Η ελπιδα πεθαινει ΠΑΝΤΑ τελευταια...

My life is brilliant.
My love is pure.
I saw an angel
Of that I'm sure.
She smiled at me on the subway.
She was with another man.
But I won't lose no sleep on that night
'Cause I've got a plan.

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true.
I saw your face in a crowded place,
And I don't know what to do
'Cause I'll never be with you.

Yes, she caught my eye
As I walked on by.
She could see from my face that I was fuck#ng high,
And I don't think that I'll see her again,
But we shared a moment that will last 'til the end.

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true,
I saw your face in a crowded place,
And I don't know what to do
'Cause I'll never be with you.

Dalalalala Dalalalala Dalalalala Dalalalala Daha...

You're beautiful, You're beautiful,
You're beautiful, it's true.
There must be an angel
With a smile on her face
When she thought up that I should be with you,

But it's time to face the truth.
I will never be with you.


Αγγίζει το θαύμα ο τρόπος που μπορεί μια χάλια ημέρα να γίνει όμορφη.
Μοιάζει μαγεία ο τρόπος που ένα βλέμμα μπορεί να δώσει τόσο χαμόγελο.
Είναι αξιοθαύστο πόση γλύκα μπορεί να προσφέρει ένα φίλι.
Μόνο στα παραμύθια το φιλί σε κάνει πρίγκηπα. Στην φρικτή πραγματικότητα, με κάνει βασιλιά!
Φίλα με αστροφέγγιτη... δεν πρόκειτε να γίνω βάτραχος....!

Home alone 36

Πέρασε κι αυτό. Χθες «γιόρτασα» τα 36^α μου γενέθλια.

Απέφυγα να το κοινοποιήσω, γιατί ο φετινός απολογισμός δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ ενθαρρυντικός.

Τελικά, δεν το έσωσα. Πάρτι έκπληξη….

Πραγματικά ΕΚΠΛΗΞΗ. Όταν επιθυμείς να μείνεις μόνος και να ξεχάσεις, να πρέπει να δείχνεις ευδιάθετος, σαν να είναι όλα στην εντέλεια. Σαν να κυλούν όλα ρολόι.

Πέντε φίλοι και εγώ…

Είχε και τούρτα το θεατρικό. Με ένα ερωτηματικό που φλεγόταν… Και ήταν γλυκιά μαχαιριά όταν ήρθε η στιγμή να το σβήσω. ΑΛΗΘΙΝΟ ερωτηματικό. Όχι για τα χρόνια που συμπλήρωνα, αλλά για το τι κρύβουν. Κοιτούσα το ερωτηματικό και αποσβολωμένος αναρωτιόμουν κι εγώ…

Παρακινούσαν να κάνω μια ευχή. Μα τι ευχή να κάνω? Αφού το μόνο που επιθυμούσα καιρό τώρα, απουσίαζε από τη «μεγάλη στιγμή»…

Τελικά, δεν έκανα ευχή. Άλλωστε ποιος θα την ακούσει…

Ότι ακολούθησε αποτελεί, απλά… τελετουργικό τέτοιων στιγμών.

Γύρισα σπίτι και οι σκέψεις με αιχμαλώτισαν. Όλα ήταν τόσο κρύα μέσα σ’ αυτό. Κι η απουσία… αυτή η απουσία με σκοτώνει.

Άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει «πέσε για ύπνο». Συγνώμη… τόσο καιρό τι κάνω δηλαδή…?

«Πέσε για ύπνο».

Όχι όπως παίρνεις το μωρό αγκαλιά και το οδηγείς σε έναν κύκλο ονείρων. Αλλά σαν τον μεγάλο άνθρωπο που του επιβάλλεις να κοιμηθεί, ενώ αυτός θέλει να ΖΗΣΕΙ…

Ξαναβγήκα. Καβάλησα τους δυο τροχούς και περιπλανήθηκα στην πόλη.

Χείμαρρος σκέψεων και τόση αποξένωση. Παντού τα ίδια όνειρα, οι ίδιες προσδοκίες. Να φανεί η φιγούρα σου… Και παντού η ίδια απογοήτευση.

ΠΟΥΘΕΝΑ ΕΣΥ…

Με βρήκε το ξημέρωμα να τριγυρνώ χωρίς προορισμό. Χωρίς, πλέον, κουράγιο να σκεφτώ. ΕΝΑ πράγμα μόνο επιθυμούσα. ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ.

Έπεσα στο κρεβάτι, έκλεισα τα μάτια και χάθηκα στο απέραντο σκοτάδι της μοναξιάς μου. Στην ψύχρα και την υγρασία που σκορπά η ΑΠΟΥΣΙΑ σου…

Δώρο γεννεθλίων (μου)

Περίμενα, προσμονούσα θά 'λεγα... ένα πακέτο από χαρτόνι, δίχως περιτύλιγμα. Κάμια γιρλάντα ή φαντεζί συσκευασία. Το περιεχόμενο όμως, θα ήταν χρυσάφι (άκου τώρα).
Τελικά πήρα ένα χρυσό κουτί (φω μπιζού) και μέσα... το ΚΕΝΟ!

(να το γεμίσω εγώ χρυσάφι? Μπορώ... μου επιτρέπετε?)




.........Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.......

Αυτάααα....!!!

Η φύση ομορφαίνει...

Και να, λοιπόν, που ακόμη μια φορά, η φύση κάνει τον κύκλο της…

Γκρίζα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό, ο ήλιος αποχώρησε και στη θέση του μια μουνταμάρα που σου πλακώνει την ψυχή. Βροχή βροχή βροχή…. Ολοένα και πιο δυνατή.

Και ξαφνικά, ο ήλιος λαμπερός αρχοντικός… ξανά!

Όταν όμως συμβαίνει το Θαύμα… αλήθεια πόσο όμορφο είναι….

Μια κουβέντα, μια παρακίνηση… και θαρρείς ότι το σύμπαν σου χαρίζεται. Ο ήλιος σμίγει με το φεγγάρι. Τα σύννεφα γκρίζα, σταχτιά και λευκά ζωγραφίζουν εικόνες βγαλμένες από παραμύθι. Κι εκεί… στη μέση του παραμυθιού στέκει η βασιλοπούλα. Καμαρωτή, δροσάτη με ένα βλέμμα που δεν σου αφήνει περιθώρια να πάρεις από πάνω της τα μάτια σου. Και η βροχή…

Η βροχή δεν γεμίζει πια με λάσπες τα πόδια σου. Δε σε μαστιγώνει στο πρόσωπο μέχρι ο πυρετός να κάνει την εμφάνισή του. Η βροχή, τώρα, ξεπλένει κάθε αρνητική σκέψη. Παίρνει από πάνω σου ότι σε βάραινε και αφήνει καθαρό το μυαλό και τη σκέψη σου.

Αυτό το χαμόγελο τα έκανε όλα… Το χαμόγελο που στέκει σε κάθε σου σκέψη από τότε που το αντίκρισες (έχει τάχα σημασία πότε, τελικά, ήταν…?). Που έρχεται στα όνειρά σου και σε ξυπνάει με μια διάθεση τρελή για ΖΩΗ, για ΧΑΡΑ… για όρεξη να πιεις την ευτυχία σε ένα ποτήρι .

Και το βλέμμα, αυτό το βλέμμα. Φυλακίζει ενέργεια, γεμίζει υποσχέσεις και …. Σε καρφώνει τόσο έντονα, που είναι αδύνατον να αντισταθείς. Το ερωτεύεσαι… Τάσσεσαι στις υπηρεσίες του, χωρίς στιγμή να βαρυγγομήσεις. Χωρίς καν να μπορείς να σκεφτείς ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το ΠΩΣ θα το κρατήσεις στη μνήμη σου.

Μα δε χρειάζεται. Εχει ήδη αποτυπωθεί στις καλύτερες σκέψεις σου και μένει εκεί για να σου δίνει κουράγιο κάθε φορά που νομίζεις πως χάνεις τον έλεγχο.

Αυτό είναι ΦΥΣΗ, έτσι πρέπει να είναι ο ΘΕΟΣ, εκεί είναι το νόημα που ψάχνεις.

Σε αυτό το χαμόγελο, σε αυτό το βλέμμα. Αλήθεια, τι άλλο μπορείς να ζητήσεις όταν στο μυαλό σου τριγυρνά αυτός ο υπέροχος συνδυασμός…

Τα υπέροχα χείλη που ποτέ δεν άγγιξες, που πολύ τα πόθησες, αλλά ποτέ δε γεύτηκες. Αυτό σου λείπει. Τα ακούς, τα βλέπεις. Είναι γεμάτα άρνηση και δυσπιστία. Μα… το βλέμμα και το χαμόγελο είναι η ευτυχία σου.

ΑΥΤΑ είναι που έκαναν τη φύση να γιορτάζει σε ένα ξέφρενο πανηγύρι χαράς, ελπίδας και προσμονής… μέχρι την επόμενη φορά που… με μια κίνηση, μαγική θαρρείς, θα αλλάξει η φύση πρόσωπο και η ξεχωριστή φιγούρα της βασιλοπούλας σου θα ξαναφανεί στον γαλάζιο ορίζοντα….

Απρίλης

Μπήκε ο Απρίλης.

Ψεύτης μήνας, δήθεν προάγγελος Άνοιξης – Αναγέννησης. Κι η μάνα μου (καλή «γυναικούλα»), επέλεξε αυτό το μήνα να με φέρει στον κόσμο σας. Τυχαίο?

Μάλλον όχι, τελικά. Αλλά δεν το επέλεξε εκείνη.

Εγώ, βιάστηκα να βγω, πριν λήξει ο μήνας… Βουτηγμένος ως το λαιμό από μικρός, σε ψεύτικα ινδάλματα, ψεύτικους προσανατολισμούς και όνειρα που μόνο προφητικά δεν ήταν.

Σχέδια ζωής που έπλαθα και η Αλήθεια μου τα γκρέμιζε, θυμίζοντάς μου πως είναι ΟΝΕΙΡΑ…

Μπήκε ο Απρίλης.

Κατά τους Χριστιανούς, τοποθετείται και το Πάσχα. Η αναγέννηση του Ανθρώπου, η Σταύρωση και η Ανάσταση του είδους που βιάζει και σοδομεί σε βάρος του σύμπαντος, που το θρέφει, το στεγάζει και «αγκαλιάζει» τα παιδιά που θα διαιωνίσουν το Είδος…

Και μέσα σε όλο αυτό το αχαλίνωτο Ψέμα… και οι λάθος επιλογές μου. Τα όνειρα που είχα και δεν κατάφερα να τα περάσω στην απέναντι όχθη. Σημάδια ανεξίτηλα που σφράγισαν ΜΙΑ για ΠΑΝΤΑ τη ζωή μου. Που κάνουν τους άλλους επιφυλακτικούς απέναντί μου. (Λες και οι λάθος επιλογές, είχαν και λάθος αποτελέσματα)… Το βλέπω στο βλέμμα τους (των περισσοτέρων), «καλό παιδί», «τίμιος άνθρωπος» και άλλα… καλοπροαίρετα σχολιάκια.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μετά έρχεται η πουτάνα η αλήθεια. Αυτό που με κάνει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, αυτό που λατρεύω πάνω κι από την ίδια τη ζωή μου… το παιδί μου (που πρόλαβε, τουλάχιστον εκείνο να βγάλει τον Απρίλη, δύσκολα αλλά τελικά γεννήθηκε μόλις τρεις μέρες μετά), προκαλεί τόσο φόβο, δημιουργεί τέτοια ανασφάλεια, που κάνει τους χειροκροτητές μου να τρέχουν μακριά, πολύ μακριά ή χειρότερα ακόμα… να στέκουν τόσο επιφυλακτικοί, που απορώ… ΓΙΑΤΙ?

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μέσα σε όλα…. κι εσύ. Περιμένω καιρό τώρα να πάρω την ΕΥΚΑΙΡΙΑ που ζητώ. Να σου εξηγήσω (γιατί δικαίως δεν καταλαβαίνεις) τι είναι αυτό που με κάνει ΣΙΓΟΥΡΟ, ότι μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να γίνω ΘΕΟΣ, μέσα από το χαμόγελο που θα σου χαρίσω. Να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου, όταν θα αντιλαμβάνομαι, πόσο καλά περνάς. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ…. Μάγισσα καλή. Άγγελε μου και φονιά κάθε κακής μου στιγμής. ΝΑΙ… σε σκέφτομαι καθημερινά. Σχεδιάζω και ζωγραφίζω όμορφα πράγματα, μόνο και μόνο όταν προφέρω το όνομά σου. Φοβάμαι, όμως… φοβάμαι τώρα.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μπορεί να είναι ψέμα… Πως, όμως να αντέξω άλλον ένα μήνα…? Ας το πεις ΚΑΙ ΤΩΡΑ… και υπόσχομαι το «ψέμα» να κάνω αλήθεια. Το δάκρυ χαρά. Τον πόνο ευχαρίστηση. Το χθες σου παρελθόν… Ακόμα και τώρα… αυτόν τον Ψεύτη μήνα…