Είμαι λίγο… πώς να το πω… καλομαθημένος ρε παιδάκι μου. Έχω μάθει να είμαι πρώτος και με διαφορά. Έχω μοχθήσει για να το πετύχω κι έχω χύσει πολύ αίμα και ιδρώτα. Έχω κάνει θυσίες (προσωπικές) κι έχω πολεμήσει με τον εαυτό μου μέχρις εσχάτον, για να καταφέρω να αναθεωρήσω ορισμένα πράγματα.
Με τον καιρό αναρριχήθηκα στην κορυφή και το χρυσό μετάλλιο στο στήθος με έκανε να πω «ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ». Έτσι είπα ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε να μην χάσω αυτή την αίσθηση.
Τελευταία… και λόγω κακής προετοιμασίας, μπήκα στον στίβο και είπα:
- Μάγκα, ξέχνα την πρώτη θέση. Κοίτα να εδραιωθείς στη δεύτερη και θα δούμε τι θα κάνουμε.
Κι έτσι, έτρεχα κυνηγώντας τη δεύτερη θέση.
Και ξαφνικά… ανακαλύπτω, ότι βρίσκομαι εκτός βάθρου.
Ε, ΟΧΙ…
Τα τριτοτέταρτα δεν είναι για μένα! Έχω δώσει πολύ ψυχή για να αρκεστώ εκεί. Η θέση μου είναι όχι απλά στο βάθρο, αλλά στην πρώτη θέση… ΚΙ ΑΜΑ Σ’ ΑΡΕΣΕΙ…
Και ξέρεις κάτι στην τελική?
ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΞΕΝΕΡΩΣΕΙ….
