Κατεβαίνω τη σκάλα….
Κάποτε ήμουν στο πρώτο της σκαλί και κοιτούσα ψηλά, θυμάμαι. Έλεγα πως θα φτάσω στο τέλος, εκεί ψηλά, πέρα από τα γκρίζα σύννεφα.
Τώρα κατεβαίνω (και δεν πρόλαβα να πιάσω κορυφή). Ο αέρας ήδη, αρχίζει να ζεσταίνει και η υγρασία της υπόγειας διάβασης, τρυπά τα κόκκαλά μου…
Κάτι σαν μαχαιριά. Τη δική σου μαχαιριά, αλλά αυτή είναι πιο γλυκειά. Κουράστηκα να ανεβαίνω μόνος και τώρα αφήνομαι σε ελεύθερη πτώση.
Ψάχνω το κουράγιο να ξαναπάρω το δρόμο για την κορυφή, αλλά φοβάμαι μόνος….
Πιάσε μου το χέρι, άσε με να μαγευτώ (άλλη μια φορά) από το πέρασμά σου και δώσε μου την ευκαιρία να προσπαθήσω να μας βγάλω από το σκοτάδι, από το υπόγειο… Γιατί δεν με αφήνεις, έστω, να προσπαθήσω… τι θα χάσεις?
