λένε, έτσι λένε.

Και σιγά σιγά μπαίνω στο θέμα... Αυτοί οι υποκριτές (που κακώς για την Τέχνη έχουν βαφτιστεί έτσι), οι άλλοι οι δήθεν πρόσχαροι που τους μάθανε όταν κάποιος γιορτάζει να του λένε "χρόνια πολλά" κι αυτό απλά κάνουν... δεν ξέρουν πως φαίνεται το ψεύτικο?

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν σε κοιτά κάποιος κατάματα, βλέπεις τι νοιώθει, τι αισθάνεται. Καταλαβαίνεις αν είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Αντιλαμβάνεσαι αν σου λέει αλήθεια ή σε παραμυθιάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το ξέρουν. Κι έτσι βασανίζονται και τις περισσότερες φορές γερνούν γρήγορα από το άγχος και την ανασφάλεια ακόμα και για το αν είναι αληθινό αυτό που ζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το αισθάνονται. Και είναι αυτοί που ενώ το ξέρουν, αρνούνται να το παραδεχτούν, είτε γιατί μάταια προσπαθούν να κρυφτούν φοβούμενοι γι' αυτό που οι άλλοι θα "διαβάσουν" στα μάτια τους, είτε γιατί αυτό που "βλέπουν" στα μάτια κάποιου αγαπημένου προσώπου δεν τους αρέσει και απλά... εθελοτυφλούν.

Υπάρχουν κι αυτοί που το νοιώθουν. Κι αυτούς, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τους γελάσει, αλλά κι αν αυτό συμβεί θά 'ναι πρόσκαιρο. Είναι αυτοί που χαίρονται ολόψυχα με έναν απλά λόγο, μια μικρή κουβέντα και σιχαίνονται εξίσου με κάτι απλό και καθημερινό, γιατί αντικρίζουν τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τα ροδάνθιστα μονοπάτια μιας σκοτεινής και ψεύτρας ψυχής που τους λέει απλά... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...

Ο πόνος που με βασανίζει κάθε φορά που ακούω ψεύτικες λέξεις, υποσχέσεις, ακόμα και απλές κουβέντες, είναι αυτός που με κάνει να ουρλιάζω υπόκωφα, σαν αγρίμι που το βρήκε η σφαίρα. Σαν σαπιοκάραβο που το τσάκισε ο αέρας και το κύμα και το παρασύρουν, χτυπώντας το από δω κι από ’κει μέχρι να το συνθλίψουν στα βράχια.

Τελικά, είναι καλό να "ακούς" τα μάτια του άλλου? Είναι καλύτερα να ξέρεις και να φυλάγεσαι, ενώ να δίνεσαι με όλο σου το Είναι σε κάθε τι ειλικρινές? Ή μήπως η άγνοια σε κάνει ευτυχισμένο? Σε οδηγεί σε λάθος επιλογές και εμπιστεύεσαι ανάξια άτομα, αλλά παράλληλα δεν έρχονται στιγμές που μισείς και τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν μέσα από θολό καθρέφτη σου λέει ψέματα...? Μήπως είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στην πρόωρη γήρανση, μιας και αφού δεν ξέρεις, μπορείς και να μην ασχολείσαι, άρα αποβάλεις τον πόνο που σου προκαλεί το ψέμα...?

Οι τρελοί, που δεν αντιλαμβάνονται, δεν γνωρίζουν, ζουν σε έναν κόσμο όπως αυτοί τον θέλουν... μήπως τελικά είναι οι "καλύτεροι του χωριού"...?

Φιλιά και συγνώμη αν ξεμπρόστιασα κάποιους θεατρίνους. Έτσι είμουν, έτσι είμαι κι έτσι θά 'μαι. Θα τα λέω έξω από τα δόντια, θα σας κοιτώ ΠΑΝΤΑ στα μάτια και θα σας φιλώ ή θα σας φτύνω ανάλογα με το τι η ψυχή σας μου λέει κι όχι το στόμα σας. ΑΥΤΟ θα κάνω κι ας πονάει και εσάς και εμένα....

(A) philoxenia

Νά μαστε πάλι πίσωωωω...

Δεν θα μείνω στα κλισέ. Πέρασα καλά, ήλιος, θάλασσα, μπανάκια και ποτάκια στην ακρογυαλιά. Όσοι πάνε διακοπές, τα ίδια (περίπου) ζούνε. Αλοίμονο, σε αυτόν που πάει διακοπές και ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στο ο,τιδήποτε να του στερήσει έστω και μια στιγμή από τις ομορφιές της απόλυτης χαλάρωσης.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση (για άλλη μια φορά) είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο Ελληνας τουρίστας.

ΡΕ ΦΙΛΕ (αναφέρομαι στον τυπάκο που περιμένει το θέρος για να βγάλει τα προς το ζειν. Και όχι στα χωριουδάκια ή μικρά θέρετρα... εκεί ακόμα υπάρχει ανθρωπιά και εκτίμηση στο χέρι που σε ταϊζει). Εγώ δεν σου ακουμπάω τα ωραία μου λεφτουδάκια? Εγω, δεν κατανοώ το πρόβλημά σου και φεύγοντας αφήνω και το κάτι τίς το παραπάνω...? Ε, μείνε με τον αλητοτουρίστα, παρακάλα το γερμανόσογο να φάει μια ντομάτα παραπάνω και περίμενε τον Ιταλιάνο με τα Dolce & Cabanna, να αγοράσει το νερό των 20 λεπτών και να περιμένει ρέστα από 50ευρω...

ΑΥΤΟΙ σου αξίζουν, ΑΥΤΟΥΣ παρακαλάς και σε ΑΥΤΟΥΣ κανεις τεμενάδες. Εμένα ου δεν κάνω λογαριασμό κάτω από 12 ευρώ (κατά κεφαλή) άσε με. Τρέχα πισω από τον τουρίστα κι εγώ περιμένω 20 (!!!) λεπτά να δώσω παραγγελία. Αλλά ΠΡΟΣΕΧΕ... μη μου έρθεις το Χειμώνα και κλαίγεσαι για το χάλι σου... θα σε περιμένω να σου πω με όλη μου την ψυχή ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΓΑΛΕ...

Θα επανέλθω στο θέμα άλλη φορά... γιατί τώρα είμαι από διακοπές, ζω σε νιρβάνα, ανακαλώντας στη μνήμη μου πόσο καλά πέρασα, οπότε δεν είναι σωστό να ρίχνω τον εαυτό μου στα βαθειά από την πρώτη κιόλας μέρα...

Απλά θα ήθελα να αναφερθώ και σε αυτούς που με "φιλοξένησαν" στο δεύτερο μισό της άδειάς μου (γιατί είπαμε, το πρώτο μέρος ήταν

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο απ'όλες τις απόψεις. Η νοοτροπία... ίδια κι απαράλαχτη. "Έλα κοροϊδάκι, έχουμε του κόσμου τα καλά". Και πάωωωω.... Ε, λοιπόν, περίμενα "20 λεπτά για την παραγγελία", κι αν δεν ήταν κάτι φιλαράκια που τυχαία τα συνάντησα, καθώς και οι τουρίστριες (που πάντα αφήνουν το στίγμα τους...) βράστα... Πλήρωνα πλήρωνα πλήρωνα... και υπηρεσίες... ΑΙΝΤΕ ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΩ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΜΟΥ... Κι όταν ρώτησα τι παρέχει το κατάλυμα (camping) που πληρώνω... 5,20 ευρώ (!!!)... ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχει ζεστό νερό, καθαρές τουαλέτες και ωραία θάλασσα... (που πλήρωνες 6 ευρώ το σετ ομπρέλα ξαπλώστρες)... ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... αν δεν πλήρωνα αυτά τα λεφτά δηλαδή... ούτε να το σκέφτομαι που θα κοιμόμουν....

Αλλά έτσι μάθανε, έτσι φέρονται και έτσι πορεύονται, γιατί το ότι σε έχουν γραμμένο, ΕΣΕΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΑ... δεν είναι τυχαίο. Είναι κοινωνικό φαινόμενο και αφορά την παιδεία και την ανατροφή που σου δώσανε. "Κοίτα τον ξένο, ο Έλληνας εδώ θα ξανάρθει".

ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕΕΕ.... Τα σύνορα άνοιξαν. ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, νά μαστε καλά, σε κάνα χωριουδάκι (που σε αντιμετωπίζουν σαν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ανθρωπο) και μετά... ΤΟΥΡΚΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ... εκεί που ΚΑΙ φθηνά είναι ΚΑΙ μετράει και το ευρώ σου...

ΕΣΕΙΣ... Έλληνες καμαρωτοί "επιχειρηματίες" καθείστε αναπαυτικά και κοιτάτε ΠΩΣ κλαίνε σε Κέρκυρα, Χαλκιδική... ΚΙ ΑΥΤΟΙ έτσι κάνανε και μετά (όταν έφυγε ο τουρίστας για την πατρίδα του) κόλησε το στομάχι στην πλάτη. Τώρα πρακαλάνε τον Έλληνα, είδαν την αξία του, κατάλαβαν το συμφέρον τους... μάλλον. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ από αυτούς και σας υπόσχομαι πως ΕΣΕΙΣ θα ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ...

Οοουυυφ, σας κούρασα? Τα είπα και ξαλάφρωσα. Δεν έκλεισε το θέμα ομως... ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ!!!

ΑΣΧΕΤΟ: Οι τουρίστες (Ιρλανδοί, Αγγλοι κλπ...) ρίχνουν τίποτα στο ποτό τους...?

Σάρκα και ύλη ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Γύρισα από τις διακοπές. Ξεκούραστος, ναι. Όχι όμως ξένοιαστος. Πέρασα καλά, πολύ καλά. Νοιώθω όμως πιο κενός από όσο όταν έφυγα.

Ανοιξα πανιά με μια ελπίδα. Σαν γυρίσω να μπορώ να ξαναρχίσω. Με νέα δεδομένα, με ανοιχτά φτερά και με περίσια χαρά. Όμως για άλλη μια φορά ήταν ψευδαισθήσεις.

Το τοπίο πιο χλωμό. Καμένη γη που πάνω της κάνουν πάρτι γύπες, τρωκτικά και αδηφάγα στόματα που καταπίνουν ζωές στο βωμό του κέρδους.

Φίλοι που άφησα με την ευχή να τους βρω ευτυχισμένους, τους αντίκρυσα και πάγωσα στην κενότητα που δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ για να γεμίσουν.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Πίστεψα πως ΑΥΤΗ τη φορά κάποιος θα κοιτάξει μέσα στη θάλασσα. Στον κόσμο που κρύβεται κάτω από το κύμα και είναι γεμάτος ζωή. Ομως, πάλι, κοιτούσαν το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Θαύμαζαν την Πανσέληνο που έλουζε τη μαβιά θάλασσα και νοιώθαν έκσταση.

Ωραία εικόνα. Γαλήνια και μαγική. Απόκοσμη μα και τόσο οικεία. Ωραία εικόνα, αλλά άψυχη. ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τον κόσμο κάτω από αυτό το πέπλο. Τον κόσμο που ζούσε έντονα τη στιγμή και ήταν η ΨΥΧΗ της εικόνας, που έβλεπαν.

Κι αφού είδαν, χόρτασαν, φωτογράφησαν, τι? ΤΙΠΟΤΑ... το κενό. Κοιμήθηκαν ήσυχοι και "ευτυχισμένοι" που "έζησαν" άλλη μια Πανσέληνο.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Μεταχειρίζονται το κορμί σου, σαν αντικείμενο πόθου. Νομίζεις πως έτσι θα γεμίσεις το ΔΙΚΟ σου κενό. Όταν όμως τα φώτα σβήσουν, είσαι πιο άδειος, πιο δυστυχής και ΣΙΓΟΥΡΑ πιο μόνος από ποτέ. Γυρνάς το κεφάλι προς το τραπέζι και αναρωτιέσαι... Πλήρωσε φεύγοντας...? ΑΗΔΕΙΑ. Για αυτούς που καταχράστηκαν το κορμί σου. Για τον εαυτό σου που τους επέτρεψες να το κάνουν.

Αξίζει όμως μια προσπάθεια. ΠΡΕΠΕΙ να πληγωθείς για να νοιώσεις την ευτυχία. Πρέπει να ταπεινωθείς για να φτάσεις στο Ιερό...

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Την αγάπη... Ο σκοπός του ανθρώπινου είδους. Η αιτία που γεννιέται, ζει και πεθαίνει.

Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Η αγάπη. Που δεν κρύβεται σε σεξιστικές ιδεολογίες. Που δεν ανασταίνεται από απρόσωπα κρεβάτια και συνουσίες...

Που για να τη νοιώσεις ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξεις κάτω από την λαμπιρίζουσα επιφάνεια μιας φεγγαρόλουστης ακρογιαλιάς...

Κατω από το ΣΩΜΑ, πίσω από την ΥΛΗ, βαθειά στην ΨΥΧΗ του έτερου...

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ .......