Μετά από αρκετό καιρό, η αιώνια μάχη γυρίζει τη σκηνή του μονοδιάλογου. Εν μέσω ταβανοθεραπείας και μουσικής απόλαυσης, στον διπλανό καναπέ (ξανα)εμφανίζεται ο Εγώ, απέναντι σε Μένα….
Από τη στιγμή που αποφάσισα να γράφω ΜΟΝΟ όταν έχω κάτι σημαντικό να πω, σταμάτησα να γράφω.
Τελικά, τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο? Ποια αλήθεια κρύβεται πίσω από το ψέμα, που μόνος έπλασα, για να ζω εκεί μέσα δήθεν ευτυχισμένος?
Έχω, επιτέλους, ισορροπήσει και νοιώθω τα βήματά μου σταθερά και σίγουρα. Ακροβατώ σε ένα λεπτό σχοινί, αλλά παρ’ όλα αυτά, είμαι πιο σταθερός από τότε που βάδιζα στη μεταλλική σου γέφυρα. ΘΥΜΑΣΑΙ?
Ανάμεσα σε δυο καρδιές, πότε να θέλω τη μια και πότε να λιώνω για την άλλη.
Τελικά, όπως ήταν λογικό, η μια πρόδωσε τις προσδοκίες μας. Στο έλεγα, ήξερα πως κάποια στιγμή θα γινόταν κι όταν με σιγουριά μου το υπενθύμιζες, σε αναιρούσα.
Το «αστείο», όμως, είναι ότι ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ πέσαμε έξω.
ΑΥΤΗ που δεν περίμενες μου την έκανε κι η άλλη που φοβόμουν έμεινε εκεί… παγερή, απόμακρη, αδιάφορη και όμως εκεί. (ακόμα).
Παράξενο πράγμα ο έρωτας.
Κι αν θες να ξέρεις είναι πιο απόλυτος στην κρίση του κι από σένα τον ίδιο. Εσύ επικρίνεις, αυτοσαρκάζεσαι και με ενημερώνεις για το ΤΙ στην αλήθεια συμβαίνει, έξω από τον κόσμο μου. Αυτός…. ΠΛΗΓΩΝΕΙ κιόλας. Με λέξεις που το μυαλό αρνήτε να καταλάβει. Με πράξεις που λυγίζουν και την πλέον πιο δυνατή σου Αντοχή.
Και τώρα…? Για μια φορά ακόμα, θα κάνω πως δεν βλέπω. Θα ζω τον Έρωτά της στα όνειρα και τη σκέψη μου κι εσύ… θα συνεχίσεις το ανιαρό έργο σου. Να μου θυμίζεις πόσο ματαιόδοξο είναι. Πόσο απελπιστικά ανέφικτο μπορεί να γίνει, έστω για μια στιγμή, να νοιώσω το χάδι της. Να περάσει από τα αυτιά μου μια της γλυκιά κουβέντα, που χρόνια λαχταρώ να διαπεράσει το Είναι μου.
Για μια φορά ακόμα θα λες: «Η ζωή είναι μπροστά, μην κοιτάς πίσω».
Τελικά, όλα είναι σημαντικά και τα πάντα γίνονται ασήμαντα, ανάλογα τη στιγμή.
Τελικά, το έργο έχει πάντα το ίδιο φινάλε. Μοναξιά και απόγνωση, μέχρι τη δικαίωση.
Τελικά, για πολλές ίσως φορές ακόμα, θα αγκαλιάζεις άλλη, θα προσπαθείς να την ερωτευτείς, θα παρακαλάς να σε πάρει μακρυά από το μαρτύριο που ζεις, αλλά.... θα έχεις μάτια ΜΟΝΟ για τα μάτια ΤΗΣ.
Τελικά, ΕΥΤΥΧΙΑ είναι αυτό που θες κι όχι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ.
Τελικά, ξέρεις πως σε περιμένει βαρύς σταυρός, αλλά ξέρεις κι ότι αξίζει να θυσιαστείς, για μια φευγαλέα στιγμή ικανοποίησης των ΘΕΛΩ σου.
Και τελικά…
Ο ΙΟΥΔΑΣ ΦΙΛΑΕΙ ΥΠΕΡΟΧΑ.
